Ik heb er lang over nagedacht of ik mijn ervaring met de Hindoestaanse gemeenschap wil delen. Omdat het voor mij een pijnlijk onderdeel is van mijn leven.
Ik zal starten bij het begin. Ik ben Sherisa Miller en ik ben 30 jaar oud. Ik heb een Hindoestaanse moeder en een afro/Surinaamse vader. Ik woon in Zaandam en studeer social work. Ik bevind mij momenteel in de afstudeerfase. Ik werk daarnaast in de maatschappelijke zorg bij een instelling. Ik ben moeder van een zoontje van 5 jaar. Ik houd van reizen, lezen en q-time met vrienden.
Mijn Hindoestaanse oma heeft de relatie van mijn moeder altijd afgekeurd omdat ze verliefd en zwanger was van een Afro Surinamer, dit was al een reden om mijn moeder te verstoten van de familie. Vanaf mijn jeugd heb ik al vroeg meegekregen dat verjaardagsfeestjes apart werden gevierd. De ene dag kwam de Afro/Surinaamse kant en op de andere dag was de Hindoestaanse familie welkom. Ik heb dit nooit begrepen.
In 1996 is mijn moeder te komen overlijden, mijn broertje en ik zijn na het overlijden van onze moeder opgevoed door onze aadji en aadja. Deze waren tevens van mijn Afro Surinaamse kant. Vanaf de leeftijd van ongeveer 10 jaar oud, gaf mijn nani aan dat ze liever niet had dat wij nog op bezoek kwamen. Ik heb altijd een soort afstand gevoeld tussen mij en mijn nani. Ik ben haar eerste kleinkind, maar ze heeft me nog nooit geknuffeld of liefde geuit. Echter, wij hebben wel meegemaakt dat onze neefjes en nichtjes die gemixt zijn met Nederlands bloed, wel geaccepteerd worden. Het huis hangt vol met foto’s van haar gemixte kleinkinderen, maar mijn broertje en ik staan nergens in haar woning. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mijn eigen volk ging haten, want als de Hindoestanen mij niet accepteren hoefde ik ook niet geassocieerd ermee te worden. Ik schaamde mij gewoon dat ik Hindoestaans was en een afkeer had naar mijn eigen identiteit.
Ook tijdens mijn zwangerschap hebben mijn mausies mijn nani gedwongen om haar achterkleinkind te bezoeken en te verwelkomen. Ze is gekomen en heeft 100 euro in mijn handen geduwd. Nu zijn we 5 jaar verder en heeft ze nog geen één dag naar haar achterkleinzoon omgekeken. Dit doet mij echt pijn.
Ik heb het contact verbroken. Waarom? Omdat toen mijn tante ging trouwen, mijn broer en ik een uitnodiging met een eisen pakket waarbij wij ons voorbeeldig en niet ghetto mochten gedragen. Na een lange ruzie kwam naar voren dat Surinaams gedrag als ghetto werd gezien. Vanaf die dag heb ik al het contact verbroken. Want mijn andere neefjes en nichtjes hadden het eisenlijstje niet ontvangen bij hun uitnodiging.
Ik hoopte dat het racisme binnen de Hindoestaans community zich alleen maar uitte in mijn familie. Ik heb op 25 jarige leeftijd mijn ex ontmoet die van Hindoestaanse afkomst is. Helaas ben ik ook racistische uitingen binnen zijn familie tegen gekomen. Zo noemde mijn ex schoonmoeder de afro Surinaamse mensen die de wc bezochten op een bruiloft het Nwoord waar ik bij was, en dat ze ook naar die wc gingen. Ik zat hierbij aan tafel en dit heeft mij heel erg diep gekwetst. Daarbij is mijn kind ¾ van Hindoestaanse afkomst, maar toch worden opmerkingen als Kafri naar mijn kind gegooid door familieleden van mijn ex. Vaker woorden als kafri of zinnen als “jullie negers dumpen jullie kind altijd bij anderen”.
Ik heb mijzelf voorgenomen om voortaan niet meer met mensen van Hindoestaanse afkomst te daten, omdat ik als dogla niet geaccepteerd wordt met mijn donkere huid, zwarte krullen en Hindoestaanse ogen. Ik probeer mijn kind mee te geven dat Suriname een prachtig land is waar wij echt één volk zijn met verschillende etniciteiten en dat wij allemaal Surinamers zijn ongeacht geloof, ras of sociale status. Ik ben alleen bang dat wij nog een lange weg te bewandelen hebben.
Dit is ook één van de redenen waarom mijn ex en ik uit elkaar zijn gegaan. Ik kon er niet mee leven dat ik mij continu moet verantwoorden dat ik niet volledig Hindoestaans ben. Opmerkingen als: “je moeder is zeker Hindoestaans, want ja alleen Hindoestaanse vrouwen kiezen voor een Afro-Surinamer” of “Weet je zeker dat je Hindoestaans bent? Je bent wel donker voor een halve Hindoestaan” en zo kan ik nog wel even door gaan. Gelukkig ben ik niet verbitterd door alle negatieve ervaringen en ik probeer mijn culturen te omarmen en ben ik nu supertrots dat ik afkomstig ben uit een continent die letterlijk de mooiste mensen heeft in de wereld. Azië en Afrika!
Ik hoop dat het racisme binnen de Hindoestaanse gemeenschap naar donker gekleurden verdwijnt in de toekomst. Het lichter maken van de huid en het verheerlijken daarvan is een maatschappelijk probleem.
#HÏVAN
Over hivancommunity
Hivancommunity heeft als doel om de positie van de Hindoestaanse vrouwen te versterken in Suriname en Nederland. Het platform heeft meerdere concepten: interviews, een magazine en in de toekomst volgen (internationale) projecten. Het moet een kennisplatform worden, aangezien kennis er mede voor kan zorgen dat vrouwen uit een ongewenste sociale context kunnen bewegen. Het moet een platform zijn waar vrouwen vragen kunnen stellen die ze nergens anders kunnen stellen. De interviews moeten hen inspireren en adviezen geven. De scherpe columns moeten zorgen voor herkenbaarheid en bruikbare adviezen. En de projecten moeten leiden tot zichtbaar resultaat. >> Lees meer
HÏVAN 