Een idool kent vele gedaantes.
Pioniers heb je in alle soorten en maten. Het zijn de mensen die voor verandering zo niet, verbetering zorgen. Ik heb altijd opgekeken naar zulke personen. Wij, Surinaams-Hindostanen, hadden Anil Ramdas als pionier. Een belezen man die vaak zijn zegje in de Nederlandse media mocht doen. Ik herinner mij nog goed het moment dat ik voor het eerst op zijn column stuitte.
Zoals in meerdere migrantengezinnen lazen wij thuis enkel de gratis streekkrant. Ik besloot daarom de NRC te kopen en mee te nemen. Tijdens de Maatschappijleer les viel mijn oog op zijn column. Ik stond versteld. Iemand die op mij leek schreef voor de krant. De journalistiek had mij namelijk altijd al aangetrokken. Ik bombardeerde hem tot mijn idool.
Net zoals velen doen bij een idool, ging ik op zoek naar de gelijkenissen tussen ons. Wonderbaarlijk genoeg had ik dingen gemeenschappelijk met deze man van middelbare leeftijd. Deze raakvlakken begonnen al in onze kindertijd. Zo had hij een Afro-Surinaamse schoolvriend toen hij opgroeide. De gedachte aan zijn schoolvriend weerhield hem op een gegeven moment om een aanslag te plegen op een random Afro-Surinamer, toen hij een geradicaliseerde hindoe-nationalist was geworden.
Ook ik had zo’n schoolvriendin. Op 4-jarige leeftijd kwam ik terecht op een ultra witte basisschool. Zò wit, dat zelfs het schoonmaakpersoneel Nederlands was. Ik werd naast het enige andere gekleurde meisje van de school geplaatst. Het Kaapverdiaanse meisje en ik werden goede vriendinnen (29 jaar later zijn we dat nog steeds). Dat klinkt heel mooi, maar ik maakte op deze jonge leeftijd ook kennis met anti-blackness die in de Surinaams-Hindostaanse gemeenschap heerste en er helaas nog steeds heerst.
In eerste instantie lijkt dat frappant: we komen uit een multiraciaal land en zijn zelf ook gekleurd. Sommigen zullen denken dat deze Afro-fobie voortkomt uit colourism. Maar dat klopt niet helemaal. Colourism is vooral gericht tegen de mensen binnen de Zuid-Aziatische gemeenschap zelf. Het heeft ook niet echt iets te maken met het kastenstelsel. Dit is verkeerd geïnterpreteerd door de Britse (en Portugese) kolonisators in Brits-Indië. Onze anti-blackness heeft andere oorzaken.
Ik wil hier de schuld niet afschuiven op de Nederlandse kolonisatoren, maar zij maakten onderscheid tussen de voormalig tot slaaf gemaakte en de contractarbeider. Zo kregen de contractarbeiders na hun contract een stuk grond waar zij van konden leven. De tot slaaf gemaakten kregen na de afschaffing van de slavernij niets. Door het ene volk ietwat privileges ten opzichte van het andere volk te geven, begonnen de eerste irritaties bij beiden. De kolonisatoren kwam dit goed uit. Want als de bevolking met elkaar vecht, zal het land nooit zijn volle potentie bereiken.
Door de irritaties over en weer begonnen de Hindostanen bang te worden voor de onafhankelijkheid van Suriname. Zij vreesden voor een overheersing. Hindostaanse politici riepen de Hindostanen op om naar Nederland te migreren. Ooit stuitte ik op een radio-fragment waarop een VHP’er letterlijk zei “Hindostaanse broeders en zusters, vlucht naar Nederland nu het nog kan. Als jullie hier blijven dan zullen jullie dochters relaties aangaan met Afro-Surinaamse mannen.” Blijkbaar was er niets erger voor de Hindostaan dan een zwarte schoondochter of -zoon.
Het heeft mij altijd gefascineerd waar dat bekrompen denkbeeld vandaan komt. Enerzijds heeft het ermee te maken dat je de hindoerituelen niet kunt uitvoeren als je een onderdeel bent van een gemengde relatie, -Ik ben geen pandita, maar volgens mij hoort een geloof met zijn tijd mee te gaan- anderzijds komen deze denkbeelden voort uit onwetendheid. Sommige Hindostanen kennen hun geschiedenis namelijk niet. Hierdoor denken ze dat zij beter zijn dan andere bevolkingsgroepen. Zij beseffen niet dat het woord ‘contractarbeider’ een chique benaming is voor het woord slaaf. Onze voorouders waren dus ook gewoon slaven.
Wat ook een rol speelt bij onze xenofobie, is dat wij Hindostanen belang hechten aan de groepsidentiteit. Het hebben van een groepsidentiteit wilt zeggen dat wij onder andere dezelfde normen en waarden met een gemeenschap delen. Deze normen en waarden zijn door anderen ingesteld/verzonnen om de groep onder controle te houden. Personen die zich niet aan deze regels houden worden uit de groep gezet. Kortom, als de regel is dat je met een Hindostaan thuis hoort te komen, dan hoor je dat te doen. Anders word je een outsider. Je omgeving wilt dat natuurlijk niet en probeert het uit je hoofd te praten want: manaaj ka bholi (= Wat zullen anderen zeggen?)
Mensen in onze gemeenschap hechten nog steeds veel waarde aan de mening van anderen. Het is ook de reden waarom wij zo’n grote mate van sociale controle kennen. Je moet namelijk in de pas blijven lopen. Sinds ik mijn stem vaker in de Surinaams-Hindostaanse gemeenschap laat horen, heb ik opeens ook last van sociale controle. Zo worden er herhaaldelijk nepprofielen aangemaakt waarbij deze enkel mij volgen. Ook proberen anderen mijn vrienden en familie uit te horen over wat ik uitvreet. Er zijn dus mensen die mijn leven interessanter vinden dan ikzelf. Ik wens deze personen een nieuwe hobby of een nieuwe relatie toe.
Dit zijn geen fans of groupies. Dit zijn mensen die mij in de gaten houden. Bij een grove misstap zal ik misschien niet meer bij de gemeenschap horen omdat ik deze ten schande heb gemaakt. Misschien zullen mijn ouders geïnformeerd worden over mijn misdragingen en moeten zij mij op het matje roepen. Dat gebeurt blijkbaar best snel. Vorig jaar deelde Shalini Bholasingh publiekelijk dat haar vader meermaals was gebeld nadat ze dansfilmpjes van zichzelf op sociale media had geplaatst.
Voor de mensen die dat van plan zijn bij mijn vader: ik ben het product van zijn opvoeding. Er is niets meer wat ik kan doen wat hem zal shockeren. Kritisch en vocaal durven zijn is juist iets wat ik van mijn vader (en Anil Ramdas) heb geleerd. Ik probeer daarmee de gemeenschap te verbeteren zodat het een leefbaardere plek voor iedereen wordt. Ik zal daarom nooit zwijgen.
Geschreven door Santoecha Rangai / foto @picbychick
#HÏVAN
Hivancommunity is een cultuur sensitief platform dat de vrouwen rechten binnen deze specifieke gemeenschap bespreekt en deze vrouwen helpt naar een geëmancipeerd leven. > Lees meer
HÏVAN 