Achtergrond
Devika is een Hindoestaans-Nederlandse sociaal activiste. Zij is in 1988 geboren in Diemen, en getogen in Heerhugowaard. Zij heeft zij van jongs af aan geleerd dat verschillende culturen en geloven naast elkaar bestaan. De ene dag hoorde zij haar opa Westfries spreken en de andere dag ging ze met haar vader mee naar traditionele Hindoestaanse bruiloften, waar ze genoot van de mooie sieraden en Hindoestaanse dans. Zij is opgevoed met elementen uit het Christendom én het Hindoeïsme. Verder is ze in eigen woorden vrij beschermd opgevoed, door een moeder die komt uit een katholieke arbeidersfamilie en een vader die op jonge leeftijd van Suriname naar Nederland is geëmigreerd.
Weinig mensen weten dat Devika een groot fan is van “Popprinsessen” zoals Britney Spears, Mariah Carey, Rihanna, Beyoncé, Ariana Grande. Zij vindt het vooral leuk om naar die concerten te gaan met haar zusjes.
Devika heeft Media en Entertainment Management gestudeerd aan de Hogeschool Inholland. Na haar studie heeft ze gewerkt als producent bij Nederlandse festivals. Door verschillende factoren begon haar interesse voor maatschappelijk werk na haar studie te groeien.
In 2016 raakte Devika ongewenst zwanger. Zij wist zeker dat zij geen kind wilde van deze man. Met de test in haar handen googelde ze: abortus. Vervolgens maakte ze zo snel mogelijk een afspraak bij een abortuskliniek. Naderhand merkte ze dat ze het lastig vond om over het onderwerp abortus te praten. Ondanks dat ze goed werd opgevangen door het personeel en de medewerkers professioneel waren, had ze graag meer begeleiding gewild in het proces.
In hetzelfde jaar ging Devika op vakantie naar Suriname. “Ik raakte daar geïnspireerd, nadat ik een flyer zag uit 1996 van een Surinaamse vrouwenorganisatie. Op die flyer stond: kies bewust, stem op een vrouw! Trump was net verkozen tot president van Amerika, ik had die abortus gehad en ik was me steeds meer bewust van het feit dat Nederland een scheve man/vrouw verhouding kende in de politiek.” Deze verschillende gebeurtenissen zorgden ervoor dat zij ervoor koos om met een groep vrijwilligers een stichting op te richten genaamd: ‘Stem op een Vrouw’.
Career
De stichting ‘Stem op een Vrouw’ zet zich in voor politieke emancipatie en brede politieke diversiteit. De stichting moedigt kiezers aan om op vrouwelijke politici te stemmen, met als doel de ongelijke genderbalans op de kiezerslijsten te herstellen. Hierbij is ook specifiek aandacht voor vrouwen die lager op de lijst staan, zodat zij meer voorkeurstemmen krijgen en er in totaal meer vrouwen in de politiek komen. Het team bestaat uit zo’n 6 vrijwilligers en nog zeker 10 mensen die op andere manieren ondersteunen. Zij organiseren verschillende activiteiten zoals: stemcampagnes, trainingsdagen voor vrouwelijke kandidaten en verkiezingsdebatten. Daarnaast adviseert het team ook politieke partijen, gemeenten en organisaties over diversiteit.
Devika is bestuurslid van Nederland Wordt Beter: een stichting die zich richt op een toekomst zonder racisme en uitsluiting, door voorlichting en onderwijs te geven over het Nederlandse koloniale verleden én de gevolgen hiervan.
Verder is zij lid van Nieuw Amsterdam Raad, een onafhankelijke adviesraad voor de nieuwe generatie Amsterdammers. Deze raad heeft als doel om jonge mensen meer mee te laten praten over politiek. Deze 45 millennials komen een aantal keer per jaar bijeen om te overleggen over zelfgekozen stedelijke vraagstukken en aanbevelingen te doen aan de gemeenteraad. Het is Devika’s missie om de kloof tussen politiek en burgers te verkleinen & te focussen op Amsterdamse thema’s zoals klimaat en inclusie.
Als dat nog niet genoeg is… Devika is ook ambassadeur van Atria: een kennisinstituut voor emancipatie en vrouwengeschiedenis. Zij focussen zich op gelijke behandeling en kansen voor (jonge) vrouwen.
Heeft ze nog tijd over? Ja zeker! Devika is ook een succesvolle spreker. Zo heeft ze in 2018 een internationale TedTalk gegeven genaamd ‘Changing Politics’ voor TedxVienna in Oostenrijk.
Zichtbaar succes
Na de eerste campagne van ‘Stem op een Vrouw’ was Devika meteen betrokken bij een historische gebeurtenis: er werden drie vrouwen via voorkeurstemmen verkozen. ‘Stem op een Vrouw’ kreeg steeds meer bekendheid en tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 werden in de 70 grootste gemeenten meer dan 75 vrouwen met voorkeurstemmen verkozen, bij de Provinciale Staten- en Waterschapsverkiezingen in 2019 werden 42 extra vrouwen verkozen, en datzelfde jaar ook nog eens drie in het Europees Parlement.
Haar inzet en betrokkenheid werd ook bekroond door Viva400: ze belandde in 2017 op een lijst van de 400 meest succesvolle jonge vrouwen in Nederland. Daarnaast ontving ze in 2019 de eerste Ribbius Peletier Penning: een onderscheiding voor vrouwen die zich inzetten voor de positie van vrouwen in de Noord-Hollandse politiek. Zij is onder andere zichtbaar in Noordhollands Dagblad, BNR Nieuwsradio, BNN Vara, KRO-NCRV en Trouw. Ook was zij te zien bij “koffietijd”.
Lees onderstaand interview met Devika Partiman
Je hebt vaker interviews gegeven over de abortus die je hebt gehad. Kun je hier meer over vertellen? (Wie heeft je gesteund in dit proces, hoe voelde je je daarna, hoe kijk je hierop terug, wat was de reactie van je familie en welk advies heb je voor andere Hindoestaanse vrouwen?)
Dat klopt, en ik ben me er zeer van bewust dat het best ongewoon is om daar zo openhartig over te zijn. Ik vind dat ook elke keer weer spannend, omdat je toch denkt: wie zou er meelezen? Het is echt mijn nachtmerrie dat mensen me nare berichten zouden sturen daarover. Omdat je weet waar vrouwen soms voor worden uitgemaakt. Gelukkig is dat nog nooit gebeurd.
Ik weet ook niet in hoeverre mijn familie het weet. Mijn ouders en zusjes wel, maar de rest? Wie weet. Er is nooit iemand over begonnen, en ik heb het niet met ze gedeeld.
Als ik terugkijk naar toen dat gebeurde, overheerst het gevoel hoe graag ik NIET zwanger wilde zijn. Het voelde alsof er een ongewenste alien in m’n lijf zat. Ik wist het ook heel snel, ik voelde het al na een paar weken. Dat er is anders was. En ik heb alleen maar gedacht: het moet eruit, het moet eruit. Ik was zó opgelucht toen het klaar was.
Toen ik het mijn ouders en zusjes vertelde, waren ze vooral bezorgd over mij. En ik realiseer me heel goed dat dit niet voor elke Hindoestaanse vrouw zal gelden. Als je denkt dat je familie het zou tegenhouden, vertel het dan niet, of achteraf. Het is jouw keuze. Maar zorg wel voor steun. Uiteindelijk ging een goede vriendin met mij mee naar de kliniek, en dat was echt fijn.
Als ik anderen advies kan geven, dan is het vooral om, zodra je vermoedt dat je zwanger bent, zo snel mogelijk een test te doen en met je huisarts te bellen. En als je direct weet dat je het niet wilt: bel ook gelijk een abortuskliniek voor een afspraak, want er is ook wachttijd. Als je twijfelt: praat erover. Ik weet nog dat ik zelf wat artikelen ging lezen over hoe je weet of je wel of niet een abortus wilt, en dat heeft me ook geholpen. Om te lezen hoe andere vrouwen die beslissing maakten. Maar of je 100 procent zonder twijfel kan zijn? Het blijft toch een gemengd gevoel, denk ik.
Ik ben achteraf gezien natuurlijk niet blij dat ik ongewenst zwanger ben geraakt, maar ik realiseer me ook: het kan gebeuren. Ik ben niet boos op mezelf, ik heb er vrede mee. En hopelijk kan ik door het te delen, het taboe een beetje doorbreken.
Hindoestaanse cultuur
Hoe vind jij balans tussen de Hindoestaanse cultuur en de Westerse cultuur?
Ik vind het mooi dat in de Hindoestaanse cultuur familie zo belangrijk is. Als je geen leuke familie hebt, of een hele ouderwetse familie, kan dat tegelijkertijd voor meisjes heel lastig en beperkend zijn. Dus ik realiseer me ook dat ik daarin gezegend ben.
Voor mij was de balans vaak een voordeel. Dat je bicultureel opgroeit, betekent ook dat je opgroeit met verschillende mensen van alle kleuren, met verschillende religies, gebruiken, kleding en muziek. Dat is boven alles heel leuk en waardevol.
Tegelijkertijd vind ik het soms ingewikkeld. Ik heb niet het gevoel dat alle witte Nederlanders mij zien als Nederlander, en ik voel me ook niet altijd volledig geaccepteerd als Hindoestaans. Ook in mijn eigen familie, en in Suriname, merk ik dat soms. Je krijgt beide culturen mee, maar je kan je daardoor niet volledig met een van die twee culturen identificeren.
Hoe zou je de vrouwenrechten binnen de Hindoestaanse cultuur omschrijven?
Dat is een lastige vraag. Ik denk dat de Hindoestaanse gemeenschap nog vrij traditioneel denkt over mannen en vrouwen. Veel Hindoestaanse meisjes worden voor mijn gevoel nog best streng en beschermd opgevoed. Niet alleen je ouders kijken mee, maar ook de familie. Mijn vader voelde toen ik klein was die druk volgens mij wel. Maar later hebben ze dat gelukkig redelijk los gelaten.
Zoals in elke cultuur is er nog een hoop winst te behalen. Er is bijvoorbeeld nog veel schaamte in de meer ouderwetse Hindoestaanse cultuur, en onderwerpen die in de taboesfeer zitten. Dat draagt bij aan dat meisjes en vrouwen zich niet volledig kunnen ontwikkelen. Er doordat het een vrij gesloten gemeenschap is, waarin je dingen vooral binnen de familie houdt, is er ook een risico dat narigheid zoals misbruik niet wordt aangekaart.
Maar, en dit vind ik wel belangrijk: dit is net zo goed waar in de Westerse cultuur. We hebben allemaal last van het patriarchaat. Het uit zich alleen overal net even anders.
Welke adviezen heb je voor Hindoestaanse vrouwen die ook graag hun stem willen laten horen/meer zichtbaar willen zijn, maar dit niet durven?
Begin klein. Bij mij begon het met me af en toe uitspreken op Facebook. Zo kan je langzaam wennen aan je mening geven en vormen. In het begin vond ik dat heel moeilijk: je weet nog niet zo goed hoe je discussies moet voeren en wat voor argumenten je kan aandragen. Maar oefening baart écht kunst.
Als je je liever niet online uitspreekt, kan je je ook oriënteren op iets maatschappelijks doen ‘achter de schermen’. Je kan bijvoorbeeld vrijwilliger worden bij een organisatie die zich inzet voor iets wat jij belangrijk vindt. Dan ontmoet je ook gelijkgestemden, wat heel fijn kan zijn.
En ook politiek is een optie! Je hebt veel meer onzichtbare functies bij de politiek. Wist je bijvoorbeeld dat politieke partijen ook lokaal vaak allemaal werkgroepen hebben? Werkgroepen over zorg, onderwijs, klimaat, cultuur… Dus als je in een bepaalde sector werkt of interesse hebt, kan je je ook aanmelden voor zo een werkgroep. Durf vooral die stap te zetten om een berichtje te sturen, en te vragen: is er iets dat ik kan doen? En als het de eerste keer niet lukt, probeer het dan nog een keer. Blijf vooral bij jezelf, bij wat jij wilt veranderen. Het is niet altijd makkelijk maar het is heel leerzaam en geloof mij: je omgeving gaat er even aan moeten wennen, maar ze wennen er vanzelf aan.
Als je googled op “Hindoestaanse Vrouwen” kom je ook vaak termen tegen als: eerwraak, verstikkend, controlerend thuisfront, depressie etc. Hoe kunnen wij hier verbetering in brengen?
Dat is echt ontzettend irritant en schadelijk ja. Dit is het probleem van het Westen: doordat het een koloniale cultuur is, die eeuwenlang zichzelf heeft voorgehouden dat hun cultuur superieur is, staan ze nauwelijks open voor positieve dingen van andere culturen. De focus wordt gelegd op alles wat er negatief te vinden is, zonder tegenwicht. Dat is niet eerlijk; het schetst helemaal geen reëel beeld.
Ik denk dat we vooral onze eigen verhalen moeten blijven vertellen, zoals dit platform doet. En dat we meer zichtbare rolmodellen nodig hebben. Ik zeg ‘meer zichtbaar’ omdat het niet zo is dat er onder Hindoestanen niet al rolmodellen zijn. Maar we worden onzichtbaar gemaakt doordat hun verhalen geen aandacht krijgen, in de media bijvoorbeeld. En daarmee doorbreek je vooroordelen dus niet.
Ik vind het wel een moeilijke vraag. Zo’n scheef beeld, dat verander je niet zomaar. Misschien is het antwoord wel om eerlijk én trots te zijn. En met trots over onszelf – óók over ons culturele erfgoed – te vertellen.
Alle foto’s zijn afkomstig van Devika’s Instagram @devikagauri
HÏVAN 