In het kader van 5 juni 148 jaar Hindostaanse immigratie en de zaak van S.Bansi heeft Charissa Ramlal een oproep gedaan om Surinaamse studenten die een studie volgen in Nederland beter op weg te helpen. Het begint bij de reis die we allemaal afleggen.
Disclaimer: onderstaande tekst kan schokkende informatie bevatten.
Kun je jezelf voorstellen?
Ik ben Charissa Damini Ramlal, geboren op 14 maart 1996 te Paramaribo in het Academisch ziekenhuis. Ik ben 25 jaartjes jong, geboren en getogen in het Suriname. Ik heb in huis gewoond met mijn Adjie, vader, moeder en broertje. Ik heb gewoond in het district Saramacca te Uitkijk en heb een deel van mijn basisschooljaren en de Mulo in het district Wanica doorlopen. Mijn middelbare opleiding heb ik afgerond op het Mr. Dr. J. C. de Miranda Lyceum, te Paramaribo. Momenteel ben ik woonachtig in Amsterdam en studente voeding en diëtetiek aan de Hogeschool van Amsterdam.
Kun je iets vertellen over je familie en jouw opvoeding?
Ik ben opgegroeid in een land waar er een diversiteit is aan culturen. De nodige normen en waarden zijn mij bijgebracht door vooral mijn moeder. Zij is van huis uit Rooms-Katholiek gehuwd met mijn vader die het Hindoeïsme belijdt. Mijn moeder heeft ons nooit gedwongen om een bepaald geloof te belijden. Wij deden met alles mee, omdat adji er was. Thuis heb ik drie keer een yag mogen meemaken.
Verder heb ik een strenge opvoeding gehad. Streng in die zin van: let op je kleding, je zelfrespect etc. Om eerlijk te zijn ben ik trots op de opvoeding die mijn ouders aan mij hebben gegeven. Vooral als ik nu om mij heen kijk. Mijn moeder mocht van haar ouders bijvoorbeeld geen korte bloesjes, rokjes of broeken aandoen. Haar lichaam moest zij altijd netjes bedekken. Dat had zij van kleins af aan geleerd, want op de christelijke lagere school hadden ze al in de jaren 1976 een uniform: lange blouse tot bijna de knieën en een lange broek. Dit heeft zij, mij ook aangeleerd. Ik mocht nooit een bloesje aandoen waarin mijn kruis te zien is. Mijn bloesje of kurti moest mijn kruis en achterwerk bedekken. Ook geen kleding met een diepe v-hals of dergelijks. Ik mocht niet meedoen met de mode of trends. Vanaf de basisschool tot de middelbare school werd ik geplaagd of uitlachen vanwege mijn kledingstijl. Dat maakte mij altijd verdrietig. Thuis klaagde ik hierover en had meerdere woordenwisselingen met mijn moeder. Als tiener had ik het best wel moeilijk in huis. Ik had geen vrijheid. Ik mocht heel veel dingen niet van mijn ouders. Ik vroeg me altijd af waarom. Waarom mag de ander het wel en waarom ik niet? Nu pas snap ik dat.
Na zoveel dingen meegemaakt te hebben in deze 25 jaar snap ik waarom mijn ouders bepaalde beslissingen voor mij namen. Ze deden het niet zomaar. Ze deden het omdat zij van mij houden, omdat ze mij wilden beschermen van al het onrecht in deze moeilijke en soms wrede wereld. Ik begrijp mijn ouders nu wel en ik neem het hun niet meer kwalijk. Ik vind het niet meer erg mij te kleden zoals mijn moeder mij dat heeft geleerd. Wat?! Tel ik niet mee als ik niet meedoe met de mode of trend van tegenwoordig of als ik geen merkkleding, schoeisel of whatever draag?! Ik schaam me tegenwoordig niet meer om hoe ik me kleed. Ik voel me nu zelfverzekerder en trots.
Hivancommunity besteedt aandacht aan de zaak van S. Bansi. Jij reageerde hierop. Kun je aangeven waarom?
Ik heb gereageerd op de zaak van S. Bansi, om veel redenen. Ten eerste kreeg ik een mail van mijn vorige decaan van de UvA over de vermissing van Sumanta. Het bleek dat wij dezelfde opleiding volgden, waarbij zij een jaar eerder dan mij begon. Ik wist helemaal niets ervan. Daarna kwam haar vermissing in de media. Ten tweede ben ik ook een Surinaamse en was ik ook 23 jaar toen ik met de opleiding Biomedische Wetenschappen begon. Ten slotte kan ik mij heel goed plaatsen in haar schoenen. Toen ik hoorde dat zij waarschijnlijk vermoord was, maakte dit mij kwaad. Om welke reden dan ook… ze verdient het niet. Ik wil graag mijn stem laten horen in deze, omdat ik vind dat zij dit niet verdiende. Even goed kon ik ‘t ook zijn geweest.
Hoe heb jij de reis van Suriname naar Nederland ervaren?
De reis van Suriname naar Nederland was niet makkelijk. Ik heb veel moeten struggelen om zo ver te kunnen komen. Heel veel tegenslagen op mijn pad gehad. Om mijn doelen te bereiken hebben mijn ouders en ik veel opofferingen gebracht. Dit doen wij nog steeds. Er zijn weinigen die mij hebben geholpen en het oprecht met mij meenden. Mijn eigen familie kijkt hier niet om naar mij, maar dat hoeft ook niet meer. Ik verwacht namelijk niets van iemand hier in Nederland. Achteraf wil ik niet te horen krijgen: “Ik heb zoveel voor je gedaan, dankzij mij ben je hier.”
Hoe ervaar jij je studententijd?
In het begin heb ik mijn studententijd als heel moeilijk en zwaar ervaren. Ik was nieuw hier en wist niets van het reilen en zeilen in Nederland. Ik stond helemaal niet sterk in mijn schoenen. Ik heb vaker van mijn tante te horen gekregen: “Ja, Surinaamse kinderen kunnen niets t.o.v. de Nederlandse kinderen.” Toen ik bij haar inwoonde heeft zij mij vaker beledigd en goed misbruik van mij gemaakt. Ik was toen erg naïef en onschuldig. Ik wilde namelijk helemaal niet inwonen bij iemand.
Nadat ik officieel was ingeschreven op de universiteit van Amsterdam kon ik geen plek vinden om te reizen naar Nederland en had ik ook geen onderdak, want degene die mij had beloofd om mij op te vangen liet mij op den duur in de steek. Met heel veel moeite vond ik iemand bij wie ik op een zolderkamer mocht blijven. Ik betaalde daar 500 euro huur. Ook daar ging het mis. Na 5 maanden werd ik het huis uitgezet en had ik geen onderdak voor twee weken. Ook de universiteit kon niets voor mij betekenen. Godzijdank dat er iemand (en die iemand is mijn moeders vriendin met wie zij drie jaren op de middelbare school heeft gezeten en met wie ze nog steeds bevriend is) was die had aangeboden om voor die twee weken te slapen op de bank in de woonkamer. Na 2 weken heb ik met hulp van haar een studio gekregen waar ik gelijk mocht intrekken. Ik woon namelijk al twee jaar op mezelf.
Als dat nog niet genoeg was, werd ik ook nog misbruikt door iemand aan wie ik mijn hart en ziel gaf. Nadat hij zijn doel had bereikt was hij klaar met me. Hij heeft ook zelf toegegeven dat hij mijn leven heeft vernietigd. Tot de dag van vandaag zijn mijn wonden nog niet geheeld. Ik heb twee zelfmoordpogingen hier gedaan. Ik ben bij de psychiater en psycholoog beland. Het ging helemaal niet goed met mij. Ik heb twee jaren van mijn studie niet gehaald en moest uiteindelijk overstappen naar een andere school en opleiding. Ik heb hier burnouts gehad, verdriet, pijn en van alles en nog wat. Het lijkt alsof de meesten hier je als een prooi willen opeten, net een aasgier. Vooral als je niet weet hoe je jezelf moet beschermen.
Daarom kan ik mij best wel relateren met de zaak van Sumanta. Ik heb veel over haar gelezen. De struggles en moeilijkheden die zij heeft gekend maak ik nu ook mee. Ik ben blij dat ik bij niemand inwoon. Ze had namelijk ook een baan. Ik heb die ook, maar het ging daar ook niet zo goed. Ik hier heel veel dingen zelf moeten doen.
In je stuk heb je het over je tante. Zij geeft aan dat Surinaamse kinderen niets kunnen tov Nederlandse kinderen. Jij geeft aan niet sterk in je schoenen te staan en dat je naïef was. Waarom zei ze dat denk je? En ben je het hiermee eens/oneens?
Ik denk meer om het feit dat ik niet alleen durfde stappen te ondernemen. Om de kleinste dingen werd ik beoordeeld. De manier waarop ze die dingen zei gaf mij nog meer angst. Bijvoorbeeld alleen reizen met de bus, tram of metro. Ze snapte niet dat ik nieuw was en veel dingen anders zijn t.o.v. Suriname. Ze had er helemaal geen begrip voor. Deze tante (eigenlijk ook een vriendin van de middelbare school van mijn moeder) die ook van Surinaamse komaf is en uit een conservatieve familie kwam had zoveel moeite met mij. Dat was zo verbazend.
Ik was het altijd oneens met haar. Ze vroeg zich namelijk ook af hoe ik het allemaal deed in Suriname. Vooral met reizen, dan had ze het meer over bussen. Want in Suriname heb je staatsbussen en particuliere bussen. Ik vertelde haar dat het gewoon goed ging. Ik kon gewoon in mijn eentje van huis naar de stad of school reizen met de bus. En ik kende ook veel routes. Het OV in Nederland heeft een andere vriendin van mijn moeder mij met heel veel liefde en geduld uitgelegd. In een keer snapte ik alles al. Als ik mezelf met toen moet vergelijken ben ik super trots op mezelf, want ik heb heel veel voor mezelf moeten regelen zonder iemands hulp, zoals het aanvragen van huurtoeslag.
Hoe kunnen ouders hun kinderen beter voorbereiden op hun studietijd in het buitenland?
Ten eerste is het belangrijk om te kijken naar het financiële gedeelte. Daarna de vraag stellen: “waar zal mijn kind blijven… bij familie of op zichzelf?” Niet alle onderwijsinstellingen bieden een studio of kamer aan. Dit was mijn nekslag. Het ging helemaal niet goed. En er waren veel onduidelijkheden. Ga zoveel mogelijk zelf opzoek naar informatie.
Hoe kunnen Nederlandse instanties internationale studenten beter ondersteunen?
Door te helpen met het vinden van accommodatie. Bijvoorbeeld het aanbieden van een studio of een kamer. En niet door alles over te laten aan de student. Beter voorlichtingen geven en richtlijnen, want het was ook onduidelijk waarop ik recht heb als student. Bijvoorbeeld: mag ik werken of niet? Of heb ik nog recht op studenten OV en studiefinanciering? En niet te vergeten de betalingsprocedure van college – en inschrijfgeld. Dat ging totaal mis.
Als je terugkijkt op deze periode, wat is het belangrijkste dat je hebt geleerd?
Je staat voor alles alleen, je kunt op niemand terugvallen. Je bepaalt je eigen weg en toekomst. Er zijn natuurlijk mensen om me heen die zeggen: “ja, ik ben er voor je.” Maar wanneer de nood aanbreekt dan vergeet men alles. Woorden en daden komen hier niet overeen.
Wat wens je de komende generaties Hindoestaanse meisjes en vrouwen toe?
Wees mentaal en financieel sterk voordat je naar Nederland komt. En laat je niet beïnvloeden door de vrijheid die je krijgt. Doe alles zoveel mogelijk zelf en reken op niemand. Zorg ervoor dat je eigen onderdak hebt voordat je naar Nederland komt en focus je vooral op je studie en toekomst, want uiteindelijk kom je naar hier om jezelf op te bouwen en een stabiele betere toekomst te hebben. Wees nooit bang om je mond open te doen en kom altijd op voor je rechten. En houd je altijd sterk, no matter what!
HÏVAN 