Je kunt niet altijd overal tevreden over zijn. Dat is maar goed ook. Want onvrede zorgt ervoor dat we in actie schieten. Het woord ‘onvrede’ vertaal je naar ‘ashanti’ in het Sanskriet. ASHANTI is eveneens de naam van het Surinaamse magazine dat in de jaren ’80 de positie van de Surinaamse vrouw wilde verbeteren. Dankzij hun kritische insteek, zette het blad de lezer aan tot denken. Toch had het magazine niet alleen een informerende functie. De redactieleden organiseerden regelmatig weekenden waarbij vrouwen bij elkaar kwamen. Door deze gelijkgestemde vrouwen te verenigen, kon er gezamenlijk actie ondernomen worden. Zo protesteerden ASHANTI-lezeressen bijvoorbeeld tegen kernwapens.
Als wij Hindostaanse vrouwen het heft in eigen handen nemen en onze stem laten horen, hoeven wij niet afhankelijk te zijn van wit-feminisme. Die witte bril creëert een vertekend beeld van onze gemeenschap. Wij, Hindostanen, kennen onze gebruiken en weten waar ze voor dienen. Een ander heeft deze kennis niet. Gelukkig zijn er toch enkele waardevolle initiatieven vanuit onze gemeenschap zelf. Het platform HÏVAN (Hindostaanse Vrouwen Anno Nu) en de actiegroep ‘Holi is geen houseparty’, zijn daar voorbeelden van. Maar als je wacht tot anderen iets aankaarten, kan het nog lang duren. Soms heb je het geluk dat een incident als een katalysator werkt. Dat hebben we kunnen zien toen HÏVAN de hashtag #breakthecircle lanceerde om genderongelijkheid in de gemeenschap aan te kaarten na de dood van Sumanta Bansi.
Soms is het gebruiken van een hashtag al genoeg. En zo zijn er nog meer kleine dingen die jij kunt doen. Mocht je nog niet stevig genoeg in je schoenen staan om je mening op sociale media te verkondigen, kun je bijvoorbeeld het onderwerp aansnijden in je eigen omgeving. Hoe vaker je over iets vertelt, hoe gemakkelijker het zal gaan. Zo bouw je meer zelfvertrouwen op om over iets te vertellen wat je nauw aan het hart ligt. Mocht dat je alvast makkelijk afgaan, dan kun je reageren op sociale media posts van anderen over het betreffende onderwerp. In principe kun je niets verkeerds zeggen, want het is immers jouw mening.
Of je maakt er zelf een post over. Sinds een aantal jaar kaart ik ook misstanden op mijn Instagram profiel aan. Ik kreeg daar in het begin weinig respons op, wat demotiverend werkte bij mij. Toch kreeg ik zo nu en dan een privéberichtje met een bedankje. Toen besefte ik dat er meer mensen waren die dezelfde visies met mij deelden, alleen durfden zij er (nog) niet voor uit te komen. De mensen die hetzelfde als mij dachten, druppelden zo langzaam mijn leven binnen. Mocht dat niet het geval zijn bij jou, dan kun je op zoek gaan naar gelijkgestemden. Je kunt een oproep plaatsen in verschillende Facebookgroepen. Tegenwoordig zijn er meerdere van zulke groepen die zich op Hindostanen richten. Mocht je reacties krijgen van mensen die met jou in gesprek willen gaan, spreek dan (online) met ze af. Zo krijg je misschien andere inzichten en 2 personen weten altijd meer dan 1. En wie weet voer je binnenkort samen actie met gelijkgestemden die je online ontmoet hebt. Deze maand is het Indian History Month, hierbij staat het magazine ASHANTI centraal. Mocht je hier meer over willen weten, houdt dan zeker de Facebookpagina van Sarnamihuis in de gaten. Misschien vind je daar wel je eerste eensgezinde nieuwe vriendinnen. Draag jij bij aan het leefbaarder maken van de gemeenschap voor de Hindostaanse vrouw? Want bedenk: als jij niets doet, wie dan wel?
Geschreven door Santoecha Rangai –
HÏVAN 