Waar de een de ambitie heeft om elke dag een uur naar de sportschool te gaan, heeft de ander de ambitie om elke dag drie uur aan de telefoon te hangen: opzoek naar de laatste roddels om sensatie en spanning te veroorzaken in andermans leven. De judging aunties hebben het er maar druk mee. Soms zo druk dat ze van een uitkering genieten, omdat zij geen tijd overhouden voor een fulltime baan.
Disclaimer: deze column is niet zachtaardig geschreven. Ik ken mijn hele leven al judging aunties en heb de verhalen van anderen gehoord. Elke generatie wordt er weer een nieuw leger klaargestoomd. De judging aunties zijn hard en ze kunnen uitdelen. En aangezien zij dat al jaren goed kunnen, moeten zij eens leren incasseren.
Ik hoef de lezers van deze gemeenschap niet uit te leggen wat ‘judging aunties‘ zijn. De mensen buiten deze gemeenschap zullen deze benaming wellicht niet kennen. Het is helaas niet hetzelfde als ‘godmother‘, waar één peettante wordt aangesteld die verantwoordelijk is voor de spirituele opvoeding van de kinderen. Judging aunties gaan ook nog iets verder dan ‘krabben’ (lees het boek Krabben van Daan Borrel en Milou Deelen waarin ze refereren naar het krabbenmand effect – de vergelijking met krabben die elkaar naar beneden halen in een mand zodat ze er zelf uit kunnen kruipen). Nee, judging aunties zijn de tantes die elke dag opstaan met de angst dat andere mensen of andere kinderen het beter doen in het leven. Ze willen voorkomen dat men aandacht besteed aan hun eigen tekortkomingen of die van hun kinderen en zoomen daarom elke dag in op de misstappen van de (jonge) vrouwen in hun omgeving. Zodra iemand afwijkt van de conservatieve norm en goedgekeurde gedragingen binnen de gemeenschap staan de judging aunties klaar om 1) te oordelen en 2) te roddelen hierover. Het resultaat? De (jonge) vrouwen hebben het gevoel dat hun hele leven en persoonlijkheid constant onder een vergrootglas ligt en durven niet uit de pas te lopen, ook als het uitgestippelde pad hun doodongelukkig maakt of niet rijmt met de feminiserende maatschappij van nu.
Even een stap terug. Kindercoach Warsha Atwarie heeft het wij-systeem en ik-systeem eerder uitgelegd op hivancommunity. Veel families binnen deze gemeenschap kennen vooral principes toe van het wij-systeem, wat bijvoorbeeld inhoud dat kinderen niet alleen worden opgevoed door de ouders maar door de hele familie. En in sommige gevallen door de hele gemeenschap. Zo is het respectvol om mensen binnen deze gemeenschap aan te spreken als ‘tante’ of ‘oom’, ook als er geen sprake is van bloedverwantschap. Het hoeft trouwens niet alleen te gaan over je tante, het kan ook gaan over je nichten, schoonmoeder o.i.d. Dit betekent niet alleen tantes in je eigen familie, maar een leger aan tantes verspreid over een hele gemeenschap, waarbij bescherming vaak omslaat naar sociale controle: het leger van judging aunties ziet het als hun taak om ervoor te zorgen dat Hindoestaanse vrouwen zich zullen aanpassen aan het gedrag dat de groep van hen verwacht. Ze dragen bij aan het lage zelfbeeld van sommige jonge vrouwen en duwen deze vrouwen vervolgens depressies in. Het meest deprimerende is dat ook jonge meisjes niet worden gespaard en vaker aan de schandpaal worden genageld. Er zit blijkbaar geen leeftijdgrens aan het shamen.
Judging aunties zijn ook voor mij niet onbekend. Het zijn de vrouwen die bij elkaar zitten op de bruiloften en zichtbaar de vrouwen uitlachen die de tijd van hun leven hebben op de dansvloer. Het zijn de tantes die meteen de telefoon pakken om andere judging aunties te bellen en uren lang te roddelen over het gewicht, de kleding of nieuwe relatie van een (jonge) vrouw in hun omgeving. Het is hun daginvulling. Kenmerkend? Het is nooit goed. Ga je als jonge puber uit? Dan ben je hopeloos. Ben je afgevallen? Dan ben je ziek. Ben je aangekomen? Dan zullen zij jou dat laten weten, in het bijzijn van anderen. Laat je te veel huid zien? Dan ben je een aandachttrekker. Heb je een nieuwe vriend? Dan gaan ze eerst een Wikipedia van hem maken en daarna oordelen over het aantal vriendjes dat je hebt gehad. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze bewust gaan stoken in je relatie. Waarom? Ergens zit een diepgewortelde overtuiging dat je dirt moet gooien op de ander, om je eigen eer en familienaam te beschermen. Het is een bedorven broodkruimel van het patriarchaat: het leger judging aunties houdt de dominante rol van mannen in de gemeenschap in stand door de vrouwen naar beneden te halen.
“Waarom zeggen gemeenschapsgenoten hier niets van?” zou iemand buiten deze gemeenschap zich wellicht kunnen afvragen. Devi, van de Netflix serie ‘Never have I ever’ zei het al: er is een norm binnen de gemeenschap die stelt dat je, altijd, beleefd en respectvol dient te zijn tegen ouderen. Dit betekent dat je de dagelijkse aanvallen op je leven en persoonlijkheid dient te incasseren en passief agressief conflicten moet vermijden. Doe je dat niet? Dan ben je het zwarte schaap, geldt het uitsluitingsprincipe of krijg je jarenlang oordelen naar je hoofd geslingerd over hoe bijdehand je wel niet bent. Met andere woorden: de (jonge) vrouwen kunnen geen kant op. Daar komt het bekende woord ‘beklemd’ weer om de hoek kijken. En hivancommunity zou hivancommunity niet zijn als we dit schadelijke fenomeen zouden negeren.
Op social media wordt Kamala Harris door de Indo-Caribbean community vaak ‘aunty’ genoemd. Het is een subtiele wens van jonge vrouwen van deze gemeenschap, waarbij gevraagd wordt om nieuwe tantes. Mensen die op ons lijken en zich durven te laten zien i.p.v. te verstoppen achter oordelen. Tantes die hun dromen en ambitie waarmaken en dáár al hun tijd in stoppen. Tantes die zich zorgen maken om de mentale gesteldheid van de kinderen en leden van de gemeenschap.
Er zullen mensen zijn die gaan reageren dat de nieuwe generatie geen judging aunties meer heeft. Helaas zie ik het niet zo rooskleurig. Ook deze gemeenschap is gefragmenteerd. Hoe dichter je bij de conservatieve kern komt, hoe meer je onderwerpen terug vind van hivancommunity. En hoe meer judging aunties je dus ook terug vindt. De kunst is om de mensen dichtbij deze conservatieve kern te bereiken om juist de vrouwen in die verstikkende omgeving te ondersteunen. Het is inderdaad rooskleuriger voor de mensen die ver van deze kern af staan, want zij hebben door dat het onethisch is om naar boven te klimmen ten koste van anderen en dat er plek is voor iedereen. Ook zijn zij intelligent genoeg om te beseffen dat vrouwen elkaar nodig hebben voor emancipatie binnen en buiten deze gemeenschap en dat wij door het oordelen schadelijke sociale normen in stand houden. Het grappige is dat ik weet dat de judging aunties die ik ken dit stuk ook zullen lezen. En ondanks ik als jong meisje de hoop had opgegeven dat zij ooit zouden veranderen, ben ik benieuwd of zij na het lezen van deze column hun nevenactiviteit als judging auntie zullen neerleggen. Het leger van hivancommunity vol geëmancipeerde vrouwen wordt namelijk groter dan het droevige leger judging aunties.
Geschreven door Raksha Bharos
#HÏVAN
Hivancommunity is een platform om de positie van Hindoestaanse vrouwen in Nederland en Suriname te versterken. De focus ligt met name op het ondersteunen van vrouwen die zich bevinden in verstikkende situaties, o.a. veroorzaakt door conservatieve denkbeelden in hun omgeving, bij hun weg naar een vrij en geëmancipeerd leven. Meisjes en vrouwen dienen niet klein gehouden te worden om een gemeenschap of cultuur te dienen. Hier zetten wij ons als netwerk voor in. >> Lees meer
HÏVAN 