Een tijdje geleden zag ik een artikel voorbijkomen waarin stond dat ouders/families van Indiase komaf (ik schaar Hindoestanen hier ook onder) vaak goed voor hun kinderen zorgen en hun dochters alles geven wat zij willen, maar dat zij daar tegenover terug verwachten dat hun dochters het pad bewandelen die zij voor hen uitstippelen. Ik was zo enorm getriggerd door dit artikel, omdat ik weet dat dit inderdaad het geval is.
Het is eigenlijk te gek voor woorden, maar ouders/families verwachten echt dat de vrouwen in hun familie hun vrijheid van meningsuiting, vrijheid om hun eigen pad te kiezen en zelfs vrijheid om hun eigen partner te kiezen opgeven alleen omdat zij goed onderhouden worden door hun ouders. Deze manier van denken heeft zich zo diepgeworteld binnen de Hindoestaanse samenleving dat je jezelf, ondanks dit besef, niet zo makkelijk los kan rukken van deze ‘way of life’. Ik heb zelf wel 1000 keer gehoord dat de mensen om mij heen veel voor mij hebben opgegeven en dat ik hen voor eeuwig dankbaar moet zijn. Ik vind het heel moeilijk, maar zij geloven echt dat als ik een keer mijn eigen keuze maak, dit direct betekent dat ik geen respect meer heb en niet meer dankbaar ben. Mijn schoonmoeder zei ooit iets wat mij echt diep raakte: ‘Dankbaarheid is niet iets wat je keer op keer moet tonen. Dankbaarheid is iets wat je voelt en de mensen die je echt kennen en echt van je houden, weten dat jij hen dankbaar bent. Maar dat betekent niet dat je hen de rest van je leven iets verschuldigd bent en dus ook niet dat je je dankbaarheid alleen kan tonen door te doen wat zij zeggen dat je moet doen’.
In mijn belevenis staan vrouwen in onze gemeenschap continu op een kruising. Welke weg je neemt, bepaalt of de mensen om jou heen blij zijn of dat jijzelf gelukkig wordt. Het is vaak makkelijk om in het belang van je familie of vrienden te blijven denken en kiezen, omdat je niet anders weet. Je bent opgegroeid met de gedachte dat jij als iemands dochter, zusje, nichtje etc. altijd de belangen van anderen voorop moet zetten, want dat is wat een goed opgevoed Hindoestaans meisje/ vrouw doet. Want ons doel is natuurlijk om het mannen in ons leven zo makkelijk mogelijk te maken!? Maar voordat wij iemands dochter, zusje, vrouw worden, zijn wij toch als eerst mens? En elk mens zou toch het recht moeten hebben om zijn leven zo vol mogelijk te beleven?
Het kan toch niet zo zijn dat je je eigen geluk op de achtergrond zet, omdat je niemand in je leven het gevoel wil geven dat je niet aan hen denkt bij het nemen van beslissingen. Of dat je het niet belangrijk vindt wat zij voor jou hebben gedaan en wat zij voor jou betekenen. Wat ik bedoel te zeggen, is dat het heel gewoon is binnen Hindoestaanse gezinnen/families om vooral meisjes/vrouwen een schuldgevoel aan te praten en om hen er constant aan te herinneren dat zij altijd in dienst moeten staan van de familie. Wij (lees: vrouwen) moeten onze eigen wensen, behoeften en doelen vaak opzij zetten, omdat wij onze familie niet willen kwetsen en het aller-allerbelangrijkste; wij willen de familie geen schande geven. Maar waarom zou de ‘goede’ familienaam alleen op de schouders van de vrouwen moeten rusten?
In mijn relatie met Rajiv heb ik mezelf altijd moeten verantwoorden. Vanaf het eerste moment dat ik vertelde dat ik een relatie heb, begonnen de vervelende reacties al te komen. Je moet je voorstellen dat ik een jaar lang in een gelukkige bubbel leefde, waarin ik mezelf kon zijn en eindelijk iemand had ontmoet die mijn tijd, energie en moeite waard was. Iemand bij wie ik me nauwelijks zorgen maakte en waar ik me veilig voelde. Na een jaar vond ik het wel tijd worden om onze relatie ook kenbaar te maken aan de mensen om mij heen. Helaas werd dat niet door iedereen hartelijk ontvangen.
Wij hebben ruim 2 jaar probleem na probleem op ons pad gekregen (die niets met ons twee te maken hadden, maar voornamelijk met iedereen eromheen die een mening had) en het was niet makkelijk om tijdens deze periode altijd positief te blijven denken. Het was voor mij echt extreem moeilijk, omdat ik van nature al iemand ben die aan anderen denkt. Als je daarbovenop ook te kampen hebt met die extra sociale druk om te moeten kiezen tussen je eigen geluk of die van de mensen van je heen, dan is het niet gek dat je met je handen in het haar zit en je continu afvraagt wat je moet doen. Maar aan de andere kant kon ik dit nieuwe gelukkige gevoel niet negeren en moest ik er wel voor blijven gaan.
Ondanks de struggles die op ons pad kwamen, wisten wij er wel het beste van te maken en kozen wij keer op keer voor elkaar. Ik denk dat niet veel mensen hadden gedacht dat wij deze periode als stel zouden overleven, maar hier zijn we dan… Soms zeggen mensen dat houden van alleen geen basis is voor een goede relatie. Daar ben ik het niet mee eens. Liefde heeft ons door bepaalde momenten heen gesleept, waarin wij ons vertrouwen even kwijt waren en waarin wij ook geen hoop meer hadden. Wij stelden onszelf continu de vraag of onze relatie; 1) sterk genoeg was om deze periode door te komen en 2) of wij genoeg van elkaar hielden om voor elkaar te blijven vechten. Op beide vragen was het antwoord altijd een volmondige ‘Ja’. Uiteindelijk heb ik gekozen voor mezelf en voor mijn eigen wensen, doelen en dromen.
Je kan je leven niet opgeven voor het geluk van anderen. Dan kom je alleen maar in de knoop met jezelf en kan je ook nooit gelukkige, gezonde en authentieke relaties opbouwen. Niet alleen mijn relatie met Rajiv had hieronder te lijden, maar ook de relatie met mijn vriendinnen. De mensen die niet konden inzien dat ik oprecht gelukkig was en volwassen genoeg om mijn eigen weldoordachte beslissingen te nemen, spreek ik niet meer. Hoeveel pijn dat ook doet. Hoeveel energie dat mij ook gekost heeft. En hoeveel slapeloze nachten ik ervan heb gehad; ik heb geen spijt van de keuzes die ik gedwongen werd te maken. Ik bewandel nu mijn eigen pad, op de manier hoe ik het gewild heb. Ik merk vooral dat juist omdat ik nu 100% voor mezelf gekozen heb en 100% achter mijn eigen beslissingen sta, dat ik ook niet meer terug zou kunnen naar de voorgaande situatie. Er is een hele nieuwe wereld voor mij geopend, eentje waarin ik onbeschaamd mezelf kan zijn.
*Disclaimer: de situatie die ik schets en de dingen die ik benoem komen niet in elke familie voor. En ik spreek hierbij uit mijn eigen persoonlijke ervaring. Ik vind niet dat iedereen het zo moet aanpakken of dat dit de enige manier is.
Geschreven door Shantal Bakas
HÏVAN 