Kun je jezelf voorstellen?
Ten eerste wil ik even zeggen dat ik jouw platform echt ontzettend mooi vind. Mooi voor verbinding en het doorbreken van patronen. Ik word deze maand 28 jaar en ben geboren en getogen in Rotterdam. Mijn voor- en achternaam wil ik verder graag privé houden.
Uit wat voor familie kom je?
Ik kom uit een Hindoestaanse familie waar ik heel veel als dubbel heb ervaren. Heel veel mensen binnen mijn familie waren echte ondernemers. Het was allemaal heel hecht en vaak was de hele familie aan het eten bij mijn nani thuis, want haar roti’s waren legendarisch. Maar ook werd ik vanaf jonge leeftijd al geconfronteerd met generationele trauma in de vorm van gebeurtenissen als alcoholmisbruik, criminaliteit, huiselijk geweld, seksuele misbruik, gebroken gezinnen, gokverslavingen, middelenmisbruik en emotionele verwaarlozing. Het verbaasd mij hoe er zoveel leed en struggle van generatie op generatie is doorgegeven en gewoon niet wordt besproken.
Mijn eigen ouders waren best vrij in de zin van dat ik regelmatig kon uitgaan en het mij nooit werd verboden om met mensen van een andere afkomst te daten. Alhoewel mijn broer overduidelijk meer vrijheid had en er geen consequenties zaten aan zijn roekeloze gedrag. Voor mij en mijn zus was dit toch anders. Ik zou mijn omgeving niet omschrijven als een gezonde basis waarin je de ruimte had om jezelf op een veilige ondersteunde manier te ontplooien tot je beste zelf.
Hoe zou je je opvoeding omschrijven?
Als ontzettend verwarrend, in de zin van dat ik mij ontzettend onderdrukt voelde en het absoluut niet kon plaatsen. Het valt mij op dat er binnen de Hindoestaanse cultuur weinig vragen worden gesteld. Er worden je dingen opgelegd en verteld die je dient aan te nemen zonder er vraagtekens bij te zetten. Want je hebt niet veel terug te zeggen. Er wordt je (indirect) verteld hoe je je dient te gedragen, presenteren, kleden en moet spreken. In mijn geval was dit allemaal zonder uitleg van hoe of wat. Ik heb destijds geen kans gehad om zelf na te denken en een eigen mening te formuleren. Veel was taboe en werd niet besproken. Als het werd besproken dan werd er een lading opgelegd in de vorm van angst en schaamte. Er was geen ruimte voor behoeftes. Worden gezien, gehoord, getroost, gevalideerd, aangeraakt, ruimte om je emoties te verwerken en aandacht krijgen was taboe.
Daarnaast werd conflict nooit opgelost. Het werd altijd vermeden of het veranderde in een extreme overweldigende situatie. En de volgende dag werd er gedaan of er niets aan de hand was of er werd op een passieve agressieve manier ermee omgegaan. De volwassenen creëren situaties en namen hier geen verantwoordelijkheid voor, jij als kind dient hier maar in mee te gaan. Ik heb mij altijd ontzettend alleen en onbegrepen gevoeld. Ik had geen manier om mezelf te uiten en ik voelde me letterlijk onzichtbaar. Geen eigen identiteit, geen stem, aan mijn lot overgelaten en zoveel onvervulde behoeftes. Ik was constant boos en gefrustreerd en er werd vanuit mijn omgeving heel negatief op deze houding van mij gereageerd. Hierdoor had ik een ontzettend laag zelfbeeld in combinatie met zelfhaat ontwikkeld.
Dit was teveel voor mij om op jonge leeftijd mee te dealen. Ik begon me af te sluiten van mijn emoties en uit contact te treden met mezelf. Ik was helemaal leeg van binnen. Ik begon tegen alle regels in te gaan en werd gezien als een brutaal probleemkind. Wanneer mijn nani of moeder het welbekende: ‘wat zullen mensen wel niet denken’ gebruikte had ik meteen als antwoord klaar dat die mensen mij niet interesseren want ze lopen niet in mijn schoenen. Het voelde alsof ik mezelf niet kon en mocht zijn. En ik had dan ook verschillende ‘rollen’ ontwikkeld die ik speelde om geaccepteerd te worden en had maskers op om te verbergen wie ik werkelijk was. Ik hou bijvoorbeeld ontzettend van dansen en ik ben gek op mijn eigen natuurlijk krullend haar. Ik heb weleens opmerkingen gekregen van mannen op familiegelegenheden (die niet eens mijn familie zijn) uit onze gemeenschap dat ik ‘dans als een kafarnie’ of dat mijn haar ‘eruit ziet als een kafarnie’.
Welke drie levenservaringen hebben jou voornamelijk gevormd als persoon en waarom?
Mijn geluk is dat ik op een jonge leeftijd de kracht heb ontdekt van woorden. Ik hield als kind zo erg van lezen. Boeken waren de kans om in een andere wereld te treden en te ontsnappen uit mijn realiteit.
Op 8 jarige leeftijd gebeurde en dan ook twee kenmerkende dingen voor mij.
1. Ik was een keer zo boos op mijn moeder dat ik een schrift had gepakt waarin ik had geschreven ‘Als ik groot ben, ga ik weg bij deze mensen en kom ik nooit meer terug. Ik ga alles zelf doen en ik ga nooit zoals hun worden’. Ik vond een manier om mezelf te uiten.
2. Ik kreeg een laptop van mijn vader (Echt zo een hele dikke, oude, zware laptop uit de jaren 90). Hierdoor kon ik mezelf allerlei skills leren die vandaag de dag in dit digitale tijdperk ontzettend goed uitkomen en tevens was dit een creatieve uitlaatklep en een manier om informatie te verkrijgen.
Op 17 jarige leeftijd was ik al zo beschadigd en ongelukkig. De zoveelste overweldigende conflictsituatie thuis was voor mij echt de druppel om goed te kijken naar mijn omgeving en te beseffen dat als ik iets wil maken van mezelf dat ik weg zal moeten gaan. Dit was een grote angst maar ik deed het.
Wat gebeurde er na je verhuizing?
Uiteindelijk ben ik verhuisd naar een andere stad, had ik mijn eigen plek, werk en ging ik naar school. Ik had een andere omgeving en ik woonde nu ook dichter bij mijn vader in de buurt. Mijn moeder kreeg vaak commentaar van mensen dat het een schande was dat zij haar jonge ongetrouwde dochter alleen uit huis liet gaan. Ik dacht dat ik eindelijk rust had en mijn eigen leven kon leiden. Ik had het mis, want ik werd keihard geconfronteerd met de gevolgen van alle onderdrukte trauma en tegelijkertijd was ik mijn leven aan het opbouwen. Ik wist niets over financiën, administratie, verzekeringen, verantwoordelijkheden en wettelijke verplichtingen. Ik durfde mensen niet om hulp te vragen want ik wilde absoluut helemaal niemand iets verschuldigd zijn of erger nog dat het tegen me kon worden gebruikt. Ik zat vol met angst en onderdrukte emoties. Een aantal keren liep ik dan ook tegen burnouts en depressies aan. Soms vroeg ik mezelf ook af wat het nut was van mijn leven en was het gewoon echt veel te veel om mee te kunnen dealen.
Hoe ging je hiermee om?
Ik bleef sommige levenssituaties ook weer keer op keer onbewust opnieuw creëren en het voelde alsof ik geblokkeerd was en er niets beters voor mij was. Gaandeweg heb ik alles geleerd en ben ik echt een reis met mijzelf aan gegaan omdat ik ergens diep van binnen wist en voelde dat ik meer verdien en meer voor mezelf wil dan waar ik vandaan kom. Ik voelde al vanaf kleins af aan een bepaalde oerkracht die ik niet kan omschrijven maar die me altijd op de een of andere manier op de been heeft gehouden.
De reis in mezelf is echt heel zwaar geweest en heeft ontzettend veel moeite gekost. Omdat ik dus vanaf mijn 8e al mijn gevoelens op papier heb gezet heb ik onbewust mijn leven, ontwikkelingen, gedachtes en gebeurtenissen gedocumenteerd. Vandaag de dag heb ik alles nog steeds bewaard. Ik kan dus letterlijk terug lezen hoe ik mezelf heb ontwikkeld van 8 jarig kind tot 28 jarige vrouw.
Ik heb verschillende therapieën geprobeerd om mijn trauma’s te behandelen en kwam hierdoor al snel in conflict omdat ik werd geconfronteerd met de westerse en Hindoestaanse manier van denken. Tevens heb ik mijn ouders ook geconfronteerd en veel dingen uitgesproken. Dit was allemaal heel nieuw en ontzettend confronterend voor alle betrokkenen. Ik heb letterlijk mijn eigen weg gekozen en dit wordt niet altijd begrepen of gerespecteerd.
Vanuit dat opzicht sta ik er dan ook alleen voor. Ik heb altijd van mijn moeder en nani gehoord: ‘zoek een man later met een auto en een baan’. Nu realiseer ik mij dat dit het minimale is en sowieso vanzelfsprekend. Ik heb zelf een auto en een baan. Waarom werd mij niet verteld dat ik een man moet KIEZEN (en niet moet zoeken) die mij respecteert, naar mij luistert en met wie ik samen kan ontwikkelen? Op zulke vragen had mijn moeder geen antwoord.
Hoe kijk je nu naar je ouders en de opvoeding?
Ik ben een hele lange tijd ontzettend boos geweest op mijn ouders en ik voelde echt veel wrok. Gaandeweg heb ik geleerd dat mijn ouders echt oprecht hun best hebben gedaan en dat zij hun taak hebben vervuld in het voorzien van een basis die bestaat uit onderdak, kleding, voeding en educatie. Ook zij zijn vanaf jongs af aan geconfronteerd met dezelfde patronen als ik en onbewust hebben zij een deel hiervan voort gezet. Ik heb nu meer begrip voor.
Daarnaast koester ik de goede dingen die ik van mijn ouders heb geleerd. Zo heb ik bijvoorbeeld van mijn vader geleerd hoe ik moet koken, meubels in elkaar moet zetten, dingen moet repareren, muren moet verven, hoe ik gereedschappen moet gebruiken en van mijn moeder heb ik vooral geleerd hoe ik een huishouden moet runnen, hoe ik moet netwerken, kleding naaien en hoe ik eventuele meerdere inkomstenstromen zou kunnen genereren. Mijn vader heeft altijd benadrukt dat ik zelfstandig moet zijn, de wereld moet gaan verkennen en mocht ik een huis kopen in de toekomst met een man dat ik dan moet zorgen dat mijn naam op alle papieren staat.
En binnen mijn eigen familie wordt en vloeiend Sranang Tongo, Sarnami en Nederlands gesproken. Deze talen heb ik dus allemaal ook heel goed opgepikt in mijn jeugd. Ik ben ook heel veel opgegroeid met Creoolse Surinaamse mensen waardoor ik veel affiniteit heb met de Surinaamse Creoolse cultuur maar tegelijkertijd was ik ook Hindoestaans en Rotterdams. Natuurlijk is Rotterdam ook echt een hele multiculturele stad en is het niet te missen dat je opgroeit met mensen met allerlei etniciteiten.
Zo hoorde ik het woord ‘koelie’ voor het eerst. Hierdoor kreeg ik de indruk dat veel mensen neerkijken op onze cultuur. Ik kreeg een afkeer van mijn eigen cultuur en mensen. Ik schaamde me er zelfs voor om Hindoestaans te zijn. Ik snapte ook nooit dat mensen gingen vragen of ik uit India kwam want zover ik wist kwam mijn familie uit Suriname en werd er thuis ook Sranang tongo gesproken maar tegelijkertijd keken we ook naar Bollywood films en had me nani de heledag Amor fm aanstaan. Ik heb nooit nagedacht over mijn cultuur en wat dit eigenlijk voor mij betekent.
Wat heb je zelf gedaan om meer te leren over je multiculturele achtergrond?
In 2015 is mijn nani overleden en dit was een hele grote klap voor mij, het voelde alsof ik het deel in mezelf had verloren dat het meest Hindoestaans was aan mij. Toen begon ik eigenlijk te beseffen dat zowel mijn nani als adji naar ‘Holland’ zijn gekomen met de hoop op een betere toekomst en ik vroeg mezelf af of wij de kansen die zij hebben gecreëerd ook wel echt namen of dat al hun moeite verloren was gegaan. Het is namelijk een hele opoffering om jezelf te gaan settelen aan de andere kant van de wereld en een nieuw bestaan op te bouwen.
In 2016 was ik in Suriname, op de verjaardag van mijn nani en raakte ik geïnspireerd om het verhaal van mijn volk uit te zoeken. Ik begon informatie op te zoeken en kwam achter ‘the indian indenture system’ waarmee mensen destijds uit de kolonie van Brits-Indië zijn verscheept naar allerlei plekken over de hele wereld en hoe wij Hindoestanen uiteindelijk in Suriname terecht zijn gekomen. Ik heb maandenlang boeken gelezen, filmpjes gekeken en informatie opgezocht. Ik begon eindelijk te snappen en te plaatsen waar alle trauma, leed en onderdrukking vandaan kwam. Ik had een duidelijk beeld en ik werd trots op mijn volk. Trots op dingen die wij ook hebben bereikt. Wij hebben een reis gemaakt van Zuid-Azië naar Zuid-Amerika en door naar Europa en toch zijn wij nog steeds zo nauw verbonden met onze religie, mooie gewoontes en gebruiken. Ik begon meer vrede en acceptatie te voelen met wie ik ben. Ik voel me Surinaams, Hindustaans en Rotterdams. Ik ben nog steeds aan het zoeken naar manieren om al deze delen van mezelf te integreren tot een geheel.
Wat wens je de lezers de komende jaren toe?
Ik wil meegeven dat het moed kost om iets anders te doen en tegen de norm in te gaan. Ik heb nu een eigen identiteit ontwikkeld. Ik heb mezelf alles geleerd. Ik regel mijn hele leven zelf, heb mijn eigen bestaan opgebouwd en ben volledig onafhankelijk. Ik zie mijn leven als een creatief proces. Ik schrijf letterlijk mijn leven uit. Wat ik doe, wat ik voel, wat ik wens, waar ik naar verlang, mijn doelen, mijn dromen, mijn angsten. Ik onderzoek mijn eigen gedachtepatronen en schrijf letterlijk nieuwe gedachtepatronen uit die ik wil aannemen.
Dat wij heel veel dingen hebben meegekregen vanuit huis en dat het genormaliseerd is betekent niet dat het ook daadwerkelijk normaal is. Wij krijgen geen skills meegekregen om emoties te reguleren, om jezelf te kunnen troosten, voor jezelf op te komen en om te leren hoe je je behoeftes op een gezonde manier vervuld. Ik zie gewoon veel gekwetste en gebroken kinderen die vast zitten in het lichaam van volwassen mensen.
Iedereen zoekt naar heling en iedereen heeft de kracht en moed in zich om iets anders te doen. De stappen naar verantwoordelijkheid nemen voor jezelf zijn eng en confronterend maar gaan jou uiteindelijk wel tevredenheid en voldoening opleveren. Ik moest ontzettend veel ‘ontleren’ en opnieuw leren inclusief begrip en respect voor mezelf. Dit is dus waarom ik de instagram pagina mindfully_fl0w ben gestart. Ik wil mensen inspireren om zichzelf te confronteren en hun eigen gedachtenpatronen te onderzoeken. Ik wil dat mensen zichzelf vragen gaan stellen en stil gaan staan bij wat ze werkelijk voelen of denken zonder angst en schaamte. Hopelijk kan ik via deze weg mensen de tools meegeven om hun emoties te reguleren en dingen om te zetten.
Ik kan nu oprecht zeggen over mezelf dat ik een leven leef waar ik tevreden over ben. Ik voel me vervuld en geliefd. Het is nog niet 100% hoe ik het zou willen maar ik zit zeker al op 70% Ik heb een stabiele cirkel om me heen opgebouwd met ondersteuning, liefde en respect. De mensen om mij heen zien mij voor wie ik echt ben en hebben ruimte voor mij. De mensen om mij heen behandelen mij naar mijn waarde en alles wat minder is dan dat accepteer ik gewoon niet. Tevens heb ik nu meer ruimte voor mijn passie van reizen. Ik voel me veilig en ik heb alle ruimte om te groeien. Ik denk dat iedereen naar heling zoekt en op deze manier wil ik dit weer voort zetten zodat een ander er misschien iets aan heeft.
Iedereen verdient het om met liefde en respect te worden behandeld.
#HÏVAN
Hivancommunity is een platform om de positie van Hindoestaanse vrouwen in Nederland en Suriname te versterken. De focus ligt met name op het helpen van vrouwen die zich bevinden in verstikkende situaties, o.a. veroorzaakt door conservatieve denkbeelden, naar een vrij en geëmancipeerd leven. >> Lees meer
HÏVAN 