Wij zijn de nieuwe ASHANTI generatie #IHM2021

Je kunt niet altijd overal tevreden over zijn. Dat is maar goed ook. Want onvrede zorgt ervoor dat we in actie schieten. Het woord ‘onvrede’ vertaal je naar ‘ashanti’ in het Sanskriet. ASHANTI is eveneens de naam van het Surinaamse magazine dat in de jaren ’80 de positie van de Surinaamse vrouw wilde verbeteren. Dankzij hun kritische insteek, zette het blad de lezer aan tot denken. Toch had het magazine niet alleen een informerende functie. De redactieleden organiseerden regelmatig weekenden waarbij vrouwen bij elkaar kwamen. Door deze gelijkgestemde vrouwen te verenigen, kon er gezamenlijk actie ondernomen worden. Zo protesteerden ASHANTI-lezeressen bijvoorbeeld tegen kernwapens.

Als wij Hindostaanse vrouwen het heft in eigen handen nemen en onze stem laten horen, hoeven wij niet afhankelijk te zijn van wit-feminisme. Die witte bril creëert een vertekend beeld van onze gemeenschap. Wij, Hindostanen, kennen onze gebruiken en weten waar ze voor dienen. Een ander heeft deze kennis niet. Gelukkig zijn er toch enkele waardevolle initiatieven vanuit onze gemeenschap zelf. Het platform HÏVAN (Hindostaanse Vrouwen Anno Nu) en de actiegroep ‘Holi is geen houseparty’, zijn daar voorbeelden van. Maar als je wacht tot anderen iets aankaarten, kan het nog lang duren. Soms heb je het geluk dat een incident als een katalysator werkt. Dat hebben we kunnen zien toen HÏVAN de hashtag #breakthecircle lanceerde om genderongelijkheid in de gemeenschap aan te kaarten na de dood van Sumanta Bansi.

Soms is het gebruiken van een hashtag al genoeg. En zo zijn er nog meer kleine dingen die jij kunt doen. Mocht je nog niet stevig genoeg in je schoenen staan om je mening op sociale media te verkondigen, kun je bijvoorbeeld het onderwerp aansnijden in je eigen omgeving. Hoe vaker je over iets vertelt, hoe gemakkelijker het zal gaan. Zo bouw je meer zelfvertrouwen op om over iets te vertellen wat je nauw aan het hart ligt. Mocht dat je alvast makkelijk afgaan, dan kun je reageren op sociale media posts van anderen over het betreffende onderwerp. In principe kun je niets verkeerds zeggen, want het is immers jouw mening.

Of je maakt er zelf een post over. Sinds een aantal jaar kaart ik ook misstanden op mijn Instagram profiel aan. Ik kreeg daar in het begin weinig respons op, wat demotiverend werkte bij mij. Toch kreeg ik zo nu en dan een privéberichtje met een bedankje. Toen besefte ik dat er meer mensen waren die dezelfde visies met mij deelden, alleen durfden zij er (nog) niet voor uit te komen. De mensen die hetzelfde als mij dachten, druppelden zo langzaam mijn leven binnen. Mocht dat niet het geval zijn bij jou, dan kun je op zoek gaan naar gelijkgestemden. Je kunt een oproep plaatsen in verschillende Facebookgroepen. Tegenwoordig zijn er meerdere van zulke groepen die zich op Hindostanen richten. Mocht je reacties krijgen van mensen die met jou in gesprek willen gaan, spreek dan (online) met ze af. Zo krijg je misschien andere inzichten en 2 personen weten altijd meer dan 1. En wie weet voer je binnenkort samen actie met gelijkgestemden die je online ontmoet hebt. Deze maand is het Indian History Month, hierbij staat het magazine ASHANTI centraal. Mocht je hier meer over willen weten, houdt dan zeker de Facebookpagina van Sarnamihuis in de gaten. Misschien vind je daar wel je eerste eensgezinde nieuwe vriendinnen. Draag jij bij aan het leefbaarder maken van de gemeenschap voor de Hindostaanse vrouw? Want bedenk: als jij niets doet, wie dan wel?

Geschreven door Santoecha Rangai –

Student CHARISSA RAMLAL: help Surinaamse studenten beter op weg

In het kader van 5 juni 148 jaar Hindostaanse immigratie en de zaak van S.Bansi heeft Charissa Ramlal een oproep gedaan om Surinaamse studenten die een studie volgen in Nederland beter op weg te helpen. Het begint bij de reis die we allemaal afleggen.

Disclaimer: onderstaande tekst kan schokkende informatie bevatten.

Kun je jezelf voorstellen?

Ik ben Charissa Damini Ramlal, geboren op 14 maart 1996 te Paramaribo in het Academisch ziekenhuis. Ik ben 25 jaartjes jong, geboren en getogen in het Suriname. Ik heb in huis gewoond met mijn Adjie, vader, moeder en broertje. Ik heb gewoond in het district Saramacca te Uitkijk en heb een deel van mijn basisschooljaren en de Mulo in het district Wanica doorlopen. Mijn middelbare opleiding heb ik afgerond op het Mr. Dr. J. C. de Miranda Lyceum, te Paramaribo. Momenteel ben ik woonachtig in Amsterdam en studente voeding en diëtetiek aan de Hogeschool van Amsterdam.

Kun je iets vertellen over je familie en jouw opvoeding?

Ik ben opgegroeid in een land waar er een diversiteit is aan culturen. De nodige normen en waarden zijn mij bijgebracht door vooral mijn moeder. Zij is van huis uit Rooms-Katholiek gehuwd met mijn vader die het Hindoeïsme belijdt. Mijn moeder heeft ons nooit gedwongen om een bepaald geloof te belijden. Wij deden met alles mee, omdat adji er was. Thuis heb ik drie keer een yag mogen meemaken.

Verder heb ik een strenge opvoeding gehad. Streng in die zin van: let op je kleding, je zelfrespect etc. Om eerlijk te zijn ben ik trots op de opvoeding die mijn ouders aan mij hebben gegeven. Vooral als ik nu om mij heen kijk. Mijn moeder mocht van haar ouders bijvoorbeeld geen korte bloesjes, rokjes of broeken aandoen. Haar lichaam moest zij altijd netjes bedekken. Dat had zij van kleins af aan geleerd, want op de christelijke lagere school hadden ze al in de jaren 1976 een uniform: lange blouse tot bijna de knieën en een lange broek. Dit heeft zij, mij ook aangeleerd. Ik mocht nooit een bloesje aandoen waarin mijn kruis te zien is. Mijn bloesje of kurti moest mijn kruis en achterwerk bedekken. Ook geen kleding met een diepe v-hals of dergelijks. Ik mocht niet meedoen met de mode of trends. Vanaf de basisschool tot de middelbare school werd ik geplaagd of uitlachen vanwege mijn kledingstijl. Dat maakte mij altijd verdrietig. Thuis klaagde ik hierover en had meerdere woordenwisselingen met mijn moeder. Als tiener had ik het best wel moeilijk in huis. Ik had geen vrijheid. Ik mocht heel veel dingen niet van mijn ouders. Ik vroeg me altijd af waarom. Waarom mag de ander het wel en waarom ik niet? Nu pas snap ik dat.

Na zoveel dingen meegemaakt te hebben in deze 25 jaar snap ik waarom mijn ouders bepaalde beslissingen voor mij namen. Ze deden het niet zomaar. Ze deden het omdat zij van mij houden, omdat ze mij wilden beschermen van al het onrecht in deze moeilijke en soms wrede wereld. Ik begrijp mijn ouders nu wel en ik neem het hun niet meer kwalijk. Ik vind het niet meer erg mij te kleden zoals mijn moeder mij dat heeft geleerd. Wat?! Tel ik niet mee als ik niet meedoe met de mode of trend van tegenwoordig of als ik geen merkkleding, schoeisel of whatever draag?! Ik schaam me tegenwoordig niet meer om hoe ik me kleed. Ik voel me nu zelfverzekerder en trots.

Hivancommunity besteedt aandacht aan de zaak van S. Bansi. Jij reageerde hierop. Kun je aangeven waarom?

Ik heb gereageerd op de zaak van S. Bansi, om veel redenen. Ten eerste kreeg ik een mail van mijn vorige decaan van de UvA over de vermissing van Sumanta. Het bleek dat wij dezelfde opleiding volgden, waarbij zij een jaar eerder dan mij begon. Ik wist helemaal niets ervan. Daarna kwam haar vermissing in de media. Ten tweede ben ik ook een Surinaamse en was ik ook 23 jaar toen ik met de opleiding Biomedische Wetenschappen begon. Ten slotte kan ik mij heel goed plaatsen in haar schoenen. Toen ik hoorde dat zij waarschijnlijk vermoord was, maakte dit mij kwaad. Om welke reden dan ook… ze verdient het niet. Ik wil graag mijn stem laten horen in deze, omdat ik vind dat zij dit niet verdiende. Even goed kon ik ‘t ook zijn geweest.

Hoe heb jij de reis van Suriname naar Nederland ervaren?

De reis van Suriname naar Nederland was niet makkelijk. Ik heb veel moeten struggelen om zo ver te kunnen komen. Heel veel tegenslagen op mijn pad gehad. Om mijn doelen te bereiken hebben mijn ouders en ik veel opofferingen gebracht. Dit doen wij nog steeds. Er zijn weinigen die mij hebben geholpen en het oprecht met mij meenden. Mijn eigen familie kijkt hier niet om naar mij, maar dat hoeft ook niet meer. Ik verwacht namelijk niets van iemand hier in Nederland. Achteraf wil ik niet te horen krijgen: “Ik heb zoveel voor je gedaan, dankzij mij ben je hier.”

Hoe ervaar jij je studententijd?

In het begin heb ik mijn studententijd als heel moeilijk en zwaar ervaren. Ik was nieuw hier en wist niets van het reilen en zeilen in Nederland. Ik stond helemaal niet sterk in mijn schoenen. Ik heb vaker van mijn tante te horen gekregen: “Ja, Surinaamse kinderen kunnen niets t.o.v. de Nederlandse kinderen.” Toen ik bij haar inwoonde heeft zij mij vaker beledigd en goed misbruik van mij gemaakt. Ik was toen erg naïef en onschuldig. Ik wilde namelijk helemaal niet inwonen bij iemand.

Nadat ik officieel was ingeschreven op de universiteit van Amsterdam kon ik geen plek vinden om te reizen naar Nederland en had ik ook geen onderdak, want degene die mij had beloofd om mij op te vangen liet mij op den duur in de steek. Met heel veel moeite vond ik iemand bij wie ik op een zolderkamer mocht blijven. Ik betaalde daar 500 euro huur. Ook daar ging het mis. Na 5 maanden werd ik het huis uitgezet en had ik geen onderdak voor twee weken. Ook de universiteit kon niets voor mij betekenen. Godzijdank dat er iemand (en die iemand is mijn moeders vriendin met wie zij drie jaren op de middelbare school heeft gezeten en met wie ze nog steeds bevriend is) was die had aangeboden om voor die twee weken te slapen op de bank in de woonkamer. Na 2 weken heb ik met hulp van haar een studio gekregen waar ik gelijk mocht intrekken. Ik woon namelijk al twee jaar op mezelf.

Als dat nog niet genoeg was, werd ik ook nog misbruikt door iemand aan wie ik mijn hart en ziel gaf. Nadat hij zijn doel had bereikt was hij klaar met me. Hij heeft ook zelf toegegeven dat hij mijn leven heeft vernietigd. Tot de dag van vandaag zijn mijn wonden nog niet geheeld. Ik heb twee zelfmoordpogingen hier gedaan. Ik ben bij de psychiater en psycholoog beland. Het ging helemaal niet goed met mij. Ik heb twee jaren van mijn studie niet gehaald en moest uiteindelijk overstappen naar een andere school en opleiding. Ik heb hier burnouts gehad, verdriet, pijn en van alles en nog wat. Het lijkt alsof de meesten hier je als een prooi willen opeten, net een aasgier. Vooral als je niet weet hoe je jezelf moet beschermen.

Daarom kan ik mij best wel relateren met de zaak van Sumanta. Ik heb veel over haar gelezen. De struggles en moeilijkheden die zij heeft gekend maak ik nu ook mee. Ik ben blij dat ik bij niemand inwoon. Ze had namelijk ook een baan. Ik heb die ook, maar het ging daar ook niet zo goed. Ik hier heel veel dingen zelf moeten doen.

In je stuk heb je het over je tante. Zij geeft aan dat Surinaamse kinderen niets kunnen tov Nederlandse kinderen. Jij geeft aan niet sterk in je schoenen te staan en dat je naïef was. Waarom zei ze dat denk je? En ben je het hiermee eens/oneens?

Ik denk meer om het feit dat ik niet alleen durfde stappen te ondernemen. Om de kleinste dingen werd ik beoordeeld. De manier waarop ze die dingen zei gaf mij nog meer angst. Bijvoorbeeld alleen reizen met de bus, tram of metro. Ze snapte niet dat ik nieuw was en veel dingen anders zijn t.o.v. Suriname. Ze had er helemaal geen begrip voor. Deze tante (eigenlijk ook een vriendin van de middelbare school van mijn moeder) die ook van Surinaamse komaf is en uit een conservatieve familie kwam had zoveel moeite met mij. Dat was zo verbazend.

Ik was het altijd oneens met haar. Ze vroeg zich namelijk ook af hoe ik het allemaal deed in Suriname. Vooral met reizen, dan had ze het meer over bussen. Want in Suriname heb je staatsbussen en particuliere bussen. Ik vertelde haar dat het gewoon goed ging. Ik kon gewoon in mijn eentje van huis naar de stad of school reizen met de bus. En ik kende ook veel routes. Het OV in Nederland heeft een andere vriendin van mijn moeder mij met heel veel liefde en geduld uitgelegd. In een keer snapte ik alles al. Als ik mezelf met toen moet vergelijken ben ik super trots op mezelf, want ik heb heel veel voor mezelf moeten regelen zonder iemands hulp, zoals het aanvragen van huurtoeslag.

Hoe kunnen ouders hun kinderen beter voorbereiden op hun studietijd in het buitenland?

Ten eerste is het belangrijk om te kijken naar het financiële gedeelte. Daarna de vraag stellen: “waar zal mijn kind blijven… bij familie of op zichzelf?” Niet alle onderwijsinstellingen bieden een studio of kamer aan. Dit was mijn nekslag. Het ging helemaal niet goed. En er waren veel onduidelijkheden. Ga zoveel mogelijk zelf opzoek naar informatie.

Hoe kunnen Nederlandse instanties internationale studenten beter ondersteunen?

Door te helpen met het vinden van accommodatie. Bijvoorbeeld het aanbieden van een studio of een kamer. En niet door alles over te laten aan de student. Beter voorlichtingen geven en richtlijnen, want het was ook onduidelijk waarop ik recht heb als student. Bijvoorbeeld: mag ik werken of niet? Of heb ik nog recht op studenten OV en studiefinanciering? En niet te vergeten de betalingsprocedure van college – en inschrijfgeld. Dat ging totaal mis.

Als je terugkijkt op deze periode, wat is het belangrijkste dat je hebt geleerd?

Je staat voor alles alleen, je kunt op niemand terugvallen. Je bepaalt je eigen weg en toekomst. Er zijn natuurlijk mensen om me heen die zeggen: “ja, ik ben er voor je.” Maar wanneer de nood aanbreekt dan vergeet men alles. Woorden en daden komen hier niet overeen.

Wat wens je de komende generaties Hindoestaanse meisjes en vrouwen toe?

Wees mentaal en financieel sterk voordat je naar Nederland komt. En laat je niet beïnvloeden door de vrijheid die je krijgt. Doe alles zoveel mogelijk zelf en reken op niemand. Zorg ervoor dat je eigen onderdak hebt voordat je naar Nederland komt en focus je vooral op je studie en toekomst, want uiteindelijk kom je naar hier om jezelf op te bouwen en een stabiele betere toekomst te hebben. Wees nooit bang om je mond open te doen en kom altijd op voor je rechten. En houd je altijd sterk, no matter what!

De positie van vrouwen in onze gemeenschap: wat ik al op jonge leeftijd leerde

Terwijl ik dit typ, besef ik pas hoe oud ik ben. Vrouwen rond de 30 kunnen zich het programma Vrienden voor het leven vast wel herinneren. De televisieserie draaide om de capriolen van Eddy en Ellen. Eddy was suf en had geen ruggengraat. Ellen daarentegen was een vrouw met een sterke mening en deed wat ze wilde. Het was niet iets wat ik vanuit mijn omgeving kende. Daar leerde ik juist dat een vrouw gehoorzaam moest zijn aan een man. Spreekwoorden als: “Iedere vrouw moet een baas (=iemand die boven haar staat) hebben”, bevestigden voor mij dat de vrouw bij ons niet gelijk was.

Door de serie begon ik de tegenstellingen tussen verschillende culturen op te merken. Via de televisie leerde ik dat mannen en vrouwen gelijk aan elkaar waren. Maar om mij heen zag ik dat meisjes gehoorzaam moesten zijn aan mannelijke familieleden. Op het moment dat ze getrouwd waren, moesten zij hun echtgenoot volgen. Er was dus geen enkel moment in het leven van een Hindostaanse vrouw waar ze zichzelf mocht zijn. Alsof wij niet capabel werden geacht om eigen beslissingen te kunnen nemen. Ik betrok deze bevindingen op mezelf en begon patronen te zien.

Op jonge leeftijd moest ik bijvoorbeeld al stil in een hoekje zitten in mijn Indiase kleding. Eigenlijk werd ik vanaf toen al klaargestoomd voor mijn volwassen leven, waar ik waarschijnlijk uitgehuwelijkt zou worden. Het voorbeeldige poppetje dat mijn ouders hoopten dat ik zou worden, werd een druk kind dat terugpraatte en Power Ranger schoenen droeg. De droom van mijn ouders om een gehoorzaam Indiaas prinsesje te creëren viel in duigen en ik zou daar de gevolgen van dragen.

Dat ik zo dwars was, resulteerde in een slechte band met mijn moeder. Onze band heeft zich trouwens nooit meer volledig hersteld. Want anders dan een aantal Westerse kinderen leren sommigen van ons dat er voorwaardes zijn verbonden aan liefde krijgen. Houd je je niet aan de regels, dan wordt er niet meer van je gehouden. Mijn vader herpakte zich sneller. Hij besefte dat als dit mijn attitude zou zijn, ik mezelf nog vaak in problemen zou brengen. Ik moest mezelf daarom verbaal leren verdedigen. Hij leerde mij al vroeg dat ik terug mocht praten.

Om te voorkomen dat ik zoals de vrouwen in mijn omgeving zou eindigen, liet ik vanaf jonge leeftijd al blijken dat ik niet op Hindostaanse jongens viel. Ik denk dat mijn vader daar stiekem blij mee was. Met mijn grote mond, zou ik mijn familie toch alleen maar ten schande maken. Het zou betekenen dat ik niet goed was opgevoed. Met mijn donkere huidskleur zou toch geen Hindostaanse man mij willen. Want Hindostaanse vrouwen worden in mijn ogen voornamelijk op hun uiterlijk beoordeeld. Heb je immers ooit iemand horen zeggen: “Mijn (schoon)dochter is wereldkampioen blokfluit spelen?” Je zult eerder horen: “Mijn (schoon)dochter doet mee met de Miss India Holland verkiezing”. Met mijn uiterlijk en mijn attitude konden mijn ouders mij waarschijnlijk niet eens aan de straatstenen kwijt.

Dat ik mijlenver uit de buurt van Hindostaanse jongens bleef had natuurlijk ook andere redenen. Ik had namelijk al op jonge leeftijd geobserveerd dat mannen in onze gemeenschap (bijna) overal mee wegkomen. Daar wilde ik niet het slachtoffer van worden. Zo zat ik op school met iemand die een familielid van mij heeft verkracht. Hij is nooit op het matje geroepen hiervoor. Als klapper op de vuurpijl probeerde hij mij meermaals te versieren.

Ook was ik op 9-jarige leeftijd getuige van een gesprek tussen een aantal familieleden van mij. Het gesprek ging als volgt: “Wist je dat #### en ***** worden misbruikt door —– en ++++?” Vervolgens ging het gesprek weer over koetjes en kalfjes. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dit is één van de gesprekken die mij voor het leven tekende. Blijkbaar moesten wij Hindostaanse meisjes ook oppassen voor mannelijke familieleden. We waren dus nergens veilig. Uit het gesprek leerde ik ook dat als ik een soortgelijke ervaring zou hebben, er niemand zou ingrijpen.

Ik heb deze en nog een tal van incidenten proberen te verdringen. Toch zitten ze onbewust nog in mijn denksysteem, waardoor ik een negatief beeld van Hindostaanse mannen heb. Het is de reden waarom ik enkel interraciale relaties aanga. Maar zelfs in mijn relaties met mannen van andere gemeenschappen, blijft het negatieve beeld van (Hindostaanse) mannen mij achtervolgen. Zo kies ik altijd mannen die klein van stuk zijn en fysiek niet sterk. Mijn beredenering hiervoor is dat als ze mij slaan, ik niet al te veel pijn zal hebben.

Inmiddels ben ik een vrouw van in de dertig en vind ik het jammer dat ik zo een vooringenomen beeld van onze mannen heb. Het is tijd dat ik daar van af kom. In mijn volgende columns ga ik mijn beeldvorming van Hindostaanse mannen verder onderzoeken. Hopelijk begrijp ik ze hierdoor beter en kan ik ze een kans geven. Want dat is het minste dat zij verdienen: een kans om zichzelf te bewijzen dat niet iedere man hetzelfde is.

Geschreven door Santoecha Rangai – foto: picbychick

#HÏVAN

Hivancommunity is een platform om de positie van Hindoestaanse vrouwen in Nederland en Suriname te versterken. De focus ligt met name op het ondersteunen van vrouwen die zich bevinden in verstikkende situaties, o.a. veroorzaakt door conservatieve denkbeelden in hun omgeving, bij hun weg naar een vrij en geëmancipeerd leven. Meisjes en vrouwen dienen niet klein gehouden te worden om een gemeenschap of cultuur te dienen. Hier zetten wij ons als netwerk voor in. >> Lees meer

Rituelen: Kanyadaan

Onlangs is mijn broer getrouwd. Deze periode stond in het teken van familie, warmte en saamhorigheid. Bij een bruiloft die volgens de hindoeritus plaatsvindt, wordt je volledig ondergedompeld in de religie en cultuur. Ook krijg je er niet één persoon, maar een hele familie bij. Bij het naleven van de RIVM-maatregelen m.b.t. het toegestane aantal gasten besef ik hoe sterk onze levens met elkaar verweven zijn; praktisch elk ritueel vraagt om de handeling van een specifiek familielid. Er zijn zoveel gewoonten en gebruiken, rollen om te vervullen door verschillende familieleden en rituelen die uitgevoerd worden. It’s a collective effort.

De kleding, het eten, de liefde voor de religie en cultuur maken mij trots om Hindoe(staanse) te zijn. Het is een verrijking. Ik kan me echter goed voorstellen dat niet iedereen het als zodanig ziet. Er zijn namelijk zat rituelen waar ik zo mijn vraagtekens bij zet. Er is een tijd geweest dat ik weinig tot geen interesse in de religie en cultuur had, omdat ik vond dat het zoveel regels kende. Inmiddels kan ik het verschil zien tussen richtlijnen en personen die vinden dat iets ‘moet’. Dingen moeten, mensen niet. Read that again. De (fanatieke) volgers van de Hindu Dharm maakten dat ik in het verleden afstand nam van mijn religie. Het is net als zand; als je een hoopje fijn zand in je handpalm zet en deze dichtknijpt, dan loopt het zand weg. Houd je de hand echter open, dan geef je mensen de vrijheid om te houden van de religie zoals deze is en lopen ze niet weg. Ik vind dan ook niet dat wij van een identiteitscrisis moeten spreken onder Hindoestaanse jongeren, iets wat ik vaker lees. Ze zijn juist bezig de verschillende identiteiten te omarmen en daar een balans in te vinden. En dat kost tijd. Het is een kwestie van puzzelen en kijken wat goed voelt.

De bruiloft van mijn broer met mijn inmiddels schoonzus is goed verlopen en ze zijn samen heel gelukkig. Het voltrekken van de rituelen was bijzonder om te zien. Als naaste familie ben je bij alles betrokken. Hoewel ik onze religie en cultuur prachtig vind, keek ik met twee verschillende brillen naar hoe bepaalde rituelen voltrokken werden. Het was vooral het idee erachter dat maakte dat ik er als vrouw en feminist anders naar keek dan als zus van de dulha. Bollywood actrice en VN-ambassadeur Dia Mirza is onlangs getrouwd en heeft de kanyadaan en bidaai bewust niet uitgevoerd. Vanuit het perspectief van een feminist kan ik goed begrijpen dat kanyadaan een ritueel is dat ongelijkheid benadrukt, omdat dit er impliciet op wijst dat een vrouw ‘eigendom oftewel bezit’ is van haar ouders, iets dat je kunt weggeven/offeren en dat nooit meer van jou zal zijn. De vrouw, het meisje (kanya) wordt immers weggegeven (daan) aan de dulha. Er is geen soortgelijk ritueel voor de bruidegom. Als zus van de dulha zag ik echter twee geëmotioneerde en liefhebbende ouders die de hand en het leven van hun dochter aan mijn broer toevertrouwden, zodat zij samen aan een nieuw hoofdstuk in hun leven kunnen beginnen. Het draaide op dat moment niet om (on)gelijkheid, maar om emoties, het afsluiten van een hoofdstuk en de start van iets nieuws. Ik kan bepaalde rituelen waarderen zoals ze zijn, maar sommige rituelen roepen vragen op die stof tot nadenken geven. En als je erover nadenkt, kom je tot de conclusie dat sommige dingen genderongelijkheid in de hand kunnen werken.

Ik vind het mooi en niet vreemd om te zien wanneer een getrouwde vrouw sindoor en een mangalsutra draagt, omdat ik het in Bollywood films zag, sommige schoonzussen dit dagelijks dragen en omdat de mangalsutra een mooi sieraad is. Ik vind dat het de keus van de vrouw moet zijn of zij dit elke dag (of überhaupt) wilt dragen. Wel vind ik dat we kritisch mogen kijken naar de oorsprong en betekenis van rituelen en welk effect deze hebben op de rol van vrouwen binnen de Hindoegemeenschap en in de samenleving. Toen iemand, die niet bekend was met onze religie, mij namelijk vroeg waarom vrouwen dit dragen of wat de Westerse equivalent hiervan is, zodat zij de betekenis en importance hiervan kon begrijpen, hoorde ik mezelf al zeggen: ‘zie het als het uitwisselen van ringen bij een Westerse bruiloft’. Op hetzelfde moment ging er echter door mijn gedachten heen: maar wat draagt de Hindoestaanse man dan van de vrouw, ten teken dat hij getrouwd is?

Geschreven door Ashna Kanhai

#HÏVAN

Het leger van ‘judgies aunties’: deze tantes weerhouden de emancipatie van de jonge vrouwen

Waar de een de ambitie heeft om elke dag een uur naar de sportschool te gaan, heeft de ander de ambitie om elke dag drie uur aan de telefoon te hangen: opzoek naar de laatste roddels om sensatie en spanning te veroorzaken in andermans leven. De judging aunties hebben het er maar druk mee. Soms zo druk dat ze van een uitkering genieten, omdat zij geen tijd overhouden voor een fulltime baan.

Disclaimer: deze column is niet zachtaardig geschreven. Ik ken mijn hele leven al judging aunties en heb de verhalen van anderen gehoord. Elke generatie wordt er weer een nieuw leger klaargestoomd. De judging aunties zijn hard en ze kunnen uitdelen. En aangezien zij dat al jaren goed kunnen, moeten zij eens leren incasseren.

Ik hoef de lezers van deze gemeenschap niet uit te leggen wat ‘judging aunties‘ zijn. De mensen buiten deze gemeenschap zullen deze benaming wellicht niet kennen. Het is helaas niet hetzelfde als ‘godmother‘, waar één peettante wordt aangesteld die verantwoordelijk is voor de spirituele opvoeding van de kinderen. Judging aunties gaan ook nog iets verder dan ‘krabben’ (lees het boek Krabben van Daan Borrel en Milou Deelen waarin ze refereren naar het krabbenmand effect – de vergelijking met krabben die elkaar naar beneden halen in een mand zodat ze er zelf uit kunnen kruipen). Nee, judging aunties zijn de tantes die elke dag opstaan met de angst dat andere mensen of andere kinderen het beter doen in het leven. Ze willen voorkomen dat men aandacht besteed aan hun eigen tekortkomingen of die van hun kinderen en zoomen daarom elke dag in op de misstappen van de (jonge) vrouwen in hun omgeving. Zodra iemand afwijkt van de conservatieve norm en goedgekeurde gedragingen binnen de gemeenschap staan de judging aunties klaar om 1) te oordelen en 2) te roddelen hierover. Het resultaat? De (jonge) vrouwen hebben het gevoel dat hun hele leven en persoonlijkheid constant onder een vergrootglas ligt en durven niet uit de pas te lopen, ook als het uitgestippelde pad hun doodongelukkig maakt of niet rijmt met de feminiserende maatschappij van nu.

Even een stap terug. Kindercoach Warsha Atwarie heeft het wij-systeem en ik-systeem eerder uitgelegd op hivancommunity. Veel families binnen deze gemeenschap kennen vooral principes toe van het wij-systeem, wat bijvoorbeeld inhoud dat kinderen niet alleen worden opgevoed door de ouders maar door de hele familie. En in sommige gevallen door de hele gemeenschap. Zo is het respectvol om mensen binnen deze gemeenschap aan te spreken als ‘tante’ of ‘oom’, ook als er geen sprake is van bloedverwantschap. Het hoeft trouwens niet alleen te gaan over je tante, het kan ook gaan over je nichten, schoonmoeder o.i.d. Dit betekent niet alleen tantes in je eigen familie, maar een leger aan tantes verspreid over een hele gemeenschap, waarbij bescherming vaak omslaat naar sociale controle: het leger van judging aunties ziet het als hun taak om ervoor te zorgen dat Hindoestaanse vrouwen zich zullen aanpassen aan het gedrag dat de groep van hen verwacht. Ze dragen bij aan het lage zelfbeeld van sommige jonge vrouwen en duwen deze vrouwen vervolgens depressies in. Het meest deprimerende is dat ook jonge meisjes niet worden gespaard en vaker aan de schandpaal worden genageld. Er zit blijkbaar geen leeftijdgrens aan het shamen.

Judging aunties zijn ook voor mij niet onbekend. Het zijn de vrouwen die bij elkaar zitten op de bruiloften en zichtbaar de vrouwen uitlachen die de tijd van hun leven hebben op de dansvloer. Het zijn de tantes die meteen de telefoon pakken om andere judging aunties te bellen en uren lang te roddelen over het gewicht, de kleding of nieuwe relatie van een (jonge) vrouw in hun omgeving. Het is hun daginvulling. Kenmerkend? Het is nooit goed. Ga je als jonge puber uit? Dan ben je hopeloos. Ben je afgevallen? Dan ben je ziek. Ben je aangekomen? Dan zullen zij jou dat laten weten, in het bijzijn van anderen. Laat je te veel huid zien? Dan ben je een aandachttrekker. Heb je een nieuwe vriend? Dan gaan ze eerst een Wikipedia van hem maken en daarna oordelen over het aantal vriendjes dat je hebt gehad. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze bewust gaan stoken in je relatie. Waarom? Ergens zit een diepgewortelde overtuiging dat je dirt moet gooien op de ander, om je eigen eer en familienaam te beschermen. Het is een bedorven broodkruimel van het patriarchaat: het leger judging aunties houdt de dominante rol van mannen in de gemeenschap in stand door de vrouwen naar beneden te halen.

“Waarom zeggen gemeenschapsgenoten hier niets van?” zou iemand buiten deze gemeenschap zich wellicht kunnen afvragen. Devi, van de Netflix serie ‘Never have I ever’ zei het al: er is een norm binnen de gemeenschap die stelt dat je, altijd, beleefd en respectvol dient te zijn tegen ouderen. Dit betekent dat je de dagelijkse aanvallen op je leven en persoonlijkheid dient te incasseren en passief agressief conflicten moet vermijden. Doe je dat niet? Dan ben je het zwarte schaap, geldt het uitsluitingsprincipe of krijg je jarenlang oordelen naar je hoofd geslingerd over hoe bijdehand je wel niet bent. Met andere woorden: de (jonge) vrouwen kunnen geen kant op. Daar komt het bekende woord ‘beklemd’ weer om de hoek kijken. En hivancommunity zou hivancommunity niet zijn als we dit schadelijke fenomeen zouden negeren.

Op social media wordt Kamala Harris door de Indo-Caribbean community vaak ‘aunty’ genoemd. Het is een subtiele wens van jonge vrouwen van deze gemeenschap, waarbij gevraagd wordt om nieuwe tantes. Mensen die op ons lijken en zich durven te laten zien i.p.v. te verstoppen achter oordelen. Tantes die hun dromen en ambitie waarmaken en dáár al hun tijd in stoppen. Tantes die zich zorgen maken om de mentale gesteldheid van de kinderen en leden van de gemeenschap.

Er zullen mensen zijn die gaan reageren dat de nieuwe generatie geen judging aunties meer heeft. Helaas zie ik het niet zo rooskleurig. Ook deze gemeenschap is gefragmenteerd. Hoe dichter je bij de conservatieve kern komt, hoe meer je onderwerpen terug vind van hivancommunity. En hoe meer judging aunties je dus ook terug vindt. De kunst is om de mensen dichtbij deze conservatieve kern te bereiken om juist de vrouwen in die verstikkende omgeving te ondersteunen. Het is inderdaad rooskleuriger voor de mensen die ver van deze kern af staan, want zij hebben door dat het onethisch is om naar boven te klimmen ten koste van anderen en dat er plek is voor iedereen. Ook zijn zij intelligent genoeg om te beseffen dat vrouwen elkaar nodig hebben voor emancipatie binnen en buiten deze gemeenschap en dat wij door het oordelen schadelijke sociale normen in stand houden. Het grappige is dat ik weet dat de judging aunties die ik ken dit stuk ook zullen lezen. En ondanks ik als jong meisje de hoop had opgegeven dat zij ooit zouden veranderen, ben ik benieuwd of zij na het lezen van deze column hun nevenactiviteit als judging auntie zullen neerleggen. Het leger van hivancommunity vol geëmancipeerde vrouwen wordt namelijk groter dan het droevige leger judging aunties.

Geschreven door Raksha Bharos

#HÏVAN

ANYSHA BHAROS haar coming out verhaal: ‘De sfeer thuis was nooit veilig, zeker niet als mijn vader er was.’

Disclaimer: dit verhaal kan schokkende content bevatten.

Kun je jezelf voorstellen?

Ik ben Anysha Bharos, 28 jaar. Geboren in Paramaribo, Suriname en momenteel woon ik in Rotterdam. Ik houd mij graag bezig met de activistische wereld, vooral sinds ik meer kennis heb van mezelf en mijn queer zijn. Op dit moment ben ik aan het rusten, na wat harde ervaringen tijdens demonstraties en het werkveld. Ik ben mijzelf ervan bewust dat ik niet door kan gaan met nog bloedende wonden. ´Financieel succesvol´ zijn en ´productief zijn´, zijn niet de thema’s waar ik voor leef. Hierdoor heb ik soms het gevoel dat de samenleving niet is gemaakt voor mensen zoals ik. Ik weet niet zo goed waar ik thuis hoor.

Ik heb nu geen baan maar heb gewerkt als peercoach en sociale dienstverlener. Ik ben gediagnosticeerd met veel labels waaronder een chronische depressie, gegeneraliseerde angststoornis en PTSS. Ik heb er meer maar ik ga jullie er niet mee vermoeien. Als je meer dan vijf labels hebt, word je door de GGZ gezien als iemand die ze niet kunnen helpen. Je wordt weggezet als te moeilijk en aan je lot overgelaten, zo voel ik mij in ieder geval, zeker als queer persoon van kleur’. Ik ga nog voor één diagnose en dan kan ik goed met mijn lijstje aan de slag. Meer dan mezelf heb ik helaas niet. Ik wil graag studeren maar na vijf keer proberen heb ik de moed een beetje verloren. Ik blijf doorgaan, want stoppen is geen optie. So basicly i’m surviving in mijn dagelijkse leven. Daarnaast houd ik van zoveel mogelijk genieten van het leven, want het enige dat zeker is, is dat we leven.

Kun je iets vertellen over je familie?

Ik ben als enig kind opgegroeid. Mijn ouders zijn er nog, maar zijn wel gescheiden. Ik heb twee halfbroers en een halfzus van mijn vaderskant. Vanwege verscheidene redenen beschouwd mijn vaders familie mij niet als onderdeel van de familie. Dit komt, denk ik, doordat mijn moeder moslim is; op jonge leeftijd een relatie kreeg met mijn vader; op jonge leeftijd moeder werd en waarschijnlijk ook omdat ik queer ben. Ik heb geen contact meer met mijn vader en contact met de rest van de familie was er niet echt. Het voelt niet meer als familie voor me. Ik heb het geprobeerd, maar het moet van beide kanten komen. Wat mij duidelijk is geworden is dat bloedverwanten niet per se onvoorwaardelijk van je houden, zelfs je ouders niet (ook al zeggen ze dit wel). Ik heb ook geen contact met mijn moeder en daarmee viel de rest van de familie ook een beetje weg omdat ik niet weet hoe ik mij dien te gedragen in hun aanwezigheid. Ik voel me een vreemd eendje.

Ik ben bezig opnieuw een familie te creëren die mijn normen en waarden delen. Dit is best moeilijk maar ik denk niet dat het onmogelijk is. Ik heb al een aantal mensen verzameld die mij ook zien als familie en dat is genoeg voor me om te overleven.

Kun je meer vertellen over je opvoeding?

Tot mijn zevende ben ik opgegroeid in Suriname. Tussendoor zijn we vaak verhuisd omdat mijn vader niet kan settelen op één plek. Dat heb ik zelf nooit echt begrepen en het vragen aan mijn vader was geen optie want hij vindt het waarschijnlijk niet de moeite waard en wilt gewoon doen waar hij zelf zin in heeft, denk ik. Ik ben opgegroeid met het Hindoeïsme en de Islam en heb van beide religies mooie dingen geleerd. Ik vind zelf dat ik een leuke mix ben geworden van al die rituelen en dingetjes die we doen. Ik ben zelf spiritueel ingesteld en bind me (nog) niet aan religie omdat ik ook de mindere kanten zie en mij vaak ook in mijn identiteit gepasseerd voel door beide culturen. Mijn ouders hebben elkaar geaccepteerd in religieuze verschillen en hebben mij de ruimte gegeven om mijn eigen spirituele pad te volgen.

Mijn ouders waren geen betrokken ouders maar wel erg beschermend. Ze hadden last van ‘wat zullen mensen zeggen’ (manai ka boli syndroom). Ik mocht geen tot weinig vrienden hebben. Ik heb op de basisschool één vriendin overgehouden en dat is mijn beste vriendin Betty. Ik heb mijn leven aan haar te danken en ik kan met zekerheid zeggen dat wij als vriendinnen oud zullen worden, puur omdat we hebben geleerd dat we samen kunnen groeien. School was altijd heel belangrijk en ik kreeg ook pakslaag als ik met onvoldoendes thuis kwam. Er was een moment waarin het van goede cijfers omsloeg naar: ‘je mag niet met jongens praten’. Als ik gezien werd door mijn vader pratend met een klasgenoot werd ik ook geslagen.

Mijn slechte cijfers veranderden niet, ondanks dat ik bijles en huiswerkbegeleiding kreeg. De hulp was niet voldoende want ik moest nog steeds omgaan met de traumatische dingen die ik thuis meemaakte. Ik heb nu geen contact met mijn beide ouders omdat het gesprek over verantwoording ver te zoeken is en mijn ouders vast zitten in: ‘We hebben alles voor je gedaan en je bent ondankbaar.’ Dit werd versterkt nadat ik uit de kast werd gezet door mijn broers. Sindsdien voelde het alsof mijn ouders zich compleet schaamden voor mij en mij eigenlijk niet meer wilden als kind. Mijn vader probeerde me te overtuigen om met een jongen te trouwen. Toen dat niet lukte gaf hij op en rende hij weg zoals hij dat wel vaker deed als hij ergens niet uit kwam.

Mijn moeder wilde nog grager een tweede kind, want ze wist niet wat ze met mij moest. Ik ben opgevoed met veel geweld thuis, fysiek en mentaal. Ik werd vaak thuis gehouden want ze schaamden zich voor hun eigen problemen, Mijn vader mishandelde mijn moeder wekelijks en als hij dat niet deed vluchtte hij naar Suriname of Nederland. Ik ben voor mijn 20e wel 15 keer verhuisd, onder andere een paar keer terug naar Suriname. Mijn moeder werd in de steek gelaten en soms als oud vuil in een hoek getrapt. De sfeer thuis was nooit veilig, zeker niet als mijn vader er was.

Hoe was je als kind?

Ik was een erg solitair kind. Ik probeerde wel vrienden te maken maar werd vaak gepest omdat ik ‘anders’ was. Ik was ook altijd het nieuwe meisje in de klas vanwege de vele verhuizingen. Na de reis naar Nederland op jonge leeftijd, woonden we bij mijn oom en tante thuis. Ook dit was niet veiliger voor me want daar was ook sprake van geweld en ben ik blootgesteld aan een ander gevaar: seksueel geweld. We hadden geen vaste woonplaats en ik ben in die periode veel verhuisd. Daardoor werd ik stiller. Alles was anders en ik moest flexibiliteit tonen. Mijn ouders stonden niet stil bij de gebeurtenissen, omdat ik stil was. Als ik terugdenk heeft het me gebroken. De focus op school werd minder. Ik denk dat veel kinderen die toen ook zijn meegenomen van Suriname naar Nederland hier doorheen gaan. De gevaren binnen delen van de Hindoestaanse gemeenschap zoals incest, fysieke en mentale mishandelingen zijn erg aanwezig en vinden doorgang omdat niemand in die periodes de tijd heeft om op te letten. Alle situaties die onstabiliteit creëren in een gezin zorgen voor gevaar voor je kind. Ik heb geleerd dat je als ouder/volwassene een kind moet beschermen voor de gevaren die je zelf niet ziet aankomen, ook de gevaren die in jezelf schuilen. Bewustwording is daar een grote stap in, blijven leren en niet bang zijn om fouten te maken en als je je fouten inziet… praat erover. Het ontkennen en verbergen ervan helpt niemand, zeker jezelf niet.

Welke drie levenservaringen waren bepalend voor jou als persoon? En waarom?

De dood van mijn Nani. Ik was zeven jaar toen ze overleed en ik voel het nog steeds. Vooral omdat zij voor mij de enige was die mij actief probeerde te beschermen tegen de negatieve dingen in mijn gezin. Na haar dood heb ik altijd een leegte gevoeld en dat gevoel gaat niet weg. Ze was altijd trots op me, luisterde en speelde graag met me. Dat zal ik nooit meer vergeten, haar liefde. Zij gaf mij het gevoel dat mijn bestaan het waard is en dat zal altijd onderdeel van mij blijven.

Mijn coming out bij mijn broer op mijn 16e heeft mijn kijk op de wereld veranderd. Mijn eigen bewustzijn over mijn seksuele identiteit kwam vanuit een goede vriend van mij. Hij was de eerste openly gay Hindostaan die ik had ontmoet. Door hem en mijn vrienden heb ik de moed gehad om uit de kast te komen als biseksueel (ik identificeer mij nu als Panseksueel/panromantisch) bij mijn vriendengroep op de middelbare school. Omdat de reacties op school zo positief waren kreeg ik de moed om het een keer aan mijn half broer te vertellen. Met een roze bril op leek het alsof dit een goed idee was. Ik voelde wel een soort afstand dat groter werd maar ik besefte me niet wat er gebeurde. Mijn half broer vond dit blijkbaar groot nieuws, nam daarna afstand van mij en heeft dit aan onze oudste broer verteld. De oudste broer heeft me toen gepusht om uit de kast te komen bij mijn vader. Hij maakte een afspraak om 18:00 uur op het kantoor van mijn vader en ik moest het vertellen. Waarom? Geen idee. Ik was in shock. Daar zat ik dan zonder backbone en in complete paniek want ik wist niet wat de consequenties zouden zijn en of ik wel klaar was om het hierover te hebben met mijn ouders. Om het erger te maken moest ik het telefonisch vertellen aan mijn moeder, omdat mijn oudste broer dat het beste vond terwijl mijn vader zat te huilen. Mijn moeder legde schreeuwend de telefoon neer en heeft me drie weken genegeerd. Ondanks mijn uitleg dat ik nog steeds dezelfde persoon was zag ik dat ze anders naar mij keken. Alles veranderde en ik ben uit angst terug de kast in gegaan en heb me op een ongezonde manier gestort op jongens, want dat leek mijn enige optie. Ik weet niet wat ik hiermee wilde bereiken, want het is mij niet gelukt. Ik werd uiteindelijk verliefd op een vrouw. Daarna begon het gevecht weer.

De laatste levensgebeurtenis vind ik moeilijk om te beschrijven, want ik zit er nog middenin. Het gaat over mijn scheiding. Na acht jaar, met bijkomende strijd en drama, hebben we besloten om een punt te zetten achter de relatie. Ik heb mijn ziel gegeven aan deze relatie en het beëindigen hiervan was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Ik heb hier wel veel van geleerd. Een relatie draait om het balanceren van wat er van binnen gebeurd en wat er van buiten gebeurd. Wat er buiten je relatie gebeurt heeft effect op beide personen maar wat er van binnen gebeurd heeft ook een effect op wat er in je relatie gebeurd. Alleen communicatie is niet genoeg. Je moet elkaar écht begrijpen en vrij laten. Je moet elkaars identiteit en groei stimuleren en je eigen ideeën en idealen onder een vergrootglas leggen. We hebben nu een sterke band en ze zal altijd een onderdeel van mijn leven zijn, maar als volwassenen beseffen wij dat wij geen goede match zijn. En dat is oké.

LGBTQ

Hoe oud was je toen je twijfelde over je seksuele geaardheid?

Ik twijfelde bij mezelf rond mijn 12e even, maar wist niet wat het allemaal betekende. Ik dacht dat ik meisjes gewoon heel lief vond, haha. Ik ben er inmiddels achter dat ik iedereen wel heel aardig kan vinden en als ik een connectie met je heb wil ik dat graag uitzoeken. Ik haal kracht uit relaties die ik heb met mensen. Door mensen te kennen, hun verhaal te kennen en te horen wat zij uit het leven halen, motiveer ik mezelf om door te blijven zetten en als ik iets terug kan doen, doe ik dat ook graag.

Ik identificeer me overigens als genderfluïde maar ik word vaak gezien als vrouw. Maar dat ben ik dus niet. Ik ben non binair. Ik pas me niet graag aan op de genderrollen die er bestaan en stap graag uit die normen. Mijn voornaamwoorden zijn dan ook hen/hun, zij/haar en hij/hem mag maar dat is nog nooit echt voor me gebruikt. Ik zit nog in mijn process over mijn eigen identiteit en het kan allemaal nog veranderen maar ik probeer geduldig te zijn met mezelf. Niemand rent achter me aan en ik heb de tijd en ruimte om dat op mijn eigen tempo en manier uit te zoeken.

Welke plek hebben mensen van de LGBTQ gemeenschap in de Hindoestaanse gemeenschap, volgens jou?

Geen. Ik heb nu wel een aantal van de queer Hindoestaanse mensen ontmoet maar ik heb niemand ontmoet die zich veilig en thuis voelt in de Hindoestaanse gemeenschap. Wat ik raar vind want onze cultuur is van oudsher erg open en we werden geaccepteerd en zelfs geëerd.

Denk je dat dit onderwerp als een taboe wordt gezien binnen delen van de Hindoestaanse gemeenschap?

Ja. Er zijn nog veel mensen, inclusief mijn familie, die denken dat we ziek zijn. Ik zie wel dat er meer over het onderwerp gesproken wordt. Dit is een goed teken. Ik weet dat het zal verbeteren met de komende generaties, maar er is nog veel werk aan de winkel. Onderschat het niet, daar kwam ik zelf op harde manieren achter.

Welke reacties krijg je vooral van mensen als het gaat om je seksuele geaardheid/relatie met een vrouw?

Toen ik nog met mijn ex vrouw was, werden we gezien als ‘the powerkoppel’. Een aantal mensen in de gemeenschap en andere Hindostaanse queers zagen ons bijna als een droom die uitkwam. Ik voel me soms bijna schuldig dat het niet is gelopen zoals velen voor ons, maar ook voor henzelf, hadden gehoopt. Na dit huwelijk hebben we teleurstellende reacties gekregen. Mensen projecteren zich veel op mensen die zich laten zien en daar zijn we ons nu ook een stuk bewuster van geworden. We waren graag zichtbaar omdat we als kind geen mensen zagen zoals wij en daar wilden we wat aan doen.

Het enige wat ik kan zeggen is dat je kan vechten voor je eigen dromen en je eigen keuzes. Het is het zeker waard. Jij bent het waard en voor jou zijn er velen geweest wiens verhalen niet zijn geschreven of uitgesproken, maar ze waren er wel. Je hebt recht op de vrijheid om jezelf te zijn, maakt niet uit wie je van gedachte probeert te veranderen. Jij hebt recht van bestaan en ik support iedereen (BIPOC (staat voor Black.Indigenous and other People of color) Queers to the front tho) daar1000% in. Daar probeer ik in ieder geval naar te leven.

Geluk

Wat betekent geluk voor jou?

Geluk is voor mij wanneer je je tevreden en vrij voelt in je eigen lichaam, geest en omgeving. Als je rijk bent in liefde voor jezelf, maar ook voor anderen en dat anderen onvoorwaardelijk kunnen zeggen dat ze van je houden. Dan kan je de wereld aan.

Dit antwoord heb ik gevonden in de islam EN het hindoeïsme, wat me intens hoopvol maakt als dit het streven is voor iedereen. We komen er wel als we dichtbij onszelf blijven. Wie weet op welke andere plekken ik geluk in welke vorm dan ook zal vinden. Ik ben nieuwsgierig. Deze definitie van geluk verandert voor mij wel eens maar voor nu is dit het.

Ben jij gelukkig?

Nee, ik heb te maken gehad met veel seksueel, fysiek en mentaal geweld. Voornamelijk vanwege deze redenen lukt het mij niet om rust te vinden. Ik doe mijn best, maar ik ben heel suïcidaal en vecht bijna elke dag om in leven te blijven. Ik moet mezelf elke dag opnieuw overtuigen dat ik het waard ben om te blijven leven. Zeker omdat ik geen steun kreeg van mijn bloedverwanten. Maar het lukt tot zo ver met hulp! Ik denk dat ik daar best trots op mag zijn.

Hindoestaanse gemeenschap

Hoe zou je de Hindoestaanse cultuur omschrijven?

Een beetje zoals Anil Ramdas zei: ”Een volk zonder helden, zonder mythen en zonder noemenswaardige pech”. Wat een goed voorbeeld is van hoe erg wij als volk lijden aan een minderwaardigheidscomplex. We hebben wel helden en mythes waar we trots op kunnen zijn. We kiezen ervoor om onszelf niet te vieren en we gaan aan onszelf voorbij. De enige manier om dit te herstellen is, denk ik, om te helen en te kijken naar onszelf. Wie zijn wij? Waar komen we vandaan? En wat kunnen we zelf doen om onszelf en elkaar te helpen?

Welke drie taboes binnen delen van de Hindoestaanse gemeenschap kunnen belemmerend zijn voor vrouwen?

De ongelijke gender rolverdeling zoals: de vrouw die verantwoordelijk is voor het hele huis in de grootste zin, zoals het schoonmaken, koken, zorgen voor de kinderen en zorgen dat zij op alle situaties is voorbereid. Als een vrouw ook maar iets anders is dan de standaard perfect bahu zoals je ziet op Zee TV wordt ze al bestempeld als defect.

Als tweede wil ik het gemaakte onderscheid tussen hindoes en moslims aankaarten. Ik spreek vanuit eigen ervaring. Het is voor de oudere generaties moeilijk te bevatten dat we elkaar kunnen liefhebben en dat we een gezamenlijke geschiedenis hebben, terwijl we allemaal Hindostanen zijn. Ik maak me een beetje zorgen over de subtiele effecten die deze denkwijze zal hebben naar de volgende generatie.

Als derde taboe wil ik ook de stilte en ‘manai ka boli’ syndroom benoemen. Met name de mentale gesteldheid van vrouwen/queer people wordt hierbij compleet genegeerd. We worden, door elkaar en ook van buitenaf, van alles genoemd. Denk hierbij ook aan racistische uitspraken. Maar eigenlijk zijn velen van ons aan het overleven, omdat we bijvoorbeeld sinds ons 13e te maken hebben gehad met seksueel geweld of andere schokkende gebeurtenissen. Ik neem mijn moeder als voorbeeld: de mentale gesteldheid is niet belangrijk zolang al je basisbehoeften zijn vervuld. Dat je depressief bent en niet meer kan opstaan en douchen is een bijzaak. Kampen met pijnen van het verleden is een grote generationele verantwoordelijkheid en we dragen het allemaal in verschillende vormen. Just saying…

Als je googled op “Hindoestaanse Vrouwen” kom je behalve positieve termen zoals ‘succesvol’ of ‘modelburger’ ook termen tegen als: verstikkende omgeving, eenzaam, depressie etc. Hoe kunnen wij dit verbeteren?

Praten met elkaar, ondersteuning bieden en luisteren lijkt me een goede start. Ik heb al wat groepen zien ontstaan maar hoe meer hoe beter. Er zijn niet zoveel Hindostaanse mensen die zich inzetten voor Hindostanen. Die constante strijd die velen hebben en het idee dat hun probleem niet jouw probleem is, is een illusie en als mensen zich daar bewust van zouden kunnen worden zou dat helpen.

#HÏVAN

Kanta Adhin over cultuur, vrouwenemancipatie en dharm

Kunt u zich voorstellen?

Ik ben Kanta Adhin, geboren in Nickerie, Suriname. Toen ik twee jaar was, verhuisde ons gezin voor drie jaar naar Nederland in verband met verdere studie van mijn vader. Mijn jeugd heb ik grotendeels in Paramaribo doorgebracht. Nadat ik mijn Gymnasium B-diploma had behaald aan het mr dr J.C. de Miranda Lyceum vertrok ik naar Nederland, waar ik in Leiden afstudeerde in internationaal recht. Bij terugkeer in Suriname heb ik enkele jaren gewerkt op het ministerie van Buitenlandse Zaken. Na de Decembermoorden, waarvan mijn eerste echtgenoot een van de slachtoffers was, ben ik in 1983 samen met mijn kind van 10 maanden wederom naar Nederland verhuisd. Ik heb toen ook mijn Nederlands recht diploma behaald in Leiden.

Sedert eind 1986 werk ik op het Nederlands ministerie van Buitenlandse Zaken, waar ik om de vier jaar een andere functie heb vervuld, zowel op het ministerie in Den Haag, als in diplomatieke dienst. Van 2007-2015 heb ik met mijn huidige echtgenoot vier jaar in Dublin en daarna vier jaar in Straatsburg gezeten. Daarnaast heb ik heel veel gereisd voor internationale conferenties, overleg of advisering. In Bangladesh, Sri Lanka en Zambia heb ik mensenrechtenprogramma’s helpen uitwerken. In 1994 was ik aanwezig bij de eerste verkiezingen in Zuid-Afrika na afschaffing van de apartheid. Momenteel ben ik bij diverse internationale organisaties betrokken en vertegenwoordig ik het Koninkrijk der Nederlanden onder meer bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in procedures waarbij een burger een klacht heeft ingediend tegen Nederland, Curaçao, Aruba of Sint-Maarten.

Uit wat voor familie komt u? En hoe zou u uw opvoeding beschrijven?

Ik kom uit een Hindostaans gezin met zes kinderen, vier dochters en twee zonen. Mijn vader was politiek en sociaal-maatschappelijk heel actief. Hij en mijn moeder hadden een druk sociaal leven. Mijn moeder was ook verbonden aan een aantal organisaties en hield zich met vrijwilligerswerk bezig. Wij zijn zowel met de Hindostaanse als met de westerse cultuur grootgebracht. Mijn vader was een groot kenner van het hindoeïsme en droeg met name de Vedantische filosofie uit. Een keer per jaar werd thuis een religieuze dienst gehouden (kathá). De symboliek achter de religieuze handelingen werd vooral belangrijk gevonden. Thuis luisterden wij (de kinderen) heel graag naar Engelse popmuziek, maar gingen ook graag naar Hindostaanse films en genoten van mooie filmsongs. Van sommige liedjes vertaalde mijn vader de Hindi tekst en liet ons zien hoe poëtisch de woorden waren. Wij hebben ook basislessen Hindi gevolgd.

Ik denk dat ik het als jongste dochter wat makkelijker heb gehad dan mijn oudere zussen die soms nog met strenge normen te maken hadden, zoals niet te veel uitgaan en zeker niet te laat thuiskomen. Toen ik een tiener was, waren mijn zussen al uit huis en waren mijn ouders duidelijk milder. Het was voor mij geen enkel probleem om met vriendinnen naar films als Woodstock of Love Story te gaan. Ook stonden mijn ouders er niet meer op dat zij mij naar een (school)feest brachten en weer ophaalden als iemand anders mij thuis kon brengen.

Mijn opvoeding zou ik willen beschrijven als ongedwongen, maar met besef voor normen en waarden. Mijn ouders lieten mij vrij maar gingen ervan uit dat ik mij wel verantwoordelijk gedroeg. Als voorbeeld kan ik aanhalen dat een vriendin en ik een keer naar een show gingen van een Nederlandse popgroep die in Suriname was. De show was overdag en we zouden met openbaar vervoer gaan (‘wilde bus’). Terwijl we wachtten reed de Hindostaanse overbuurvrouw van mijn vriendin (ook een kennis van mijn moeder) langs en vroeg of ze ons ergens kon afzetten. Dat was natuurlijk meegenomen. Toen ik thuiskwam ondervroeg mijn moeder me streng. De overbuurvrouw had haar namelijk gebeld om te melden dat ik stond te liften op straat. Mijn moeder kon zich dat niet voorstellen en had dat ook aan haar gezegd. Die vrouw had gewoon een eigen draai aan de situatie gegeven waarmee ze mij in een bepaald daglicht wilde plaatsen. Gelukkig wist mijn moeder beter, maar ze wilde het wel verifiëren.

Welke drie levenservaringen hebben een belangrijke rol gespeeld en u mede gevormd als persoon? En waarom?

Mijn jeugdjaren hebben een belangrijke rol gespeeld. Zoals ik hierboven heb beschreven werden die gekenmerkt door een grote mate van vrijheid. Toen ik daarna in Leiden ging studeren woonde ik in een studentenhuis. Twee zussen waren mij daarin voorgegaan, hetgeen voor Hindostaanse meisjes toen nog best uitzonderlijk was. In die periode heb ik geleerd voor mijzelf te zorgen zonder controle.

Nadat ik was getrouwd was het voor mij niet meer dan normaal dat ik mijn eigen vrijheid zou behouden en een eigen weg kon blijven volgen. Uiteraard in harmonie en dat betekent dat je soms compromissen sluit. Dat is ook wat ik op professioneel vlak heb geleerd toe te passen. In de Verenigde Naties moet je het met meer dan 190 landen eens zien te worden. Met veel bravoure je eigen gelijk willen halen levert over het algemeen minder op. Maar fundamentele principes moet je niet opgeven. Dat speelt vaak op het gebied van mensenrechten. Foltering, bijvoorbeeld, is nooit goed te praten. Daar kun je dus geen compromissen over sluiten. Vrijheid van meningsuiting is ook een belangrijk goed, maar zoals sommigen in Nederland menen, is het voor mij geen recht om anderen te beledigen. Respect voor de medemens vind ik ook belangrijk. Je kunt kritisch zijn, maar dat kan ook op een constructieve manier.

U bent hoofd- en eindredacteur geweest van het tijdschrift Hindorama en schrijft nog steeds regelmatig artikelen voor de website. Kunt u meer vertellen over Hindorama en uw visie voor dit medium?

Toen ik mij na 1983 in Nederland vestigde, raakte ik betrokken bij een aantal organisaties die zich inzette voor integratie van culturele minderheden met behoud van de eigen identiteit, in dit geval de Hindostaanse identiteit. Vrijheid is voor mij een belangrijke waarde en mensen moeten zich vrij voelen zichzelf te zijn. Behoud van de eigen cultuur staat naar mijn mening niet in de weg aan een normale participatie in de maatschappij en het respect hebben voor andere culturen.

Hindorama werd een middel om te laten zien dat Hindostanen midden in de Nederlandse samenleving staan en tegelijk bezig zijn met hun eigen cultuur. Ik vind dat iedereen, ook Hindostanen, trots op haar of zijn culturele achtergrond mag zijn, maar tegelijk kritisch moet blijven. Problemen en taboes binnen de gemeenschap moeten daarom ook worden aangekaart, maar moeten niet de cultuur als geheel stigmatiseren. In de praktijk doen zich situaties voor waarbij men zich ten onrechte verschuilt achter godsdienst en cultuur. In het westen is men soms snel geneigd andere culturen alleen of voornamelijk vanuit de problematische kant te zien. Ook daar is zelfreflectie nodig, want ook de westerse christelijke cultuur kent uitwassen (bijvoorbeeld kindermisbruik in de kerk), maar daar wordt niet de hele cultuur op beoordeeld.

Het tijdschrift Hindorama werd uitgegeven door het communicatiebureau van mijn echtgenoot en verscheen tweemaandelijks van 2000 tot 2005. In 2019 heeft hij de website Hindorama.com gelanceerd die een beeld geeft van de geschiedenis en de ontwikkelingen van de Surinaams-Hindostaanse gemeenschap en de integratie in de Nederlandse samenleving. Mijn bijdragen op de website zijn vaak bedoeld om actuele thema’s die in Nederland spelen in perspectief te plaatsen. We moeten ons niet blindstaren op superieur gewaande westerse normen en waarden, maar tegelijk moeten we ook op de eigen (gedrags)cultuur reflecteren.

Hoe zou u de Hindoestaanse cultuur omschrijven?

Voor mij is de kern van de cultuur gebaseerd op dharm. Dit wordt vaak als godsdienst vertaald, maar het is eigenlijk de ethische kernwaarde voor gedrag. Het woord dharm betekent ‘datgene wat draagt’, met andere woorden wat constructief en niet destructief is. Daarbinnen kun je van alles doen: hindoefeesten vieren, religieuze ceremonies houden, genieten van muziek en andere entertainment, relaties aangaan, kinderen opvoeden, participeren buiten je eigen (etnische) cultuur enzovoort. Op deze wijze is de Hindostaanse cultuur voor mij een houvast voor eigen groei en genot, voor respectvol gedrag ten opzichte van anderen, maar ook voor het kunnen veroordelen van destructief gedrag, zoals vrouwenmishandeling, discriminatie of het neerhalen van anderen.

Wat is op dit moment de grootste barrière voor de verdere emancipatie van de Hindoestaanse vrouw en hoe kunnen wij hier verbetering in brengen? En wat wenst u de Hindoestaanse vrouwen en de volgende generaties toe?

Ik denk dat er al veel is gebeurd op het gebied van vrouwenemancipatie, maar dat er nog steeds situaties voorkomen waarbinnen vrouwen zich niet vrij voelen. De vraag is of dat altijd door de ‘cultuur’ komt of doordat men zichzelf een gevangene daarvan maakt. Bijvoorbeeld, het veelbesproken ‘manai ka boli’ wordt vaak als typisch Hindostaans gezien, terwijl het in andere culturen ook voorkomt. Onlangs zag ik nog een Amerikaanse film waarin een rijke zakenvrouw haar dochter in een ongelukkig huwelijk wilde laten, want een scheiding zou niet goed bij haar conservatieve zakenrelaties vallen. Zelf heb ik ooit een column geschreven over wie die ‘manai’ eigenlijk zijn van wie de mening zo belangrijk wordt gevonden: “De rest van de familie, vrienden, kennissen, buren? Maar weten we dan niet dat oom Dev een buitenvrouw heeft, dat tante Sita aan de drank is, dat de zoon van de buren het met een getrouwde vrouw houdt?” We moeten ons geen gevangene van anderen laten maken, die vaak zelf boter op het hoofd hebben. Een vrije geest is belangrijk voor emancipatie en het besef dat vrijheid geen losbandigheid of verwerping van de eigen cultuur betekent. Daarom zie ik Hïvan community als een belangrijke bijdrage aan de verdere emancipatie van Hindostaanse vrouwen. Excessen of andere onaangename toestanden waar vrouwen (en anderen) binnen de cultuur slachtoffer van worden, daar moet juist over worden gepraat om verandering van mindset teweeg te kunnen brengen. Dat is wat mij betreft een opdracht van dharm.

Geschreven door Kanta Adhin – http://www.hindorama.com

#HÏVAN

Eerwraak: verschil in levensbehoeften in delen van de gemeenschap

Voor de een is zelfontplooiing de focus terwijl de ander het beschermen van de familienaam en familie-eer ziet als de belangrijkste levensbehoefte. Dit laatste kan doorslaan in het welkbekende ´eerwraak´. Vooral vrouwen zijn slachtoffer van eerwraak. Hoe komt het dat het hoog houden van de eer in sommige families zo belangrijk is en in extreme gevallen kan leiden tot eerwraak? Ik deel twee piramides met jullie die ingaan op levensbehoeften in verschillende culturen.

Piramide van Maslow

Je wordt er tijdens je studie herhaaldelijk mee geconfronteerd: de piramide van Maslow. In dit piramidemodel worden de universele menselijke behoeften gerangschikt. Volgens deze piramide willen we eerst voorzien worden in onze lichamelijke behoeften: we willen eten, onderdak, zuurstof en warmte. Als aan deze behoefte is voldaan willen we ons veilig voelen, we willen bijvoorbeeld financiële zekerheid. Daarna richten wij ons op onze sociale behoeften: we willen ergens bij horen, bij gemeenschappen, organisaties, familie, vrienden of een partner. Na deze behoefte zijn wij gemotiveerd om de volgende behoefte te vervullen: we willen gewaardeerd worden en verlangen naar erkenning en respect. Tot slot klimmen we naar de top van de piramide: we hebben behoefte aan zelfontplooiing. We focussen ons op groeimogelijkheden en zingevingsstukken.

Piramide van Pinto

Pinto was van mening dat Maslow zich beperkte tot de Westerse culturen. De culturen in het oosten kennen volgens hem een andere rangschikking van behoeften. De piramide van Pinto begint ook bij de vervulling van primaire behoeften zoals onderdak, eten en lucht. Echter is de tweede behoefte het behagen van de eigen groep, i.p.v. de behoefte aan veiligheid en zekerheid. De derde behoefte is het hebben van een goede naam en in de top van de piramide gaat het over eer, waar het bij de piramide van Maslow gaat over zelfontplooiing.

Dit is geen wedstrijd. Ik vraag niet welke piramide beter is dan de ander. Ik presenteer deze piramides voor de vrouwen van deze gemeenschap die hun verwarring willen linken aan theorieën en zo de kloof kunnen uitleggen en dichten. En ik presenteer verschillende levensbehoeften, waarbij ik aangeef dat levensbehoeften kunnen doorslaan in ongewenste situaties. Zelfontplooiing kan doorslaan naar egoïsme en de behoefte naar financiële zekerheid kan doorslaan in hebzucht. En het beschermen van eer kan doorslaan naar eer-gerelateerd geweld. Het wordt nog ingewikkelder als er jaren geleden genderongelijke regels zijn opgesteld die ervoor zorgen dat voornamelijk de vrouwen binnen families zorg dragen voor het hooghouden van de eer. Meisjes en vrouwen binnen delen van deze gemeenschap groeien op met beide piramides, zonder dat de omgeving hiermee bekend is. Hulpverleners zijn zich onvoldoende bewust van deze verschillen. Dus, lees and learn.

Reacties rondom de zaak van S. Bansi

Ik ben op Facebook opzoek gegaan naar reacties van de gemeenschap n.a.v. het laatste artikel omtrent de zaak van S. Bansi. Op deze manier leer ik meer over de verschillende delen van de gemeenschap en hun denkwijzen. De hartverwarmende berichten voor de nabestaanden en het slachtoffer overheersten, gelukkig. Maar mijn maag draaide om van een paar reacties. En het viel mij op dat deze reacties het meest geliked werden. Soms wel 92 keer.

In deze reacties werd de moeder van het slachtoffer als schuldige aangewezen. Want waarom heeft zij haar dochter laten wonen bij een volwassen man? Dat is volgens deze mensen “vragen om problemen” en “daar zitten risico’s aan verbonden”. Ten eerste: waarom alleen vinger wijzen naar de moeder en niet de vader? Ten tweede: waarom überhaupt vinger wijzen, zonder de achtergrond en situatie van deze mensen te kennen? Hoe kan het zijn dat mensen in zo’n tragische situatie over zulk weinig empatisch vermogen beschikken? Dit zijn de mensen die MKB in stand houden, door elke keer onrechtvaardig te oordelen. Onbegrijpelijk. Daarnaast: het is anno 2021 niet de bedoeling dat we (jonge) vrouwen extra in bescherming gaan nemen, hun keuzes en vrijheid gaan beperken, omdat men de verwachting heeft dat volwassen mannen zich niet kunnen beheersen, overspel plegen en de wet overtreden. Dat is opvoeden en handelen uit angst en rijmt niet met de vrouwenrechten (lees: mensenrechten) van nu.

Waarom ik hierop reageer? Zulke reacties van Facebook worden het afvoerputje van de samenleving genoemd en is het reageren niet waard – dat is wat meestal gezegd wordt. En dat kan wel kloppen, maar: de mensen die deze reacties plaatsen zijn ook de vaders, ooms, neven, moeders, tantes, nichten en broers van vrouwen die hierdoor in verstikkende situaties terecht komen. Tegen deze vrouwen wil ik zeggen dat deze denkwijze niet de norm is en tegengeluid laten horen.

Geschreven door Raksha V’ Bharos

#HÏVAN

#BREAKTHECIRCLE

Dit artikel is onderdeel van de hivancommunity campagne #BREAKTHECIRCLE: tegen eergerelateerd geweld en eerwraak. Eergerelateerd geweld is in Nederland strafbaar. Zie de website van de Rijksoverheid. Bij direct gevaar, neem contact op met de politie. Voor hulp en advies omtrent eergerelateerd geweld kun je terecht bij ‘Veilig Thuis’. Hivancommunity is tegen eer-gerelateerd geweld, eerwraak én tegen mensen die na zulke tragische gebeurtenissen wéér de schuld leggen bij de vrouw(en) en ongelijkheid verder voeden.

Bronnen: zingeving als onderbelichte dimensie in de maatschappelijke opvang ; de piramide van Maslow, Natascha Bauwens ; The Huddle ; Toelichting op de structurentheorie van David Pint, moetD ; OM denkt dat Bansi is gedood vanwege zwangerschap, NU.nl

Schande

Schande…als ik het woord hoor, krijg ik rillingen over heel mijn lichaam. Nu nog meer aangezien schande waarschijnlijk de aanleiding blijkt voor de verdachten in de vermissingszaak van Sumanta Bansi. Deze verschrikkelijke gebeurtenis laat een extreme vorm zien van hoe ver mensen kunnen gaan om maar niet in kwaad daglicht gesteld te worden door uhm… ja wie? Ik heb geen idee. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ze waarschijnlijk zelf een belangrijke rol speelden in de ‘schandelijke gebeurtenis’ zelf.

Schande is (helaas) een thema waar ik en veel meisjes binnen onze cultuur op jonge leeftijd mee in aanraking komen. Het is binnen onze Hindoestaanse cultuur een welbekend begrip en in veel levens een beweegreden om bepaalde levensbeslissingen te nemen. Wat het vooral is? Een van de belangrijkste factoren om te bepalen wat mensen mogen denken en hoe zij dienen te handelen. Ik zeg mensen, maar ik bedoel hier vooral meisjes en vrouwen. Zelf kan ik vooral ingaan op hoe het was in mijn rol als dochter binnen een Hindoestaanse familie, maar er zijn enorm veel manieren hoe ‘schande’ veroorzaakt kan worden in alle rollen die meisjes en vrouwen hebben. Moeder, zus(je), schoonzus(je), tante, oma…er wordt altijd wel weer wat belachelijks gevonden.

In mijn ervaring wordt hierbij het woord schande nooit expliciet benoemd. De handelingen en woorden die gebruikt worden, wijzen er echter heel duidelijk op dat bepaald gedrag niet toegestaan is, omdat het het gezin of de familie een slechte naam kan geven. Of dit nou bewust of onbewust gaat, het vindt nog dagelijks plaats.

Nu zou ik je heel graag willen vertellen wat schande veroorzaakt. Er bestaat een grote kans dat je dit zelf ervaren hebt. Op het moment dat je iets als meisje of vrouw doet wat mogelijk door anderen als schande bestempeld kan worden, ontstaat er een gevoel van schaamte en angst. Als je verliefd wordt op een jongen, die niet in het plaatje past, durf je hier niet voor uit te komen en doe je dit stiekem. Als je het ergens niet mee eens bent, maar je weet wat voor vervelende reactie jouw ‘grote mond’ zal opleveren, hou je je mond. Als je boven de 30 bent en je bent niet getrouwd, voel je dat je tekortschiet. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Deze gevallen zijn uiteraard niet zo heftig als het verdrietige nieuws van Sumanta. Het wordt allemaal wel veroorzaakt door het niet te onderbouwen argument dat jij schande kan veroorzaken.

Deze schaamte en angst hebben bij mij, jammer genoeg, veel aan het stuur gezeten. Ik vocht ertegen, maar zonder me er comfortabel bij te voelen. Hoe meer ik aan mezelf werkte en hoe meer ik in contact kwam met mijn echte ik, hoe meer ik beetje bij beetje de angst en vooral schaamte verloor. Ik onderzocht vooral waarom ik bepaalde dingen deed. Het antwoord: ik heb nooit iets gedaan om anderen pijn te doen. In het leven overkomen je dingen en heb je nou eenmaal emoties. Je wordt niet verliefd op iemand om een ander te pesten, je hebt niet de behoefte om als een ‘Hollander’ uit te gaan en bier te drinken, om wie dan ook voor schut te zetten. Nee…je zoekt verbondenheid in een tijd waarin je dat misschien niet voldoende krijgt of hey misschien leef je gewoon dat ene leven wat je gekregen hebt.

Nog steeds hebben we dan wel te maken met anderen die er wat van vinden. Vaak ook mensen waar je echt wel van houdt. Hoe ga je daarmee om? Hoe zorg je ervoor dat je ze niet verliest? Of ga je om met een eventueel verlies? Sta achter je keuzes en draag dit ook met trots uit. Zolang je bepaalde dingen verborgen houdt of ergens niet voor uit durft te komen, geef je toe dat je iets ‘fout’ doet. Schaamte en angst staan dan aan jouw stuur. Doe je dit niet, geef je jouw zelfverzekerdheid, doorzettingsvermogen, trots en nog veel meer positiefs de ruimte en kan niemand je meer wat maken!

Geschreven door Sandya Lachmansingh

#HÏVAN

Dit artikel is onderdeel van de hivancommunity campagne #BREAKTHECIRCLE: tegen eergerelateerd geweld en eerwraak.

Internationale vrouwendag 2021: #BREAKTHECIRCLE

Vandaag, op internationale vrouwendag, lanceert hivancommunity de campagne #BREAKTHECIRCLE tegen eerwraak. Deze dag dragen wij op aan Sumanta Bansi. Haar vermissingszaak heeft ons allen weer laten zien dat niet alle delen van de gemeenschap op de hoogte zijn van de rechten van meisjes en vrouwen. Dit kan en moet anders.

Vooral meisjes en vrouwen zijn slachtoffer van eerwraak en eergerelateerd geweld. Hierbij wordt geweld gebruikt om het eerverlies te herstellen in kringen waar het hooghouden van de familienaam en eer van groot belang is. Het is voor velen onduidelijk in welke vicieuze cirkel deze meisjes en vrouwen vast zitten, al generaties lang. Hivancommunity doet daarom een poging om deze vicieuze cirkel van verstikking in kaart te brengen, zodat wij deze cirkel voorgoed kunnen doorbreken.

Laag 1: Beschermen van familienaam en eer -> Genderongelijke verwachtingen -> ‘ Wat zullen andere mensen zeggen?

In sommige families is het beschermen van de familie-eer en familienaam een van de belangrijkste levensbehoeften. Vanaf kleins af aan wordt aan de leden geleerd dat loyaliteit en het behagen van de groep van groot belang is. Aan het beschermen van de familie-eer en naam zijn vele jaren geleden genderongelijke verwachtingen gekoppeld. Om te bewerkstelligen dat deze levensbehoefte niet in gevaar komt is de vraag: ‘wat zullen andere mensen zeggen?’ een belangrijke rol gaan spelen in delen van deze gemeenschap. Als mensen over leden van je familie gaan praten heeft dit namelijk effect op de familie-eer en naam. Dit heeft als gevolg dat men niet mag opvallen en zodra zij afwijken van de verwachtingen en gedragsregels worden zij hierop aangesproken door de familieleden of leden van de gemeenschap, met bijvoorbeeld als gevolg schaamte of uitsluiting. Dit mechanisme heeft o.a. gezorgd voor de welbekende ‘judging aunties’: tantes in de familie/gemeenschap die roddelen, oordelen en onwaarheden verspreiden over andere vrouwen (bijv. nichtjes), soms om de aandacht af te leiden van het eigen gezin en zo de eigen eer te beschermen. Door een poging te doen om elkaars familienaam te beschadigen, uit angst voor het beschadigen van de eigen naam, wordt dit mechanisme al generaties lang in stand gehouden.

Laag 2: ‘Wat zullen andere mensen zeggen’ -> Victim blaming

Het is voor velen onbegrijpelijk dat sommige families het slachtoffer kunnen aanwijzen als schuldige en het slachtoffer kunnen verplichten om geen aangifte te doen. In laag 1 werd duidelijk dat het begint bij het beschermen van de familie-eer en familienaam. Mocht een vrouw afwijken van de gestelde verwachtingen en gedragsregels wordt zij erop geattendeerd met de vraag: ‘Wat zullen andere mensen zeggen?’ Dit is een hint dat de vrouw zich buiten de gebaande paden bevind en de familienaam kan beschadigen. Mocht er vervolgens iets gebeuren, denk aan seksueel misbruik, wordt de vrouw als schuldige aangewezen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat deze familie (of dit deel van de gemeenschap) als regel heeft dat een ongetrouwde vrouw geen contact mag hebben met mannen. Deze vrouw heeft er dus voor gezorgd dat de familie-eer in gevaar komt, ook na herhaaldelijke pogingen van de familie om haar gedrag te beïnvloeden. Zij heeft niet geluisterd en wordt derhalve gezien als schuldige. Het doen van aangifte blijft uit omdat zij niet “de vuile was” buiten mag hangen.

Laag 3: Victim blaming -> eergerelateerd geweld / Eerwraak

In moeilijke situaties hebben mensen vaak behoefte aan een luisterend oor, maar aangezien zij geïnstrueerd zijn om “hun vuile was niet buiten te hangen” blijven de slachtoffers vaak alleen achter, zonder hulp om een trauma te verwerken. Na victim blaming strijden een aantal slachtoffers alsnog voor rechtvaardigheid: zij doen aangifte. De ‘victim blamers’ zien dit als gevaar voor de familie-naam en eer. Het gebruiken van geweld zien zij als één na laatste stap om hun levensbehoefte te vervullen: het hebben van een zuivere naam.

Disclaimer: Zowel eergerelateerd geweld als eerwraak kan eerder in het proces plaatsvinden.

Eergerelateerd geweld is in Nederland strafbaar. Zie de website van de Rijksoverheid. Bij direct gevaar, neem contact op met de politie. Voor hulp en advies omtrent eergerelateerd geweld kun je terecht bij ‘Veilig Thuis’. Hivancommunity is tegen eer-gerelateerd geweld, eerwraak én tegen mensen die na zulke tragische gebeurtenissen wéér de schuld leggen bij de vrouwelijke familieleden van het slachtoffer en ongelijkheid verder voeden.

Geschreven door Raksha V. Bharos

Mijn idool: Anil Ramdas

Een idool kent vele gedaantes.

Pioniers heb je in alle soorten en maten. Het zijn de mensen die voor verandering zo niet, verbetering zorgen. Ik heb altijd opgekeken naar zulke personen. Wij, Surinaams-Hindostanen, hadden Anil Ramdas als pionier. Een belezen man die vaak zijn zegje in de Nederlandse media mocht doen. Ik herinner mij nog goed het moment dat ik voor het eerst op zijn column stuitte.

Zoals in meerdere migrantengezinnen lazen wij thuis enkel de gratis streekkrant. Ik besloot daarom de NRC te kopen en mee te nemen. Tijdens de Maatschappijleer les viel mijn oog op zijn column. Ik stond versteld. Iemand die op mij leek schreef voor de krant. De journalistiek had mij namelijk altijd al aangetrokken. Ik bombardeerde hem tot mijn idool.

Net zoals velen doen bij een idool, ging ik op zoek naar de gelijkenissen tussen ons. Wonderbaarlijk genoeg had ik dingen gemeenschappelijk met deze man van middelbare leeftijd. Deze raakvlakken begonnen al in onze kindertijd. Zo had hij een Afro-Surinaamse schoolvriend toen hij opgroeide. De gedachte aan zijn schoolvriend weerhield hem op een gegeven moment om een aanslag te plegen op een random Afro-Surinamer, toen hij een geradicaliseerde hindoe-nationalist was geworden.

Ook ik had zo’n schoolvriendin. Op 4-jarige leeftijd kwam ik terecht op een ultra witte basisschool. Zò wit, dat zelfs het schoonmaakpersoneel Nederlands was. Ik werd naast het enige andere gekleurde meisje van de school geplaatst. Het Kaapverdiaanse meisje en ik werden goede vriendinnen (29 jaar later zijn we dat nog steeds). Dat klinkt heel mooi, maar ik maakte op deze jonge leeftijd ook kennis met anti-blackness die in de Surinaams-Hindostaanse gemeenschap heerste en er helaas nog steeds heerst.

In eerste instantie lijkt dat frappant: we komen uit een multiraciaal land en zijn zelf ook gekleurd. Sommigen zullen denken dat deze Afro-fobie voortkomt uit colourism. Maar dat klopt niet helemaal. Colourism is vooral gericht tegen de mensen binnen de Zuid-Aziatische gemeenschap zelf. Het heeft ook niet echt iets te maken met het kastenstelsel. Dit is verkeerd geïnterpreteerd door de Britse (en Portugese) kolonisators in Brits-Indië. Onze anti-blackness heeft andere oorzaken.

Ik wil hier de schuld niet afschuiven op de Nederlandse kolonisatoren, maar zij maakten onderscheid tussen de voormalig tot slaaf gemaakte en de contractarbeider. Zo kregen de contractarbeiders na hun contract een stuk grond waar zij van konden leven. De tot slaaf gemaakten kregen na de afschaffing van de slavernij niets. Door het ene volk ietwat privileges ten opzichte van het andere volk te geven, begonnen de eerste irritaties bij beiden. De kolonisatoren kwam dit goed uit. Want als de bevolking met elkaar vecht, zal het land nooit zijn volle potentie bereiken.

Door de irritaties over en weer begonnen de Hindostanen bang te worden voor de onafhankelijkheid van Suriname. Zij vreesden voor een overheersing. Hindostaanse politici riepen de Hindostanen op om naar Nederland te migreren. Ooit stuitte ik op een radio-fragment waarop een VHP’er letterlijk zei “Hindostaanse broeders en zusters, vlucht naar Nederland nu het nog kan. Als jullie hier blijven dan zullen jullie dochters relaties aangaan met Afro-Surinaamse mannen.” Blijkbaar was er niets erger voor de Hindostaan dan een zwarte schoondochter of -zoon.

Het heeft mij altijd gefascineerd waar dat bekrompen denkbeeld vandaan komt. Enerzijds heeft het ermee te maken dat je de hindoerituelen niet kunt uitvoeren als je een onderdeel bent van een gemengde relatie, -Ik ben geen pandita, maar volgens mij hoort een geloof met zijn tijd mee te gaan- anderzijds komen deze denkbeelden voort uit onwetendheid. Sommige Hindostanen kennen hun geschiedenis namelijk niet. Hierdoor denken ze dat zij beter zijn dan andere bevolkingsgroepen. Zij beseffen niet dat het woord ‘contractarbeider’ een chique benaming is voor het woord slaaf. Onze voorouders waren dus ook gewoon slaven.

Wat ook een rol speelt bij onze xenofobie, is dat wij Hindostanen belang hechten aan de groepsidentiteit. Het hebben van een groepsidentiteit wilt zeggen dat wij onder andere dezelfde normen en waarden met een gemeenschap delen. Deze normen en waarden zijn door anderen ingesteld/verzonnen om de groep onder controle te houden. Personen die zich niet aan deze regels houden worden uit de groep gezet. Kortom, als de regel is dat je met een Hindostaan thuis hoort te komen, dan hoor je dat te doen. Anders word je een outsider. Je omgeving wilt dat natuurlijk niet en probeert het uit je hoofd te praten want: manaaj ka bholi (= Wat zullen anderen zeggen?)

Mensen in onze gemeenschap hechten nog steeds veel waarde aan de mening van anderen. Het is ook de reden waarom wij zo’n grote mate van sociale controle kennen. Je moet namelijk in de pas blijven lopen. Sinds ik mijn stem vaker in de Surinaams-Hindostaanse gemeenschap laat horen, heb ik opeens ook last van sociale controle. Zo worden er herhaaldelijk nepprofielen aangemaakt waarbij deze enkel mij volgen. Ook proberen anderen mijn vrienden en familie uit te horen over wat ik uitvreet. Er zijn dus mensen die mijn leven interessanter vinden dan ikzelf. Ik wens deze personen een nieuwe hobby of een nieuwe relatie toe.

Dit zijn geen fans of groupies. Dit zijn mensen die mij in de gaten houden. Bij een grove misstap zal ik misschien niet meer bij de gemeenschap horen omdat ik deze ten schande heb gemaakt. Misschien zullen mijn ouders geïnformeerd worden over mijn misdragingen en moeten zij mij op het matje roepen. Dat gebeurt blijkbaar best snel. Vorig jaar deelde Shalini Bholasingh publiekelijk dat haar vader meermaals was gebeld nadat ze dansfilmpjes van zichzelf op sociale media had geplaatst.

Voor de mensen die dat van plan zijn bij mijn vader: ik ben het product van zijn opvoeding. Er is niets meer wat ik kan doen wat hem zal shockeren. Kritisch en vocaal durven zijn is juist iets wat ik van mijn vader (en Anil Ramdas) heb geleerd. Ik probeer daarmee de gemeenschap te verbeteren zodat het een leefbaardere plek voor iedereen wordt. Ik zal daarom nooit zwijgen.

Geschreven door Santoecha Rangai / foto @picbychick

#HÏVAN

Hivancommunity is een cultuur sensitief platform dat de vrouwen rechten binnen deze specifieke gemeenschap bespreekt en deze vrouwen helpt naar een geëmancipeerd leven. > Lees meer

RAVEENA BHARAT: Miss India Suriname 2019 over verantwoordelijkheden als oudste dochter

Kun je jezelf voorstellen?

Mijn naam is Raveena Bharat. Ik ben geboren in Paramaribo en ben nu 26 jaar oud. Mijn hobby’s zijn sociaal bezig zijn, interieur designing, koken, visagie en fashion. Een deel van mijn hobby’s heb ik tot mijn werk gemaakt. Ik ben in het dagelijks leven een schoonheidsspecialiste en heb mijn eigen salon. Hier heb ik mij sinds mijn achttiende in verdiept. Mijn salon, The Beauty Empire, heb ik geopend in 2016. In mijn jonge jaren droomde ik ervan om arts worden. Vanwege mijn huiselijke omstandigheden heb ik mijn droom helaas niet kunnen verwezenlijken. Maar juist daarom heb ik mij kunnen toeleggen op mijn passie voor schoonheidsspecialisatie. De opleiding hiertoe heb ik succesvol afgerond. Daarnaast ben ik momenteel in de afrondende fase van mijn bachelor studie International Business.

Uit wat voor familie kom je?

Uit een gezin van drie zusters en een broertje, waarvan ik als tweede werd geboren. Samen met mijn ouders heb ik tot mijn zestiende gewoond aan de kwattaweg. Op mijn twaalfde kwam mijn vader te overlijden waarna het leven heel zwaar werd voor mijn moeder. Als alleenstaande vrouw met 5 kinderen moest zij de eindjes aan elkaar zien te knopen. Om een handje mee te helpen in het huishouden zijn mijn oudere zus en ik op jonge leeftijd begonnen met werken. Vanaf mijn zestiende ben ik begonnen met werken. Mijn eerste baan was als winkelverkoopster in een kledingzaak in het centrum van Paramaribo. Daarna ben ik werkzaam geweest als kassière, productiemedewerker, supervisor, marketing medewerker, personal assistent, ambtenaar en intercedent bij verscheidene bedrijven en afdelingen. Het switchen van de ene baan naar de andere was voor mij een persoonlijke keus om zodoende ervaring op te doen in de verschillende branches van het bedrijfsleven.

Kun je iets vertellen over jouw opvoeding?

Als kind ben ik zeer gedisciplineerd en streng opgevoed door mijn grootmoeder (nani). Haar opvoedingsstijl was heel traditioneel waardoor wij de culturele aspecten van het hindoeïsme heel nadrukkelijk hebben meegekregen. Zij had een traditionele benadering bij het opvoeden en heeft naar haar beste weten haar eigen opvoeding aan mij en mijn zusters en broertje overgedragen. Met de basis waarden en normen, zoals het bidden elke ochtend en avond, het meedoen met de culturele gebedsdagen, meehelpen in de schoonmaak van de mandirs in de buurt etc. ben ik opgegroeid.

Welke levenservaringen zijn bepalend geweest voor jou als persoon?

Enkele levenservaringen die hebben bijgedragen tot het vormen van mij als persoon en die mij gemaakt hebben tot degene die ik nu ben is ten eerste het overlijden van mijn vader. Door dit verlies was ik als oudste dochter genoodzaakt om verantwoordelijkheden voor zorgtaken te dragen.

Ten tweede heeft het bedrijfsleven, in het bijzonder het hebben van verschillende baantjes. Dit heeft mij geholpen om mijn sociale skills te verbeteren omdat ik als kind heel erg bescheiden en verlegen was. Het werken met verschillende mensen en het bekleden van verschillende functies heeft mij door die jaren heen sterk gemaakt in het sociaal leven. Uiteindelijk hebben alle ervaringen ertoe geleid dat ik op mijn 21ste al onafhankelijk kon zijn en een zelfstandig leven kon opbouwen.

Tenslotte heeft het meedoen met de Miss India Worldwide verkiezing mij het platform geboden om sociaal bezig te zijn en een rolmodel te zijn voor degene die denken op te geven en hun dromen niet achterna durven te gaan. In het jaar 2018 heb ik meegedaan aan de Miss India Worldwide Suriname verkiezing waarbij ik de vierde plek behaalde en ook benoemd werd tot Miss Congeniality. In het jaar 2019 heb ik wederom meegedaan met een runner-up verkiezing waarbij ik de eerste plek behaalde en Suriname mocht vertegenwoordigen in India. Daar werd ik benoemd tot Miss photogenic en Miss Professionalisme. De weg tot de kroon heb ik ervaren als een zeer leerrijk en gedisciplineerd traject waarbij ik heel veel opofferingen heb moeten brengen en geleerd heb om mijn tijd zo efficiënt mogelijk in te plannen zodat ik het maximale eruit te kon halen. De reden waarom ik gekozen heb om mee te doen aan een miss verkiezing is omdat ik een sociaal activist ben en het meedoen heeft mij een platform geboden om dit tot uiting te brengen. Verder verlangde ik als jong meisje ernaar om een rolmodel te hebben die mij kon motiveren om op de voorgrond te komen en om mijn dromen achterna te gaan. Door middel van mijn platform wens ik voor alle jonge kinderen een motivatie te zijn om het beste uit zichzelf te halen.

Hoe zou je de Hindo(e)staanse cultuur en gemeenschap omschrijven?

De hindoestaanse cultuur en gemeenschap in Suriname kan ik beschrijven als dynamisch en modern omdat het aan verandering en ontwikkeling onderhevig is. Bijvoorbeeld de discriminatie op basis van kaste verdeling komt niet meer voor anno 2021. Ook de positie van de hindoestaanse vrouw heeft met betrekking tot gendergelijkheid positieve ontwikkelingen ondergaan. Dit blijkt uit het feit dat er aan de vrouw anno 2021 de mogelijkheid geboden wordt om haar mening te uiten en haar eigen keuzes te maken. Vroeger mochten de hindoestaanse meisjes niet naar school, maar nu is dat anders. Door verdere scholing zijn de Hindoestanen tegenwoordig in haast alle beroepsgroepen vertegenwoordigd en volledig geïntegreerd in de Surinaamse samenleving.

Verder is de hindoestaanse cultuur en gemeenschap over het algemeen te beschrijven als uniek dankzij de waarden en normen die in leven gehouden zijn door de overdracht van generatie op generatie. Echter kan er anderzijds opgemerkt worden dat discriminatie tegenwoordig toch nog een negatief kenmerk is van Surinaamse hindoestanen. Dit kan naar mijn mening alleen eindigen wanneer men gaat werken aan hun mindset omdat discriminatie een persoonlijk vooroordeel is ten aanzien van andere bevolkingsgroepen.

Ook voor Suriname was 2020 een veelbewogen jaar. Hoe zet jij je persoonlijk in voor een beter Suriname?

Het jaar 2020 is voor Suriname een dieptepunt geweest omdat de armoede als gevolg van de economische situatie en de covid-19 omstandigheden binnen afzienbare tijd gestegen is. In de hoedanigheid van Miss India Worldwide Suriname 2019 heb ik mij ingezet voor diverse sociale projecten waarbij een helpende hand geboden is aan gezinnen die onder armoede gebukt gaan. Door het verstrekken van pakketten met levensmiddelen, groenten, kleren, schoenen, boekjes, speelgoed en geldbedragen heb ik getracht mijn bijdrage te leveren om de nood te verlichten.

En welke positieve verandering wens je Suriname toe in 2021?

Mijn wens voor Suriname voor het jaar 2021 is dat de covid-pandemie zo spoedig mogelijk voorbij gaat zodat het dagelijks leven, in het bijzonder het economisch en sociaal leven, genormaliseerd kan worden.

Tot slot: Wat wens je de Hindoestaanse vrouwen en de volgende generaties toe?

Mijn wens voor de hindoestaanse vrouwen is dat ze zich blijven ontwikkelen en er niet voor schromen om op de voorgrond te komen. Het is tenslotte ook grotendeels de taak van de hindoestaanse vrouwen om ervoor te zorgen dat de komende generaties alle belangrijke waarden en normen meenemen zodat de hindoestaanse cultuur niet verwaterd.

#HÏVAN

Hivancommunity is een cultuur sensitief platform dat de vrouwen rechten binnen deze specifieke gemeenschap bespreekt en deze vrouwen helpt naar een geëmancipeerd leven. > Lees meer

Diversiteit & inclusie: waarom we onze cultuur niet in een hokje moeten stoppen

In de wereld zijn grofweg twee soorten families te onderscheiden. Het ik-gerichte systeem, waarbij het individu centraal staat en het wij-gerichte systeem waarbij het belang van de groep voorop staat. Geografisch gezien kun je stellen dat families in de Westerse samenlevingen vooral eigenschappen van het ik-gerichte systeem bij zich dragen. Families in de overige landen zijn vooral georganiseerd volgens het wij-gerichte systeem. Veel migranten in Nederland komen uit wij-gerichte families en Nederlandse families zijn vooral op het ik-gericht. Maar er is geen harde grens te trekken; in de meeste families kun je elementen van beide vormen herkennen.

Wij-gericht systeem

In wij-gerichte families zijn belangrijke thema’s: in acht nemen van autoriteit, relationele afhankelijkheid en vormgeven aan familie continuïteit. Er zijn rituelen en gezagsstructuren die ervoor zorgen dat volkomen helder is hoe grootfamilies over drie of vier generaties met elkaar omgaan. Het voortbestaan van de familie staat voorop, daarop is iedereen toegerust. Dus als er in de familie een calamiteit is, als er iemand overlijdt of iemand verliest z’n baan, dan zie je dat alle huishoudens binnen no time van samenstelling veranderen, omdat iedereen ineens voor elkaars kinderen gaat zorgen. Men steunt elkaar financieel, praktisch en emotioneel.

In een wij-cultuur ontleen je als kind je kracht en identiteit aan de bijdrage die je levert aan het systeem en dus niet aan je persoonlijke prestaties. Kinderen worden vaak opgevoed door meerdere verzorgers, zoals moeders, tantes, ooms, grootouders en oudere broers/zussen.

Ik-gericht systeem

In een ik-gericht systeem staan individuele onafhankelijkheid, autonomie en privacy voorop. Autonomie wordt belangrijker gevonden voor geestelijk welzijn dan sociale verantwoordelijkheid en verbondenheid. Kinderen worden opgevoed vanuit autonomie denken. Het is de bedoeling dat ouders en kind elkaar in de adolescentiefase, na een zeer liefdevolle en zorgvuldige opvoeding, loslaten. Het kind wordt al heel jong gestimuleerd om zelf een mening te vormen en zelf beslissingen te nemen. Het kind hoeft zich niet per definitie aan te passen aan zijn omgeving maar de omgeving wordt aan het kind aangepast.

Communicatieverschillen

In wij-gerichte families hanteert men een indirecte, bedekte stijl van communiceren. Om emotionele gevoelige zaken aan de orde te stellen, gebruikt men spreekwoorden, metaforen en verhalen. Binnen ik-gerichte systemen is de communicatie open, expliciet en direct. In de klas is het belangrijk je te realiseren dat kinderen uit wij-gerichte systemen het lastig vinden om op het individu bevraagd te worden. Maar ook voor kwetsbare autochtone kinderen kan het prettig zijn dat er vragen gericht op de context worden gesteld. Wat vindt je vader belangrijk voor jou? Welke beroepen zitten er in je familie? Wie vindt dat je je huiswerk moet maken? Wat zegt je oma over naar school gaan?

Terwijl migranten uit wij-families de ik-stijl juist grof en onbeschoft vinden. Dit verschil in opvattingen over communicatie leidt nogal eens tot botsingen. Om de communicatie open te houden is het belangrijk dat je je bewust bent van deze verschillen en dat je je eigen waarheid even kunt parkeren.

Daarom is het fijn als je culturen niet in hokjes stopt, omdat de verschillen of overeenkomsten kunnen verschillen per familie en per gezin en niet per cultuur/religie. Je moet je daarom ook bewust zijn van je eigen opvattingen. Dat het geen blinde vlekken zijn.

Op Instagram en Facebook deel ik content over kindercoaching, opvoeding, diversiteit en inclusie.

Geschreven door Warsha Atwarie

#HÏVAN

Hivancommunity is een platform om de positie van Hindoestaanse vrouwen in Nederland en Suriname te versterken. De focus ligt met name op het helpen van vrouwen die zich bevinden in verstikkende situaties, o.a. veroorzaakt door conservatieve denkbeelden, naar een vrij en geëmancipeerd leven. >> Lees meer

Ayurveda in de lockdown

Ayurveda betekent letterlijk de wetenschap/kunst van het leven. Het is ongeveer 5000 jaar oud en de oudste holistische geneeskunde ter wereld. Voor mij is Ayurveda ook zelfkennis. Dieper gaan in jezelf, jezelf leren kennen en leven volgens jezelf. Volgens Ayurveda is alles opgebouwd met de vijf elementen: ether, lucht, vuur, water en aarde, met hun eigen kwaliteiten. Het gaat over ons lichaam, maar ook alles wat we eten, drinken en onze omgeving. Deze bouwstenen heeft iedereen, alleen in andere verhoudingen. Deze verhoudingen van elementen worden ook wel doshas, jouw constitutie, genoemd.

Herken je het, dat je je soms echt in je element voelt wanneer je iets doet, of juist helemaal niet? Dat komt door het dominant aanwezige element in jou. Bij Ayurveda gaat het allemaal om balans! En wanneer vind je balans? Wanneer je leeft op de ritme van de natuur, de natuur buiten en de natuur binnen in jou, jouw constitutie. Ik zie het als een dans (ben trouwens echt een beelddenker), dansen op het ritme van de natuur, in harmonie zijn, go with the flow. Mijn innerlijke natuur is nu anders dan toen ik kind was, anders tijdens de zwangerschap en postnataal, anders tijdens de menstruatie en straks de overgang én later weer anders… wanneer ik bejaard ben.

Ayurveda is voor mij een manier om bewuster te leven. Meestal wordt Ayurveda alleen gelinkt met voeding, maar het is veel meer. Eerst wil ik de grootste misconceptie over Ayurveda wegnemen. Ayurveda betekent niet dat je vegetarisch moet eten. Ayurveda is een geneeskunde met kennis over voeding en leefstijl. Het is een wetenschap over het leven met als doel het verbeteren en behouden van de kwaliteit van het leven, het voorkomen van ziektes (fysiek/mentaal) en het genezen van ziektes. Het gaat om de kwaliteiten van die vijf elementen die jou in balans dienen te brengen. Dus als dat betekent dat vlees jou sneller sterk zou maken, dan wordt dat jou aangeraden. Voeding is dus wel een voor de hand liggende ingang om aan je balans te werken, samen met leefstijl. Ayurveda is niet alleen een wetenschap, het is ook een kunst: een kunst om die balans te hebben. Voor mij een kunst om een gezin van vijf met verschillende constituties in balans te houden. Kook ik voor iedereen anders….Nee! Wel krijgen ze net een andere verhouding van de groenten en proteïnen en net iets meer of minder van bepaalde kruiden/ specerijen. Soms leidt het tot discussie, want het Kapha kind wilt meer pompoen en het Vata-Pitta kind meer boontjes, maar met goed uitleggen komen we er meestal wel uit “Like increases like, opposite balance “. Of ik maak tridosha gerechten, suitable for all!

“Je kookt dus altijd Ayurvedisch?” Deze vraag krijg ik heel vaak. Maar wat is Ayurvedisch koken? Indiaas? Nee. Ayurvedische koken is voeding waardoor je in balans komt en blijft, het is internationaal. In India is er Kitchari, in Italie heb je Risotto, Marokko heeft Tajine. Maak gebruik van kruiden en specerijen en check wat hun kwaliteiten zijn. De natuur is onze heler, overal ter wereld.

Ik hoorde vroeger vaker: “Je bent wat je eet”, maar nu ben ik het er niet mee eens.Je bent wat je verteerd. Kan jij die steak verteren en voel je daarna goed? Dan is het ok. Heb je een flinke salade op en heb je daarna een opgeblazen gevoel alsof je vijf maanden zwanger bent? Of kan je niet poepen als eerst in de ochtend? Dat is minder ok. Je snapt wel wat ik bedoel, denk ik. Wat gezond is voor de een hoeft niet gezond te zijn voor een ander. Omdat we allemaal uniek zijn. En weet je wat het mooie van Ayurveda is? Het is niet dogmatisch. Er zijn meestal wel tools om ervoor te zorgen dat hetgeen jij tot jou neemt ook voor jou werkt.

Even de Ayurvedische definitie van gezondheid tussendoor: “De mens is in perfecte gezondheid als hij/zij zich in zijn Ware Zelf bevindt, wiens doshas (biokrachten) in evenwicht zijn, het spijsverteringsvuur en de eetlust goed werken, alle lichaamsweefsels en de uitscheidingsprocessen goed functioneren, alle fysiologische processen in perfecte eenheid zijn, wiens handelingen juist zijn en de ziel, de zintuigen en de geest een staat van geluk en tevredenheid ervaren”. Sushruta Samhita 15.38

Klinkt complex he? Maar om eerlijk te zijn kan je je het jezelf zo makkelijk als zo moeilijk maken als dat je zelf wilt. Veel mensen denken dat wanneer ze met Ayurveda beginnen dat ze veel anders moeten doen. Maar weet je, eigenlijk hebben we als Surinaamse Hindoestanen al best veel meegekregen, bijvoorbeeld koken met zonnebloemolie, gember, specerijen gebruiken, verschillende smaken bij elkaar, niet droog eten (lekker veel soerwah) en denk aan je chutney en zuurgoed. Alles in de juiste mate en goed voor je spijsverteringsvuur, Agni.

Deze lockdown is eigenlijk wel een goede gelegenheid om je met Ayurveda bezig te houden. Werken doe je thuis. Restaurants zijn dicht, dus je kan eten wanneer je wilt. Want het ideaalst is om je grootste maaltijd in de middag te eten. Eet met regelmaat. En in de juiste hoeveelheid. De juiste “vulling” van de maag bestaat trouwens uit 50% voedsel, 25% vloeistof en is 25% leeg. Een no-go dus bij de all you can eat restaurants waar je je volpropt. Drink kleine slokjes warm water (gekookt water dat op drinkbaar temperatuur is) tijdens het eten, het stimuleert de spijsvertering. Teveel drinken binnen 30 minuten voor/na een maaltijd vertraagd juist het spijsverteringsproces. Doe een after dinner walk of andere lichte lichaamsbeweging na het eten…Let that inner fire burn! Verteer het, niet alleen alles wat je eet en drinkt, maar ook wat je voelt, denkt, ziet, hoort ect. Kan je het niet verteren? Ondersteun het proces een beetje of vermijd datgene juist helemaal. Doe jezelf een goed Ayurvedisch kookboek of basisboek cadeau. Je zult versteld staan hoe toegankelijk het is.

Ayurveda is een reis naar meer bewustZijn, naar een gezond leven door, eigenlijk, eenvoudige en logische stapjes naar meer balans in jezelf. Ayurveda, de wetenschap en kunst van het Leven. De wetenschap en kunst van Jouw leven! Enjoy your ride. Namaste.

Geschreven door Angela Ramsoedh

#HÏVAN

S.B.: Hoe ik de strijd tegen mijn verstikkende omgeving won

Kun je jezelf voorstellen?

Ten eerste wil ik even zeggen dat ik jouw platform echt ontzettend mooi vind. Mooi voor verbinding en het doorbreken van patronen. Ik word deze maand 28 jaar en ben geboren en getogen in Rotterdam. Mijn voor- en achternaam wil ik verder graag privé houden.

Uit wat voor familie kom je?

Ik kom uit een Hindoestaanse familie waar ik heel veel als dubbel heb ervaren. Heel veel mensen binnen mijn familie waren echte ondernemers. Het was allemaal heel hecht en vaak was de hele familie aan het eten bij mijn nani thuis, want haar roti’s waren legendarisch. Maar ook werd ik vanaf jonge leeftijd al geconfronteerd met generationele trauma in de vorm van gebeurtenissen als alcoholmisbruik, criminaliteit, huiselijk geweld, seksuele misbruik, gebroken gezinnen, gokverslavingen, middelenmisbruik en emotionele verwaarlozing. Het verbaasd mij hoe er zoveel leed en struggle van generatie op generatie is doorgegeven en gewoon niet wordt besproken.

Mijn eigen ouders waren best vrij in de zin van dat ik regelmatig kon uitgaan en het mij nooit werd verboden om met mensen van een andere afkomst te daten. Alhoewel mijn broer overduidelijk meer vrijheid had en er geen consequenties zaten aan zijn roekeloze gedrag. Voor mij en mijn zus was dit toch anders. Ik zou mijn omgeving niet omschrijven als een gezonde basis waarin je de ruimte had om jezelf op een veilige ondersteunde manier te ontplooien tot je beste zelf.

Hoe zou je je opvoeding omschrijven?

Als ontzettend verwarrend, in de zin van dat ik mij ontzettend onderdrukt voelde en het absoluut niet kon plaatsen. Het valt mij op dat er binnen de Hindoestaanse cultuur weinig vragen worden gesteld. Er worden je dingen opgelegd en verteld die je dient aan te nemen zonder er vraagtekens bij te zetten. Want je hebt niet veel terug te zeggen. Er wordt je (indirect) verteld hoe je je dient te gedragen, presenteren, kleden en moet spreken. In mijn geval was dit allemaal zonder uitleg van hoe of wat. Ik heb destijds geen kans gehad om zelf na te denken en een eigen mening te formuleren. Veel was taboe en werd niet besproken. Als het werd besproken dan werd er een lading opgelegd in de vorm van angst en schaamte. Er was geen ruimte voor behoeftes. Worden gezien, gehoord, getroost, gevalideerd, aangeraakt, ruimte om je emoties te verwerken en aandacht krijgen was taboe.

Daarnaast werd conflict nooit opgelost. Het werd altijd vermeden of het veranderde in een extreme overweldigende situatie. En de volgende dag werd er gedaan of er niets aan de hand was of er werd op een passieve agressieve manier ermee omgegaan. De volwassenen creëren situaties en namen hier geen verantwoordelijkheid voor, jij als kind dient hier maar in mee te gaan. Ik heb mij altijd ontzettend alleen en onbegrepen gevoeld. Ik had geen manier om mezelf te uiten en ik voelde me letterlijk onzichtbaar. Geen eigen identiteit, geen stem, aan mijn lot overgelaten en zoveel onvervulde behoeftes. Ik was constant boos en gefrustreerd en er werd vanuit mijn omgeving heel negatief op deze houding van mij gereageerd. Hierdoor had ik een ontzettend laag zelfbeeld in combinatie met zelfhaat ontwikkeld.

Dit was teveel voor mij om op jonge leeftijd mee te dealen. Ik begon me af te sluiten van mijn emoties en uit contact te treden met mezelf. Ik was helemaal leeg van binnen. Ik begon tegen alle regels in te gaan en werd gezien als een brutaal probleemkind. Wanneer mijn nani of moeder het welbekende: ‘wat zullen mensen wel niet denken’ gebruikte had ik meteen als antwoord klaar dat die mensen mij niet interesseren want ze lopen niet in mijn schoenen. Het voelde alsof ik mezelf niet kon en mocht zijn. En ik had dan ook verschillende ‘rollen’ ontwikkeld die ik speelde om geaccepteerd te worden en had maskers op om te verbergen wie ik werkelijk was. Ik hou bijvoorbeeld ontzettend van dansen en ik ben gek op mijn eigen natuurlijk krullend haar. Ik heb weleens opmerkingen gekregen van mannen op familiegelegenheden (die niet eens mijn familie zijn) uit onze gemeenschap dat ik ‘dans als een kafarnie’ of dat mijn haar ‘eruit ziet als een kafarnie’.

Welke drie levenservaringen hebben jou voornamelijk gevormd als persoon en waarom?

Mijn geluk is dat ik op een jonge leeftijd de kracht heb ontdekt van woorden. Ik hield als kind zo erg van lezen. Boeken waren de kans om in een andere wereld te treden en te ontsnappen uit mijn realiteit.

Op 8 jarige leeftijd gebeurde en dan ook twee kenmerkende dingen voor mij.

1. Ik was een keer zo boos op mijn moeder dat ik een schrift had gepakt waarin ik had geschreven ‘Als ik groot ben, ga ik weg bij deze mensen en kom ik nooit meer terug. Ik ga alles zelf doen en ik ga nooit zoals hun worden’. Ik vond een manier om mezelf te uiten.

2. Ik kreeg een laptop van mijn vader (Echt zo een hele dikke, oude, zware laptop uit de jaren 90). Hierdoor kon ik mezelf allerlei skills leren die vandaag de dag in dit digitale tijdperk ontzettend goed uitkomen en tevens was dit een creatieve uitlaatklep en een manier om informatie te verkrijgen.

Op 17 jarige leeftijd was ik al zo beschadigd en ongelukkig. De zoveelste overweldigende conflictsituatie thuis was voor mij echt de druppel om goed te kijken naar mijn omgeving en te beseffen dat als ik iets wil maken van mezelf dat ik weg zal moeten gaan. Dit was een grote angst maar ik deed het.

Wat gebeurde er na je verhuizing?

Uiteindelijk ben ik verhuisd naar een andere stad, had ik mijn eigen plek, werk en ging ik naar school. Ik had een andere omgeving en ik woonde nu ook dichter bij mijn vader in de buurt. Mijn moeder kreeg vaak commentaar van mensen dat het een schande was dat zij haar jonge ongetrouwde dochter alleen uit huis liet gaan. Ik dacht dat ik eindelijk rust had en mijn eigen leven kon leiden. Ik had het mis, want ik werd keihard geconfronteerd met de gevolgen van alle onderdrukte trauma en tegelijkertijd was ik mijn leven aan het opbouwen. Ik wist niets over financiën, administratie, verzekeringen, verantwoordelijkheden en wettelijke verplichtingen. Ik durfde mensen niet om hulp te vragen want ik wilde absoluut helemaal niemand iets verschuldigd zijn of erger nog dat het tegen me kon worden gebruikt. Ik zat vol met angst en onderdrukte emoties. Een aantal keren liep ik dan ook tegen burnouts en depressies aan. Soms vroeg ik mezelf ook af wat het nut was van mijn leven en was het gewoon echt veel te veel om mee te kunnen dealen.

Hoe ging je hiermee om?

Ik bleef sommige levenssituaties ook weer keer op keer onbewust opnieuw creëren en het voelde alsof ik geblokkeerd was en er niets beters voor mij was. Gaandeweg heb ik alles geleerd en ben ik echt een reis met mijzelf aan gegaan omdat ik ergens diep van binnen wist en voelde dat ik meer verdien en meer voor mezelf wil dan waar ik vandaan kom. Ik voelde al vanaf kleins af aan een bepaalde oerkracht die ik niet kan omschrijven maar die me altijd op de een of andere manier op de been heeft gehouden.

De reis in mezelf is echt heel zwaar geweest en heeft ontzettend veel moeite gekost. Omdat ik dus vanaf mijn 8e al mijn gevoelens op papier heb gezet heb ik onbewust mijn leven, ontwikkelingen, gedachtes en gebeurtenissen gedocumenteerd. Vandaag de dag heb ik alles nog steeds bewaard. Ik kan dus letterlijk terug lezen hoe ik mezelf heb ontwikkeld van 8 jarig kind tot 28 jarige vrouw.

Ik heb verschillende therapieën geprobeerd om mijn trauma’s te behandelen en kwam hierdoor al snel in conflict omdat ik werd geconfronteerd met de westerse en Hindoestaanse manier van denken. Tevens heb ik mijn ouders ook geconfronteerd en veel dingen uitgesproken. Dit was allemaal heel nieuw en ontzettend confronterend voor alle betrokkenen. Ik heb letterlijk mijn eigen weg gekozen en dit wordt niet altijd begrepen of gerespecteerd.

Vanuit dat opzicht sta ik er dan ook alleen voor. Ik heb altijd van mijn moeder en nani gehoord: ‘zoek een man later met een auto en een baan’. Nu realiseer ik mij dat dit het minimale is en sowieso vanzelfsprekend. Ik heb zelf een auto en een baan. Waarom werd mij niet verteld dat ik een man moet KIEZEN (en niet moet zoeken) die mij respecteert, naar mij luistert en met wie ik samen kan ontwikkelen? Op zulke vragen had mijn moeder geen antwoord.

Hoe kijk je nu naar je ouders en de opvoeding?

Ik ben een hele lange tijd ontzettend boos geweest op mijn ouders en ik voelde echt veel wrok. Gaandeweg heb ik geleerd dat mijn ouders echt oprecht hun best hebben gedaan en dat zij hun taak hebben vervuld in het voorzien van een basis die bestaat uit onderdak, kleding, voeding en educatie. Ook zij zijn vanaf jongs af aan geconfronteerd met dezelfde patronen als ik en onbewust hebben zij een deel hiervan voort gezet. Ik heb nu meer begrip voor.

Daarnaast koester ik de goede dingen die ik van mijn ouders heb geleerd. Zo heb ik bijvoorbeeld van mijn vader geleerd hoe ik moet koken, meubels in elkaar moet zetten, dingen moet repareren, muren moet verven, hoe ik gereedschappen moet gebruiken en van mijn moeder heb ik vooral geleerd hoe ik een huishouden moet runnen, hoe ik moet netwerken, kleding naaien en hoe ik eventuele meerdere inkomstenstromen zou kunnen genereren. Mijn vader heeft altijd benadrukt dat ik zelfstandig moet zijn, de wereld moet gaan verkennen en mocht ik een huis kopen in de toekomst met een man dat ik dan moet zorgen dat mijn naam op alle papieren staat.

En binnen mijn eigen familie wordt en vloeiend Sranang Tongo, Sarnami en Nederlands gesproken. Deze talen heb ik dus allemaal ook heel goed opgepikt in mijn jeugd. Ik ben ook heel veel opgegroeid met Creoolse Surinaamse mensen waardoor ik veel affiniteit heb met de Surinaamse Creoolse cultuur maar tegelijkertijd was ik ook Hindoestaans en Rotterdams. Natuurlijk is Rotterdam ook echt een hele multiculturele stad en is het niet te missen dat je opgroeit met mensen met allerlei etniciteiten.

Zo hoorde ik het woord ‘koelie’ voor het eerst. Hierdoor kreeg ik de indruk dat veel mensen neerkijken op onze cultuur. Ik kreeg een afkeer van mijn eigen cultuur en mensen. Ik schaamde me er zelfs voor om Hindoestaans te zijn. Ik snapte ook nooit dat mensen gingen vragen of ik uit India kwam want zover ik wist kwam mijn familie uit Suriname en werd er thuis ook Sranang tongo gesproken maar tegelijkertijd keken we ook naar Bollywood films en had me nani de heledag Amor fm aanstaan. Ik heb nooit nagedacht over mijn cultuur en wat dit eigenlijk voor mij betekent.

Wat heb je zelf gedaan om meer te leren over je multiculturele achtergrond?

In 2015 is mijn nani overleden en dit was een hele grote klap voor mij, het voelde alsof ik het deel in mezelf had verloren dat het meest Hindoestaans was aan mij. Toen begon ik eigenlijk te beseffen dat zowel mijn nani als adji naar ‘Holland’ zijn gekomen met de hoop op een betere toekomst en ik vroeg mezelf af of wij de kansen die zij hebben gecreëerd ook wel echt namen of dat al hun moeite verloren was gegaan. Het is namelijk een hele opoffering om jezelf te gaan settelen aan de andere kant van de wereld en een nieuw bestaan op te bouwen.

In 2016 was ik in Suriname, op de verjaardag van mijn nani en raakte ik geïnspireerd om het verhaal van mijn volk uit te zoeken. Ik begon informatie op te zoeken en kwam achter ‘the indian indenture system’ waarmee mensen destijds uit de kolonie van Brits-Indië zijn verscheept naar allerlei plekken over de hele wereld en hoe wij Hindoestanen uiteindelijk in Suriname terecht zijn gekomen. Ik heb maandenlang boeken gelezen, filmpjes gekeken en informatie opgezocht. Ik begon eindelijk te snappen en te plaatsen waar alle trauma, leed en onderdrukking vandaan kwam. Ik had een duidelijk beeld en ik werd trots op mijn volk. Trots op dingen die wij ook hebben bereikt. Wij hebben een reis gemaakt van Zuid-Azië naar Zuid-Amerika en door naar Europa en toch zijn wij nog steeds zo nauw verbonden met onze religie, mooie gewoontes en gebruiken. Ik begon meer vrede en acceptatie te voelen met wie ik ben. Ik voel me Surinaams, Hindustaans en Rotterdams. Ik ben nog steeds aan het zoeken naar manieren om al deze delen van mezelf te integreren tot een geheel.

Wat wens je de lezers de komende jaren toe?

Ik wil meegeven dat het moed kost om iets anders te doen en tegen de norm in te gaan. Ik heb nu een eigen identiteit ontwikkeld. Ik heb mezelf alles geleerd. Ik regel mijn hele leven zelf, heb mijn eigen bestaan opgebouwd en ben volledig onafhankelijk. Ik zie mijn leven als een creatief proces. Ik schrijf letterlijk mijn leven uit. Wat ik doe, wat ik voel, wat ik wens, waar ik naar verlang, mijn doelen, mijn dromen, mijn angsten. Ik onderzoek mijn eigen gedachtepatronen en schrijf letterlijk nieuwe gedachtepatronen uit die ik wil aannemen.

Dat wij heel veel dingen hebben meegekregen vanuit huis en dat het genormaliseerd is betekent niet dat het ook daadwerkelijk normaal is. Wij krijgen geen skills meegekregen om emoties te reguleren, om jezelf te kunnen troosten, voor jezelf op te komen en om te leren hoe je je behoeftes op een gezonde manier vervuld. Ik zie gewoon veel gekwetste en gebroken kinderen die vast zitten in het lichaam van volwassen mensen.

Iedereen zoekt naar heling en iedereen heeft de kracht en moed in zich om iets anders te doen. De stappen naar verantwoordelijkheid nemen voor jezelf zijn eng en confronterend maar gaan jou uiteindelijk wel tevredenheid en voldoening opleveren. Ik moest ontzettend veel ‘ontleren’ en opnieuw leren inclusief begrip en respect voor mezelf. Dit is dus waarom ik de instagram pagina mindfully_fl0w ben gestart. Ik wil mensen inspireren om zichzelf te confronteren en hun eigen gedachtenpatronen te onderzoeken. Ik wil dat mensen zichzelf vragen gaan stellen en stil gaan staan bij wat ze werkelijk voelen of denken zonder angst en schaamte. Hopelijk kan ik via deze weg mensen de tools meegeven om hun emoties te reguleren en dingen om te zetten.

Ik kan nu oprecht zeggen over mezelf dat ik een leven leef waar ik tevreden over ben. Ik voel me vervuld en geliefd. Het is nog niet 100% hoe ik het zou willen maar ik zit zeker al op 70% Ik heb een stabiele cirkel om me heen opgebouwd met ondersteuning, liefde en respect. De mensen om mij heen zien mij voor wie ik echt ben en hebben ruimte voor mij. De mensen om mij heen behandelen mij naar mijn waarde en alles wat minder is dan dat accepteer ik gewoon niet. Tevens heb ik nu meer ruimte voor mijn passie van reizen. Ik voel me veilig en ik heb alle ruimte om te groeien. Ik denk dat iedereen naar heling zoekt en op deze manier wil ik dit weer voort zetten zodat een ander er misschien iets aan heeft.

Iedereen verdient het om met liefde en respect te worden behandeld.

HÏVAN

Community

Auteur: hivancommunity

Wij zijn de nieuwe ASHANTI generatie #IHM2021

Student CHARISSA RAMLAL: help Surinaamse studenten beter op weg

De positie van vrouwen in onze gemeenschap: wat ik al op jonge leeftijd leerde

#HÏVAN

Rituelen: Kanyadaan

#HÏVAN

Het leger van ‘judgies aunties’: deze tantes weerhouden de emancipatie van de jonge vrouwen

#HÏVAN

ANYSHA BHAROS haar coming out verhaal: ‘De sfeer thuis was nooit veilig, zeker niet als mijn vader er was.’

LGBTQ

Geluk

Hindoestaanse gemeenschap

#HÏVAN

Kanta Adhin over cultuur, vrouwenemancipatie en dharm

#HÏVAN

Eerwraak: verschil in levensbehoeften in delen van de gemeenschap

Piramide van Maslow

Piramide van Pinto

#HÏVAN

Schande

#HÏVAN

Internationale vrouwendag 2021: #BREAKTHECIRCLE

Mijn idool: Anil Ramdas

#HÏVAN

RAVEENA BHARAT: Miss India Suriname 2019 over verantwoordelijkheden als oudste dochter

#HÏVAN

Diversiteit & inclusie: waarom we onze cultuur niet in een hokje moeten stoppen

#HÏVAN

Ayurveda in de lockdown

#HÏVAN

S.B.: Hoe ik de strijd tegen mijn verstikkende omgeving won

#HÏVAN