Kun je jezelf voorstellen?
Ik ben Ashvita Jakhari, 23 jaar oud. Ik ben geboren in Paramaribo, Suriname. Op mijn twaalfde verhuisde ik naar Nederland samen met mijn moeder en broer om vervolgens in Rotterdam te gaan wonen. Mijn hobby’s zijn reizen, muziek luisteren, lezen (vooral poetry boeken), kunst, movies, wandelen in een natuurgebied, badmintonnen en eten.
Kun je iets meer vertellen over je achtergrond (bijv. gezin, familie, opvoeding, broers/zussen, relatie)?
Ik kom uit een gebroken gezin, ik was slechts tien dagen oud toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn opvoeding is succesvol tot stand gebracht door mijn moeder en broer. Op mijn twaalfde ben ik samen met mijn moeder en broer naar Nederland gekomen (mijn vader woont in Suriname). Dit voornamelijk omdat Suriname niet hele brede studiemogelijkheden kende en Nederland wel.
Ik ben Surinaams opgevoed met ouderwetse normen en waarden. Vanuit mijn opvoeding heb ik altijd geleerd om voor mezelf op te komen, waakzaam te zijn en mezelf te beschermen. Dit is naar mijn mening ook het belangrijkste punt dat ik heb meegekregen uit mijn opvoeding, namelijk om zoveel mogelijk onafhankelijk te zijn en op jezelf te bouwen.
Toen mijn ouders uit elkaar gingen, was het enorm zwaar voor mijn moeder. Zij was een alleenstaande ouder met een kind van zeven jaar en een baby van tien dagen oud. Als je in die tijd als gescheiden vrouw in Suriname woonde, was dit voor een vrouw “schandalig”. Mensen vinden het belangrijk om zich negatief uit te laten naar en over jou met vooroordelen over de redenen dat je man je heeft verlaten en dat je geen eigenwaarde meer hebt. Hulp was ver te zoeken. Ondanks alle negativiteit heeft mijn moeder zich sterk opgesteld en ervoor gekozen om niet een slachtofferrol aan te nemen. Ze heeft voor ons, haar kinderen, gekozen. Ze heeft gekozen om ons een zo mooi mogelijk toekomst te geven en de kans om een goede educatie te krijgen. Tot de dag van vandaag kijk ik op naar haar en zal ik dit ook altijd blijven doen.
Mijn moeder werkte 40 uur per week en kon helaas niet altijd een oppas vinden voor ons. Mijn broer die toen zeven jaar oud was, heeft de vaderrol op zich genomen en mij altijd beschermd (tot de dag van vandaag). Spelen met poppen en speelgoed was niet voor ons weggelegd. Al van jongs af aan hebben wij geleerd om ons volwassen te gedragen en voor elkaar te zorgen. Verder ben ik ook grotendeels door mijn nanie grootgebracht, want mijn moeder moest veel werken en een oppas was moeilijk te vinden. Mijn nanie is echt een deel van mij, omdat ik dankzij haar Hindoestaans kan praten en ook veel heb meegekregen van onze cultuur. Zij heeft ons meegenomen in de normen en waarden van onze cultuur. Ook zij was een sterke vrouw waar ik naar opkeek en altijd heb bewonderd.
Je bent op je twaalfde naar Nederland geëmigreerd. Hoe heb je de beginperiode ervaren?
Voor ons (mijn moeder en broer) ging er een heel andere wereld open. Het was hier super modern en ook heel anders in vergelijking met Suriname. Het eerste dat ik zei was: “ Ik wil terug naar Suriname”. Het was te onbekend voor mij en het voelde ook meer aan als een gevangenis … tussen vier muren. Ik miste, denk ik, vooral de vrijheid, familie en vrienden die dichtbij waren, lekker eten en het tropische weer natuurlijk. Ik had in ieder geval enorme heimwee. Uiteindelijk wist ik waar ik het voor deed en dat er in Nederland betere studiemogelijkheden zijn. Ik heb mij wel snel kunnen aanpassen aan de Nederlandse cultuur met behoud van mijn eigen normen en waarden.
Hoe ziet een typische week er bij jou uit?
Mijn week ziet er als volgt uit: vijf dagen per week school. In het weekend werk ik en dan doe ik ook nog eens af en toe modellenwerk als het past binnen mijn studieschema. Ik probeer in het weekend veel thuis te zijn met mijn familie (ik ben echt een home person) en eventueel af te spreken met vrienden.
Welke 3 levensgebeurtenissen hebben jou gevormd als persoon?
1 Ik denk dat mijn jeugd mij enorm heeft gevormd en dan denk ik vooral de gebeurtenis van dat mijn ouders gescheiden zijn. Ik ben heel erg zelfstandig geworden op een jonge leeftijd. Je leert dan echt de waarde van zowel materiële als immateriële dingen kennen. You don’t take stuff for granted. Wat ik hier het mooist aan vind is dat mijn persoonlijke ontwikkeling echt enorm vooruit is gegaan. Ik leer mezelf kennen, gevoelens te uiten, reflecteren en dan ook verder te gaan. Niet blijven hangen in het verleden. De mindset en doorzettingsvermogen die ik op een jong leeftijd had, is iets waar ik naar op kijk. Als ik ook even een down moment heb, dan herinner ik mijzelf ook eraan van “hey, gebruik het moment, uit je gevoelens, verwerk het, haal je les eruit en back to moving on”. Ik kijk dan naar de positieve dingen en welke goals ik op het oog heb.
2 Mijn tweede ervaring is de Miss verkiezing geweest. Ik was een super introvert meisje dat nooit in de spotlight wilde staan. De miss verkiezing is echt het moment geweest, dat ik mezelf uit mijn comfortzone heb getrokken en in het diepe heb gegooid. Wat ik geleerd heb uit dit traject is dat iedereen uniek is op zijn/haar eigen manier en alleen jij je eigen concurrent kan zijn. Daarvoor is het heel belangrijk om een positief zelfbeeld te hebben en je eigenwaarde in te zien. Mijn zelfvertrouwen is enorm gegroeid tijdens het traject.
3 Ik ben vroeger vaak gepest op school omdat ik wat voller was. Hierdoor was ik ook heel erg onzeker over mijn lichaam en mijzelf. Maar uiteindelijk ga je door een fase heen, waar je leert hoe belangrijk het is om jezelf te accepteren en te waarderen. Want als jij het zelf niet doet, gaan anderen jou ook niet op de juiste manier behandelen.
4 Verder denk ik dat vriendschappen en relaties mij ook gevormd hebben. Je komt allerlei soorten mensen tegen op de wereld en niet iedereen heeft het beste voor met je. Ik had nog een naïeve onschuldige kant, dat altijd dacht van: “Nee ik zou zoiets nooit iemand aandoen, dus diegene zou mij of een ander dat ook niet aandoen”. Op een jongere leeftijd, dacht ik echt vaak zo na en geloofde ik altijd in de goedheid van de mens. Hier werd er altijd misbruik van gemaakt en heb ik ook kanten gezien van mensen waarvan ik het nooit had verwacht. Het belangrijkste wat ik hieruit heb kunnen halen is, cijfer jezelf niet te veel weg voor een ander. Alles heeft een grens in hoeveel je een ander kunt geven.
Welke opleiding/studie heb je gevolgd/volg je?
Ik heb hiervoor de opleiding MBO 4 doktersassistent gevolgd en dit succesvol afgerond. Momenteel volg ik de opleiding Human Resource Management (HBO).
Je zei eerder dat je mee had gedaan aan een miss verkiezing. Waarom had je besloten om hieraan mee te doen?
Ik was 18 jaar oud, toen ik gescout werd om mee te doen aan Miss India Holland. Ik had wel mijn twijfels over de Miss Verkiezingen, omdat er niet een bepaald positief beeld was neergezet en ik zelf niet the beauty and glamour world in wilde. Ik houd er namelijk niet van om in de spotlight te staan. Maar wat ik wel wist, is dat ik toch mijn verhaal naar buiten wilde brengen. Over mijn jeugd, mijn moeder en broer. Ik wilde vooral ook een voorbeeld zijn voor de Hindoestaanse maatschappij en soortgenoten, dat ondanks je ouders uit elkaar zijn je alsnog een goede opvoeding kan krijgen en een doorzettingsvermogen kunt hebben om iets neer te zetten of te betekenen voor de maatschappij. Dus uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om mee te doen voor mijn verhaal en niet the beauty and glamour world.
Je bent uiteindelijk first runner up geworden. Wat heb je na de miss verkiezing gedaan?
Na de miss verkiezing werd ik echt supersnel benaderd door opdrachtgevers. Ik heb toen mijn eerste opdracht als model uitgevoerd en dit was een internationale videoclip. Sinds dit moment is mijn modellencarrière in een stijgende lijn verder gegaan. Ik heb vooral geprobeerd om superveel verschillende opdrachten te doen voor verschillende opdrachtgevers. Momenteel ben ik vooral actief in de Marokkaanse wereld met modellenwerk. Ik heb mij na de verkiezing niet ingeschreven voor een modellenbureau, want zoals ik al zei deed ik mee voor mijn boodschap en niet omdat ik een carrière hierin wilde maken. Ik heb daarom bewust de keuze gemaakt om incidenteel modellenwerk te doen voor een portfolio als hobby en niet fulltime. Mijn prioriteit op dit moment is mijn diploma. Ik zie hierin mijn potentie waarvan ik weet dat ik het maximale uit mezelf kan halen en uiteindelijk iets kan neerzetten waarbij ik een betekenis kan zijn voor de maatschappij.
Wat betekent schoonheid voor jou?
Schoonheid betekent voor mij je hart. Als je hart zuiver is, je gedachtes zuiver zijn, jij als persoon rechtvaardig bent… dat vind ik schoonheid. Puurheid van iemand, dat is voor mij schoonheid.
Welke tips wil je geven aan andere Hindoestaanse Vrouwen die mee willen doen aan een miss verkiezing?
Tips die ik zou willen meegeven aan Hindoestaanse vrouwen die mee willen doen aan een verkiezing is dat het misschien mooi eruit ziet aan de buitenkant maar weet dat het behind the scenes er heel anders aan toe gaat. Het kan er soms oneerlijk aan toe gaan, je privé en werk leven kan door elkaar gegooid worden, het kan mentaal en fysiek enorm belastend zijn. Je moet enorm stevig in je schoenen staan en weten jezelf te blijven. Dus één mega grote tip als je meedoet: blijf a.u.b. jezelf tijdens en na de verkiezing. Want dat is wat je uniek en speciaal maakt. Een titel is leuk, maar dat definieert je niet. Je innerlijk is wat je definieert. Tip twee is probeer van je journey te genieten, voordat je weet kan het voorbij zijn en heb je niet van het moment kunnen genieten. So, enjoy every little bit of it.
Wat kunnen wij de komende jaren van jou verwachten?
Dat weet ik niet zo zeer. Maar wat ik de komende vijf jaar van mijzelf verwacht is dat ik in het bezit ben van mijn Masterdiploma , een goede baan heb en dat ik op mezelf woon. Eenmaal ik voorzien ben van mijn basis, wil ik in projecten gaan investeren… voornamelijk in Suriname. Dit zullen projecten zijn voor de doelgroep vrouwen. Ik ga vaak naar Suriname en wat ik daar steeds zie is dat vrouwen niet veel steun krijgen of niet durven om naar voren te komen. Dit kan verschillende redenen hebben, bijvoorbeeld traumatische ervaringen, bang voor vooroordelen, familie etc. Ik wil voor deze specifieke doelgroep een ondersteuning zijn, hun mijn hulp aanbieden en women empowerment activiteiten uitvoeren. Hier wil ik de komende vijf jaar op focussen: mijn carrière, doelen en familie. Wat betreft modellenwerk, wil ik nog wel gaan groeien op internationaal niveau. Maar dit heeft geen prioriteit voor mij.
Hoe zou je de Hindoestaanse cultuur omschrijven?
Een ritueel- en traditierijke cultuur met veel saamhorigheid, harmonie, wederzijds respect, vergevingsgezindheid en liefde. Een cultuur met super veel en lekkere gerechten.
Welke drie taboes van de Hindoestaanse cultuur kunnen belemmerend zijn voor Hindoestaanse vrouwen?
1 Vooroordelen dat een vrouw thuis hoort te zijn als huisvrouw en moet passen op de kinderen. Dit komt ook door de stereotypische Hindoestaanse mannen die denken dat een vrouw thuishoort, de gedachtegang van de vroegere generaties. Dit zorgt er ook voor dat niet alle vrouwen uit deze traditionele rol durven te stappen. Wel moet ik zeggen dat ik dit steeds meer en meer zie veranderen, hetgeen ik enorm toejuich. Ik zie ook echt vrouwen die carrière willen maken en zichzelf waarderen. Ik denk dat het ook belangrijk is om als vrouw zijnde jezelf compleet te maken en de gedachtegang dat een man je compleet maakt wat verminderd mag worden. Een partner moet slechts een aanvulling zijn en niet de reden dat je identiteit, ambities opgeeft. Ik denk dat de Hindoestaanse mannen zich hierin ook verder kunnen ontwikkelen en kunnen inzien dat een vrouw meer betekenis heeft dan alleen thuis op de kinderen te letten of te koken. Het tijdperk van ongelijkwaardigheid tussen man en vrouw moet echt voorbij zijn. Als er meer support vanuit hun kant komt, dan kan er ook voor gezorgd worden dat de generaties die hierna komen vrouwen minder vooroordelen en meer ondersteunen om hun ambities na te jagen.
2 Tweede taboe die ik zie in onze cultuur is het minderwaardigheidsgevoel. Als een vrouw gescheiden is voelt ze zich minder, omdat de omgeving om haar heen haar ook zo laat voelen. Dit kan enorm veel onnodig schade verrichten aan de eigenwaarde van een persoon. Veel vrouwen komen hier sterker uit, maar ook velen worden een slachtoffer van depressie of nemen de verkeerde stappen etc. Niemand weet wat er zich achter die deuren heeft afgespeeld, misschien was ze wel een slachtoffer van huiselijk geweld of was zij heel erg ongelukkig. Instead of judging we should acknowledge and appreciate these women on their bravery, dat zij voor zichzelf gekozen hebben.
3 Daarnaast vind ik seksueel misbruik ook een enorme taboe, vrouwen durven dit minder snel aan te geven voornamelijk door de vooroordelen van onze samenleving. Onze samenleving geeft dit snel een titel van “haar leven is verpest”, “Je was te uitdagend gekleed”, of “ je hebt zeker een man zijn aandacht getrokken”. Ik vind dit soort opmerkingen en deze gedachtegang ontzettend storend. Wij moeten juist deze vrouwen ondersteunen om actie te ondernemen, om van zichzelf te houden, en om door zulke traumatische ervaring heen te komen. Want hoe meer vrouwen actie ondernemen hoe meer andere vrouwen hiernaar zullen opkijken en ook zullen durven om hun verhaal naar voren te brengen. Daarnaast zal de generatie hierna ook leren dat dit soort dingen abnormaal zijn en als zij zoiets meemaken er onmiddellijk actie ondernomen moet worden.
Tenslotte, vind ik dat vrouwen elkaar nog steeds te weinig ondersteunen. Dit kan komen door afgunst, jaloezie etc. Ik vind het wel jammer om dit nog steeds te zien, want ik geloof erin dat als je elkaar bijstaat, je samen veel meer kan bereiken.
Als je googled op “Hindoestaanse Vrouwen” kom je behalve positieve termen zoals ‘succesvol’ of ‘modelburger’ ook termen tegen als: verstikkende omgeving, eenzaam, depressie etc. Hoe kunnen wij hier verbetering in brengen?
Naar mijn mening kan er een groot verschil worden gemaakt bij de opvoeding. Wat je vaak in onze cultuur ziet, is dat er geleerd wordt aan een vrouw dat je sterk moet zijn. Je krijgt heel veel verantwoordelijkheden en die moet je allemaal goed uitvoeren. Emoties worden niet geaccepteerd waardoor heel veel vrouwen en mannen emoties niet kunnen of durven te uiten. Wat er weinig wordt aangeleerd is hoe je moet praten over je gevoelens. Er wordt veel te weinig aandacht hieraan besteed. Door dit ontbrekend element durven zij later niks thuis te zeggen, omdat het of een taboe is of je riskeert dat er disciplinaire maatregelen tegen je genomen zullen worden. Hierdoor kan je je eenzaam voelen en ook depressief worden. Vaak is het gevolg hiervan dat er dan ook veel jongeren zelfmoord plegen. Kort gezegd vind ik dat wij onze kinderen moeten leren praten over hun gevoelens en als er wat is dit te uiten, in plaats van een verstikkende omgeving aan te bieden waarin zij niks mogen. Praten en een luisterend oor kan enorm veel helpen.
Over hivancommunity
Hivancommunity heeft als doel om de positie van de Hindoestaanse vrouwen te versterken in Suriname en Nederland. Het platform heeft meerdere concepten: interviews, een magazine en in de toekomst volgen (internationale) projecten. Het moet een kennisplatform worden, aangezien kennis er mede voor kan zorgen dat vrouwen uit een ongewenste sociale context kunnen bewegen. Het moet een platform zijn waar vrouwen vragen kunnen stellen die ze nergens anders kunnen stellen. De interviews moeten hen inspireren en adviezen geven. De scherpe columns moeten zorgen voor herkenbaarheid en bruikbare adviezen. En de projecten moeten leiden tot zichtbaar resultaat.
HÏVAN 